Vandaag beginnen we aan een driedaagse tocht. Om half acht worden we opgehaald. Dus zitten we in de lobby te kijken wat er op straat gebeurd. Theo merkt op dat de oude mensen hier, net zoals in de Filippijnen, altijd eerst kijken waar ze gaan zitten en het eventueel schoonmaken, terwijl de jonge gewoon neerploffen. Er komt iemand binnen die aankondigt dat de bus zo komt en inderdaad verschijnt er een bus met kleurige gordijntjes. Er worden op verschillende plekken mensen opgepikt, waardoor we nu we zo hoog zitten, nog wat van Hanoi kunnen zien. Uiteindelijk zitten we met een internationaal gezelschap van Spanjaarden, Fransen, Duitsers en Nieuw Zeelanders.
De rit naar Halong Bay duurt ruim drie uur, een mooie manier om wat van de omgeving te zien hoop ik. Onze gids heet Chuck en hij spreekt goed engels.
De weg die we rijden is redelijk, al ben ik blij dat ik zelf niet hoef te rijden. Het is niet echt duidelijk waar je moet rijden, er zijn geen strepen. Dus alles, scooters, vrachtwagen, bussen en auto's rijdt kris kras door elkaar. Ik wordt erg afgeleid door al het afval onderweg, wat een troep. Ieder lijkt wel zijn eigen privé vuilstort plekje te hebben, het irriteert me echt. Het doet je beseffen hoe goed we het in Holland georganiseerd hebben. Volgens de gids werkt wel zeventig procent in de landbouw. En volgens mij heeft iedereen die het kan ook zijn eigen moestuintje. Onderweg zie ik de tuintjes overal, tot vlak naast de weg. Het landschap ontrold zich en we zien natte rijstvelden, vijvers met tientallen witte eenden afgewisseld met akkertjes. Midden tussen die rijstvelden en akkers staan dan tombes. Alsof ze zelfs na hun dood geen afscheid kunnen nemen van hun dierbare rijstvelden. We zien verschillende steenfabrieken, met rode stenen in stapels er naast. Akkers waar onder doek, iets mysterieus geteeld wordt.
Halverwege maken we een pitstop, waarbij we en passant door een zeer verleidelijke omgeving worden geleid. We zien marmeren beelden (met de prijzen hoe je ze goedkoop kan verschepen), sieraden, schilderijen, borduursels, kleding, vreselijk leuke tassen, teveel om op te noemen. Ik zie een tas die ik dolgraag mee zou willen meenemen om cadeau te geven. Maar Theo is onverbiddelijk, we nemen alleen foto's mee. Tot nu toe loop ik altijd met een wijde boog om dit soort plekken heen. Heel gemeen, zo'n wc stop.
Ik ben sowieso in mineur stemming, want m'n bril is stuk gegaan vlak voor ik uitstapte. Ineens liet een van de pootjes los, dus ik voel me helemaal onthand. Gelukkig is er veel te zien onderweg, wanneer we weer ingestapt zijn. Overal zwaait de rode vlag met de gele ster. En we zien pubers akelig dicht langs fietsen, met hun schooluniform aan. De eerste bergen verschijnen en dan na verloop van tijd zien we de zee. Je kan zien dat dit een rijk gebied is. Grote hotels en mooie huizen en dan zien we de baai met honderden boten. Het is een massaal gebeuren hier en commercieel. Je moet zelfs voor het toilet betalen! Maar ja, dan smeren ze je in ieder geval geen souvenir aan. Met behulp van een taxibootje worden we naar een grotere boot gebracht. We zijn met z'n zestienen, dus er moeten in ieder geval meer dan acht kamers zijn. En daar is onze boot, een houten boot, met overal ramen en deuren en openingen waardoor je je afvraagt of hij wel zeevaardig is. Het wordt de zijdeur, waardoor we naar binnengaan. De zee is kalm, dus het overstappen is niet moeilijk. Het schip bestaat uit vier lagen, op de laag waar we binnenkwamen zijn de kamers. En verder is er een algemene ruimte en het zonnedek. Na de grote verdeling van de kamers gaan we lunchen, terwijl we over de gelukkig kalme zee varen.
De eilandjes waar we langs varen, zijn grote blokken verkarstte kalksteen. Steil en vol gaten met hier en daar wat standvastig groen. Ze zijn vaak rond van boven en in de heiige lucht ziet het er mystiek uit. We kijken onze ogen uit, zoveel verschillende bootjes en schepen we zien. Een visser die z'n netten binnen haalt. Huisjes die op het water drijven en scheepjes met een heel groot net met lichten er boven. Waar je ook kijkt, je ziet weer wat nieuws. Op een wat groter eiland is een grot die we gaan bezoeken. We zien een klein tempeltje wanneer we met het kleine scheepje er naar toe varen. De grot is onder water ontstaan en heeft daardoor een prachtig plafond, met schelpvormige holtes. Bij de ingang is een zoetwater bassin gemaakt, hier haalden ze vroeger het water. Alle stalagmieten en stalactieten zijn lang geleden ontstaan, ze zien er uit alsof ze al heel lang geen druipwater meer hebben gezien. Na de nodige creatieve aanmoedigingen om slangen, olifanten en andere niet zo nette vormen te omschrijven komen we bij een paar lage stalagmieten die samen een vage schildpad vormen. De kop is glad en er ligt geld bij. Het schijnt geluk te brengen als je de kop van een schildpad aanraakt. De zaal is heel erg groot en normaal staat er water of is het modderig en kun je alleen over het pad lopen, maar nu ziet de hele grot er droog uit.
Het is tijd om om te kleden voor onze laatste activiteit van de dag, we gaan kajakken. Het water is spiegelglad, wanneer we, Chuck voorop, over het water scheren. Het is hier makkelijk verdwalen, tussen de 2000 eilandjes, het liefst blijf ik een beetje in de buurt van de gids. De wanden van de eilandjes zijn loodrecht. Wie zien verscheidene gangetjes. Er hangen roofvogels boven de berg. Om ons heen drijft er van alles, flessen, zakjes. We peddelen wat rond en zien een soort gang met daarachter nog een meertje. Waarschijnlijk is het daar leuk, want er zijn heel veel kano's. Wanneer we de lagune invaren zien we apen, de Resusaap (Macaca mulatta) lezen we later. Bang zijn ze niet, ze dreigen en grommen wanneer we te dichtbij komen. Hoog op de helling zien we ze door de bomen slingeren. Er is een aantal wat bij de waterkant aan het zoeken. Waarschijnlijk zijn ze gelokt met stukken mango, want ik zie er één op een pit sabbelen. Van groot tot klein, alles springt er rond. Het begint al te schemeren wanneer we terugvaren.
En daarna eten, die kok hier kan er wat van.
Hetty