We trekken weer verder richting de grens met Ecuador en hebben op de bus grappige gesprekken in het Spaans - dat er zienderogen op verbetert, fier op mezelf J - met de nieuwsgierige 11-jarige dochter van de buschauffeur en een dame die zich mengt in ons gesprek. Van haar krijgen we informatie over het criminaliteitsgehalte in de stad alvorens we de bus verlaten en een taxi nemen naar onze hostel La Pinta Boogaloo (waarvan we in de vorige hostel snel een visitekaartje hadden meegegrist om toch een verblijfplaats te hebben op onze volgende bestemming). De hostel bevindt zich in een wijk buiten het stadscentrum en is daardoor dubbel beveiligd met toegangscode en grote ommuring. Het is een oud buitenverblijf van een Colombiaan (se drugsbaron?) met gezellige binnentuin én zwembad, woehoew!

We bevinden ons in Cali, de geboortestad van de salsa en dat zal ik geweten hebben! We zijn nog maar pas ingecheckt en ik krijg al meteen de vraag of ik zin heb om deel te nemen aan de gratis salsaworkshop. Ik, zin om te dansen? Zonder even te bekomen, doe ik snel gemakkelijke danskleren aan en sta ik al te springen op de dansvloer. Samen met de Kroatische Martina en onze gespierde salsaleraar leer ik mijn eerste salsapasjes in het zwoele Cali. Eén naar voor, twee naar achter, stop, stap uit, kruis en draai! Ook de bachata komt aan de beurt in onze overvolle dansworkshop… ik voel het zweet van mijn rug druipen en kan niet wachten om deze nieuwe pasjes in de praktijk om te zetten in een salsabar in Cali.
Liefst van al met Tim uiteraard, maar aangezien hij zonder ritmegevoel geboren is, waagt hij zich er zelfs niet aan, tot mijn grote spijt natuurlijk.
We beleven een gezellige avond met de andere toeristen en het personeel in de hostel waarbij we Jungle Speed spelen (een spelletje dat ik heb meegenomen en heel graag speel!) en er heel wat Aguardiente (lokale likeur) en tequila wordt gedronken. Daardoor krijgt Miguel de barman Tim dan toch aan het dansen, met een beetje alcohol komt hij al wat losser :)
Maar het blijkt toch tevergeefs te zijn, want de volgende avond gaan Martina, Lieselotte (Belgische die op onderzoek is voor haar thesis in Colombia), een vriend van Martina en ik samen salsadansen, zonder Tim :(
Dankzij Lieselotte gelukkig in een kleedje dat ik van haar mag lenen, jej!
Als we de dansende menigte bekijken, blijkt al gauw dat één workshop salsa onvoldoende is om de salsa-experts in Cali te kunnen volgen. Als er een Colombiaanse jongeman mij uitnodigt om te dansen, fluister ik gauw in zijn oor dat het "la primera vez" (de eerste keer) is voor mij en hij voelt zich vereerd dat hij mij salsa mag aanleren. Toch had ik meer onthouden van de workshop dan ik dacht en eigenlijk is het vooral improviseren want elke Colombiaan danst anders ontdek ik bij mijn tweede danspartner en zo lang je met je heupen kan zwieren (kan ik genoeg, lang leve mijn lessen buikdans!) en je gewoon geniet, is salsadansen niet zo moeilijk :) De Colombianen zijn trouwens helemaal niet handtastelijk, dansen met veel respect en houden de gepaste afstand, dat had ik niet verwacht! Ik heb veel plezier en leef me uit in de typische dans van Zuid-Amerika, maar had toch veel liever sensueel, zwoel en plakkerig met Tim gedanst (alleen met hem kan ik dat)!

Na de saaie en langdradige 'free walking tour' van gisteren met veel te veel museabezoek, verkennen we vandaag de stad liever op onze manier. Samen met Lieselotte gaan we naar Mercado Alameda waar we lekker fruit kopen (gele dragonfruit en mango's) en onze neus en ogen trakteren op de vele tropische bloemen op de bloemenmarkt. Na een babbeltje met een bloemenverkoper krijg ik twee gratis bloemen (joepie!) en daarna gaan we onze honger stillen met het lekkerste eten tot nu toe in Colombia op de vismarkt.
We slenteren terug door de San Antonio wijk en stoppen na een klein klim even aan het uitkijkpunt over de stad, niet veel soeps, deze stad laat niet veel indruk na op ons. Terwijl we relaxen zie ik een beetje verderop Colombianen een soort volksdans uitvoeren en dat wekt uiteraard mijn nieuwsgierigheid. We begeven ons naar deze dansers en het duurt niet lang of ik sta mee te dansen met een pacifische volksdans waarbij je zwaait met een doek. Na dit ritmische intermezzo keren we terug huiswaarts en prepareer ik nog een mangosmoothie voor we de nachtbus opstappen naar onze laatste bestemming in Colombia, het grensdorpje Ipiales.

Als we 's morgensvroeg in Ipiales arriveren, nemen we een taxi naar het hangend klooster, Monasterio Las Lajas, dat zeker een bezoekje waard is alvorens de grens over te steken. Volgens een oud volksgeloof heeft hier een mirakel plaatsgevonden. Een Colombiaan die het klooster bezoekt met zijn gezin vertelt mij spontaan het verhaal: een jonge vrouw wandelde met haar doofstomme dochter door de vallei en toen ze schuilden voor een storm zag haar dochter een verschijning van de Maagd Maria in de rotswand waarop ze zei "de maagd roept mij". Het kind kon plots spreken en was dus miraculeus genezen. Tot op de dag van vandaag komen hier vele pelgrims op zoek naar genezing. Het voelt dan ook een beetje raar om hier als (waarschijnlijk) enige atheïsten rond te lopen. Veel toeristen zijn er niet te zien en vele locals willen dan ook graag met ons op de foto. We voelen ons een beetje bedriegers aangezien we helemaal niet gelovig zijn en dus niet om dezelfde reden als hen het klooster bezoeken. Het is gewoonweg een indrukwekkende omgeving voor een klooster, zo vlak boven een rivier en hangend in een diepe vallei!

Na ons bezoekje aan dit klooster is het tijd om te voet de grens over te steken naar het volgende land, Ecuador!
Maar niet zonder op de brug tussen Ecuador en Colombia even stil te staan en met een warm gevoel terug te kijken naar onze korte tijd in Colombia. We hebben onverwachts een dikke week mogen proeven van dit land en het smaakt naar meer! De mensen waren hartverwarmend vriendelijk en boden hun hulp aan zonder dat we ernaar vroegen, steeds een stralende lach en geen vraag was hen te veel. Colombia, een land waar we zeker nog naar terugkeren.