We komen op 12 januari om drie uur 's-nachts aan op een vrijwel verlaten vliegveld van Taipei, de hoofdstad van Taiwan.

Ons vliegtuig naar Manilla vertrekt pas over vier uur, ruim voldoende tijd om de volgende vlucht te halen, zou je denken. Op een scherm zien we vanaf welke gate we vertrekken. We volgen de bordjes 'Transfers', nemen een onbemande trein naar een andere terminal en lopen langs een eveneens onbemande transfercounter. We komen vervolgens in een vrijwel verlaten ruimte waar een dame een veiligheidscheck uitvoert op onze handbagage. Broekzakken leeg, riem, tablet en camera in een bakje en tassen op de lopende band. Iedereen die wel eens vliegt kent dit wel. Als de bagage van Hetty aan de beurt is zegt ze "u heeft een mes in uw tas". Hetty ontkent stellig, maar op de röntgenfoto is iets te zien. De tas wordt deels uitgepakt, en gaat apart in een bakje nogmaals door de scanner. Er is nog steeds iets te zien op de foto. Pas na de derde keer scannen hebben we het te pakken: een MES ! Een kleintje weliswaar, die misschien al twintig jaar achter een rits in een portefeuille zit, maar toch, een MES. Vanaf ons vertrek zijn we waarschijnlijk al zes keer gecheckt en is het nooit ontdekt. Deze dame is echt goed!

Het mes zijn we uiteraard kwijt, maar Hetty zal het niet missen, want ze wist niet eens dat ze het bij zich had.

Achter haar naam zal in de veiligheidsdossiers nu waarschijnlijk wel de aantekening 'potentiële terrorist' staan. Daar kunnen we nog veel last van krijgen!

We volgend de bordjes naar onze gate en komen in een grote, vrijwel verlaten wachtruimte. Op het moment dat we gaan zitten om bijna vier uur te wachten voordat we mogen instappen, gaat er bij mij een lampje branden: we hebben geen boardingpassen. Ik weet zeker dat we zonder boardingpass het vliegtuig niet in komen. Bij onze eerste gesplitste vlucht, naar Darwin, hadden we bij vertrek op Schiphol meteen de boardingpassen voor Singapore meegekregen. Dat was nu niet gebeurd. Was er iets misgegaan in Christchurch?

We verlaten de wachtruimte en spreken een medewerker van de luchthaven aan. Volgens hem hebben we geen boardingpassen nodig, maar als we het zeker willen weten, moeten we hier om zes uur nog maar terugkomen. Ik ben er niet gerust op, en we gaan op zoek naar een balie van onze luchtvaartmaatschappij China Airlines. Via een kilometerslange pier lopen we terug naar de terminal waar we waren aangekomen, op zoek naar een hal met balies. Uiteindelijk kunnen we aan de achterkant van een incheckbalie de attentie trekken van iemand die voor ons gaat bellen. Op dit tijdstip zijn er maar weinig mensen telefonisch bereikbaar, dus het duurt even voordat we wat meer weten. We moeten maar teruglopen naar de gate, en zullen dan onderweg wel een transferbalie tegenkomen. De enige transferbalie die we hebben gezien zat echter aan de andere kant van de veiligheidscheck, en daar kunnen we nu niet meer komen. We vinden een informatiebalie die pas om zes uur open gaat en wachten daar een half uur. Eén minuut na zes arriveert er een dame die ons vertelt waar we boardingpassen kunnen krijgen. We moeten naar beneden, weer door een veiligheidscheck, en vinden uiteindelijk een bemande transferbalie. De medewerker lijkt verbaasd dat we geen passen hebben, maar weet ze uiteindelijk wel voor ons te printen. We komen weer in hetzelfde treintje naar de volgende terminal, en willen weer via de eerder vrijwel verlaten veiligheidscheck naar onze gate lopen. Tot onze verbazing staan daar nu ineens een paar honderd mensen in de rij, terwijl ons vliegtuig over drie kwartier vertrekt!

De dame heeft nu echter hulp gekregen, en het checken gaat wat minder diepgaand, zodat we uiteindelijk toch nog op tijd kunnen instappen.

Theo