Het hotel is uitgestorven als we de volgende morgen ontbijten. Anderhalf uur later zitten we weer op de dagboot. Waar we gisteren de schoolkinderen op de bootjes zagen stappen om naar huis te gaan, is het nu verlaten. We varen weer langs de drijvende supermarkt en het drijvend dorp. Het uitzicht is prachtig, er komt een bootje voorbij waar een kind in een hangmat aan het schommelen is. Die heeft het duidelijk erg naar haar zin. We komen onderweg nog een parelfarm tegen. Na een tijd nemen we afscheid van de dagboot en stappen we over op de boot waar we gisteren hebben geslapen. Het is hier prachtig, weer veel eilandjes, minder vissers. We zien zwarte ballen, hier is nog een restant van de oesterteelt. Hier worden nog parels gekweekt. De zee hier is niet zo geschikt voor de parelteelt. Van de dertig procent van de parels die wat produceert, is maar tien procent van hoge kwaliteit, geschikt om sieraden van te maken. Dat maakt het niet lucratief.
Na verloop van tijd wordt de zee wijder, minder eilandjes. We komen langs de "kissing rocks" of zoals de Vietnamezen zeggen "the fighting c*** ". Zo te zien kruisen we een belangrijke vaarweg. Het lijken wel rijnaken, niet iets wat je op een zee verwacht. Deze platte schepen nemen de vracht over van grote zeeschepen, die niet verder kunnen richting kust.
Uiteindelijk zitten we met acht mensen om elf uur te lunchen. Om twaalf uur stappen we weer in de bus die WiFi heeft. Mijn zoon whatsappt dat we het wel erg vaak over het eten hebben. En hoe het met onze gewicht staat. Nu heeft Theo zich pasgeleden nog op een weegschaal van het vliegveld gewogen. Eigenlijk bedoeld voor de koffers, maar goed, hij was afgevallen. Ik durfde het niet aan.
Hetty