Gelukkig, eindelijk weg uit Bangkok. Samen met Ronen, Eline en Linda de nachtbus gepakt naar Krabi in zuid Thailand en van daaruit de boot naar Ko Lanta. Op dat eiland een heerlijk bungalowtje gehuurd voor 5 euro, per nacht per persoon. Dat is lekker slapen dus. De bungalow lag wel aan het verkeerde strand dus hebben we scooters gehuurd om naar de betere stranden van het eiland te rijden. Daar zaten zoals je op de foto's kunt zien een paar hele mooie tussen. Voor de mooiste, Bamboo bay, moesten we een heel stuk over een hobbelige onverharde weg met veel 'bergje op, bergje af'. Enorm kicken voor de boys, maar de meiden waren er wat minder blij mee. Onderweg kom je apen en olifanten tegen en vooral een hoop gebouwen en resorts die worden opgetrokken. Ko Lanta is nog een vrij rustig eiland (vooral ook vanwege de Full Moon party op Ko Pangan en de Bangkok closure) en na vier dagen had ik het wel gezien. Bovendien moesten Ro en El vanwege nieuwe visumregelgeving hier in Thailand met het vliegtuig heen en weer naar Maleisië dus was het een mooi moment verder te gaan.

Gisterochtend kwam ik aan op Ko Phi Phi, vooral bekend van de film the Beach. Reisgidsen en backpackers zijn vanwege de mooie stranden behoorlijk enthousiast over dit eiland, maar de laatste groep ook vanwege de partyscene. Reisgidsen waarschuwen hier juist weer voor en kunnen niet nalaten dit zonder teleurgestelde toon te beschrijven. Ik heb besloten er maar aan te wennen maar kan het niet helpen me zo nu en dan toch gegeneerd te voelen wanneer ik een dronken Engelsman in die schitterende baai zie staan pissen waar iedereen de volgende ochtend (een paar uur later dus) weer in zwemt. De meeste taferelen zijn verder vooral heel erg vermakelijk. In de avond ontmoette ik een Veenendaler, een Engelse jongen en zijn tante en een prototype Amerikaan (YEAAHH AWESOME!!) waarmee ik naar een beachparty ben gegaan. De Amerikaan zat vooraf in de bar met een eigen gekocht blikje ijskoffie en bestelde een broodje pindakaas dat hij eigenlijk niet wilde (I had to order something). Aangekomen op het strand gingen de Engelsen natuurlijk direct aan de buckets, de Veenendaler en ik bestelden een Chang biertje en de Amerikaan was even weg. Toen hij bij terugkomst de buckets zag staan begon hij te juichen, zoals alleen Amerikaanse jongens dat konden: YEAAHH ALLRIGHT, YOU GUYS GOT SOME BUCKETS!! En dan gaf hij de hele groep een box, waarbij hij in een L gebogen arm zo goed mogelijk aanspande. Die Engelsen bleven maar buckets halen en de Amerikaan bleef maar drinken en ik voelde de bui al een tijdje hangen. Toen de Engelse jongen vroeg of de Amerikaan eens een keer drinken ging halen kwam 'de monkey out of the sleeve': Ahhh but I don't have anymore money. De Engelse gast was al zo ver heen (een half uur later zat hij in zijn stoel te pitten) dat het hem niks meer deed. Zijn tante had het op mij en de Veenendaler voorzien dus ook zij kon er niet mee zitten. De Amerikaan hebben we een tijdje niet meer gezien. Sinds gisteravond vind ik de herzenloze partygangers in Thailand een stuk vermakelijker, maar heb nou niet echt het gevoel dat ik speciaal in Thailand zit.

De middag voor het feest was wat dat betreft leuker. Er kwam wat bewolking in de lucht en ik besloot naar de andere kant van het eiland te wandelen om te kijken of daar niet een wat leukere, rustigere plek is om te overnachten aangezien ik nu in een dormroom voor 16 personen zit; de0 enige goedkope optie op dit toch al dure eiland. Net toen ik terug wilde keren toen ik dacht dat ik verkeerd zat kwam ik een groepje Thaise jongeren tegen aan wie ik de weg vroeg. Eén van hen sprak redelijk Engels en zei dat ze dezelfde kant op gingen dus volgde ik. De route die ze kozen leidde langs de kust over de rotsen, bij eb vaak een betere optie dan de boot of de slechte paden door de bossen op het eiland. Ik kon ze bijna niet bijhouden op m'n Havaianas (terwijl ik in Griekenland en Frankrijk vroeger toch veel klauterde) wat het wel avontuurlijk maakte, zo af en toe bijna onderuit. Het duurde maar en duurde maar en uiteindelijk bleek dat zij ook de verkeerde weg hadden gekozen en ze beter mij hadden kunnen volgen over de wegen van het eiland. Na een tocht van een uur toch aangekomen, wat gegeten en daarna weer terug; dit keer over de binnenwegen. Dat bleek ook nog een hele klim door bosachtig gebied en de schemer maakte het er niet makkelijker op. Geluiden van die typische oerwoudvogels maakte het plaatje compleet: we waren Lost (de serie). Nou ja, soort van dan want Ko Phi Phi is niet zo groot en verdwaald raken is bijna onmogelijk. Tijdens deze omzwervingen veel kunnen babbelen met de jonge Thaise (afgestudeerd psychologie) over haar land en leven.

Al met al een interessante dag dus en dan heb ik het nog niet eens gehad over de vuurshow waarbij de artiesten telkens hun stokken en vuurbollen lieten vallen (bloedlink, want ik en het publiek zaten er anderhalve meter vandaan), de open pickup waarin ik naar de haven ben vervoerd die zo hard ging (wéér doodsangsten) dat ik er uit zag alsof ik in een L'Oreal haargel reclame figureerde en al die andere dingen die je hier in korte tijd meemaakt. Morgen verlaat ik Ko Phi Phi weer en vertrek naar Khao Sok national park op het vaste land. Ik heb zo het gevoel dat het alleen reizen me prima gaat bevallen.

Kus!

Tim