Nu is alles in een stroomversnelling. Gisteren zat ik nog in de hoofdstad van Laos, nu ben ik alweer midden in Vietnam.

Het is een echt gekkenhuis geweest de afgelopen weken. De horrorverhalen die ik heb gehoord over Vang Vieng bleken helemaal waar. Erger nog zelfs. Het verbaast me dat ik me zo heb staan vermaken tussen de dronken Engelsen die in hun blote reet van de kabelbaan de rivier in plonsen en meisjes zeulend met emmers alcohol. Het plaatsje Vang Vieng is ergens tussen Luang Prabang en Vientiane opgetrokken in de middle of nowhere, puur om toeristen trekken. Het resultaat is een aaneenschakeling van restaurantjes, internetcafe's en hotels waar de backpackers inderdaad zoals ik al eerder zei de hele dag TV zitten te kijken (Friends of Family Guy) en af en toe uit de luie stoel komen om dronken de rivier over te dobberen. Dit laatste, het 'tuben' begint 3 km stroomopwaarts van Vang Vieng, waar de eerste van de 6 a 7 barren aan de rivier staat. Elke bar heeft een kabelbaan of trapeze boven de rivier gespannen om de klanten te vermaken. De Laotianen hebben het wat dat betreft goed begrepen: laat dronken toeristen stomme dingen doen in de rivier, bij voorkeur van grote hoogte, zodat de toeschouwers kunnen lachen als er weer eens iemand met volle vaart plat op de rug of buik het water in klettert. Na de eerste bar stap je de autoband in om rustig naar de volgende bar te dobberen die niet meer dan 100m verderop ligt. Daar staat een mannetje lijntjes uit te werpen naar de voorbijdrijvende toeristen, zodat hij de klanten letterlijk naar binnen vist. Vanaf een uur of twaalf tot een uur of zes zie je de golf 'tubers' van de ene bar naar de andere bar verplaatsen en het feest wordt steeds gekker naarmate de tijd verstrijkt. Bij bar nummer 3 heb ik een dronken Engelse gast het water uit gevist omdat hij te lam was om te zwemmen. Op de kant heb ik me aan hem voorgesteld als David Hazzelhoff, maar hij mocht me Mitch noemen. Bij de laatste bar liep ik een toiletgebouw in, waar een jongen en meisje een prive feestje stonden te bouwen. Toen het meisje (poeplam) zich naar me omdraaide gleed ze onderuit en smakte op de tegels. Verdoofd als ze was stond ze zonder pijn weer op. Ze glimlachte. Ze miste haar voortanden. Auw! Om het plaatje compleet te maken: eerder op de dag ontmoette ik een jongen die met zijn been in de gips zat en ik vroeg naar zijn verhaal. Bleek dat hij met zijn dronken kop op het verkeerde moment de trapeze losliet, waardoor hij vanaf een hoogte van een metertje of 10 met zijn been op een rots terecht kwam. Vier weken niet meer zwemmen. Chill met dat warme weer in Laos.

Een dag tuben was voor mij genoeg. De thrill van het springen van kabelbanen en trapezes in de rivier geven je even het gevoel alsof je weer acht jaar bent en door het pretpark rent. De alcohol versterkt dat gevoel. Zodra je nuchter bent en ziet waar iedereen mee bezig is in dat dorp, is het toch verstandig snel weer door te gaan. Dat wil niet zeggen dat Vang Vieng geen mooie, meer Laos feel kan geven. Met een brommertje is het buiten het dorpje heerlijk toeven. Even de brug over en je tuft over een hobbelig zandpaatje naar de grotten of naar een van de lagunew, met een dramatische achtergrond van limestone bergen. Na een dagje op deze manier op adem gekomen te zijn was het tijd om richting de hoofdstad te gaan.

De busrit naar Vientiane duurde niet lang. Eenmaal aangekomen ervaar je gelijk waarom het mogelijk de meest relaxte hoofdstad van de wereld is. Overal liggen mensen te slapen: obers, tuk-tuk chauffeurs, winkelbediendes. Ongelooflijk: stap ergens binnen en roep even in de rondte: Sabaidee! De kans is dan groot dat van achter in de winkel een Laotiaan aangelopen komt, het slaap uit zijn ogen wrijvend: "Can I help you?". Op wat kleine sight-seeing activiteiten na is er niet veel te doen. 's Avonds ben ik met een Amsterdammer uitgeweest en we kwamen er achter dat de prostitutie ook Laos in de greep heeft, iets wat ik niet had verwacht. Ook zijn er een aantal nachtclubs waar de avondklok (10 uur) op een of andere manier niet voor geldt. De volgende dag sprak ik met Thijs (de Amsterdammer) af om een potje te tennisen. Voor mij een tijd geleden en dat was te merken. Voor Thijs was er niet veel aan, alles ging in het net of over de lijn. Het was te heet voor McInroe-achtige taferelen. We besloten af te koelen in het zwembad van Vientiane, waar geheel tegenstrijdig met Vang Vieng de veiligheidsmaatregelen wel worden nageleefd. Voor elke glijbaan was er een ander matje en een strenge lifeguard. Ik geloof dat ik wel drie keer de trap op en af ben gelopen met telkens het verkeerde matje.

Mijn sightseeing dagje bestond uit een tempel waar de grootste collectie boeddha beelden staat en een arc-de triomph achtig gebouw met mooi uitzicht over de stad. 's Avonds de bus in om te vertrekken naar Vietnam.

Laos is een gek land. De mensen, vooral in de winkels, zijn vaak ongelooflijk bot en ogenschijnlijk ongeinteresseerd in wat er om hen heen gebeurd. 's Nachts slapen ze en overdag is er ook weinig beweging in te krijgen. Je vraagt je af waarom ze de moeite nemen de winkel te sluiten voor een siesta, echt gewerkt wordt er niet. Dan zijn er ook de super lieve Laotianen, die je uitnodigen bij hen thuis om te eten en drinken en alles van je willen weten. Daar tussenin zitten de Laotianen van wie je weet dat ze nieuwsgierig naar je zijn, maar het te spannend vinden om echt contact te maken. De taalbarriere helpt ook niet echt, er zijn maar weinig die behoorlijk Engels spreken. In Vientiane liepen Thijs en ik met een groep een club binnen waar we de enige blanken waren. Iedereen wilde met ons proosten, maar niemand durfde/kon met ons praten. Daarbij is het ook niet echt de bedoeling heel veel enthousiasme of uberhaupt emoties te laten zien, wat een droog beeld oplevert in de club. Pas als het laat is (in Laos is 23:00/00:00 uur laat), zie je sommige en alleen sommige groepjes een beetje losgaan. Zoenen is onbeleefd in het openbaar, waardoor je niet weet welk meisje een vriendje heeft en welke niet. Sommigen houden heel schattig handjes vast.

Ik ben erg benieuwd naar de gebruiken van Vietnam. Ik geloof niet dat het heel ver ligt van de grote lijnen in Laos en Thailand maar de nuances zijn natuurlijk erg interessant. Vietnam is net als Laos nog steeds een communistisch land, hoewel de economische vrijheid in beide landen behoorlijk is toegenomen de afgelopen jaren. De rode vlaggen met hamer en sikkel, rechtstreeks uit de geschiedenisboeken, blijven raar om te zien (heb er nog geen foto van). Heb tot nu toe het idee dat wat ik vantevoren gehoord heb over Vietnamezen, namelijk dat ze opdringerig en agressief kunnen verkopen, wel mee gaat vallen. Het plan is om vanaf hier naar Ho Chi Minh City, ookwel Saigon, te reizen en daar de grens over te gaan naar Cambodja. Eigenlijk zou ik jullie nog het verhaal van Henk uit Enschede moeten vertellen, de avonturen van deze bebrilde wiskundeknobbel. Als ik tijd had zou ik reizen zoals hij: met een gekochte motor en een heel klein beetje geld door Laos (in mijn geval door Vietnam) rijden. Een rijbewijs heeft hij niet, net als lichten en een snelheidsmeter. Dat geeft niks, Henk rijdt niet hard, net zoals ik zou doen. Misschien morgen maar eens kijken of er wat te koop staat....