We zitten met zijn tweeën onder het afdak van de doucheruimte van natuur camping "Merl". De koelste, schaduwrijkste, plek die we hier konden vinden. Je kan je bijna niet voorstellen, dat binnen misschien al een paar weken, het natte seizoen hier weer aanbreekt. Nu zie je alleen een dor, vaak verbrand, soms nog smeulend bos. Een mengelmoes van termietenheuveltjes, verschillende soorten zwart geblakerde palmen en paperbarktrees. Die, zoals de aboriginal die ons meenam op excursie vertelde, voor alles en nog wat te gebruiken zijn. Dat de zoutwaterkrokodillen straks hier misschien rond zwemmen kan je je bijna niet voor stellen. Ware het niet dat je overal bordjes tegen komt met "Flootland" en "be carefull, crocodiles". Als je de film in het; "wetlands visitor centre" mag geloven, staat er straks een heel groot gebied blank.
De zelfde gids drukte ons ook op het hart om alle lichaamsdelen binnenboord van het bootje te houden. Opdat we niet het zesde slachtoffer van dit jaar zouden worden. Dat hadden we toch niet kunnen denken vanochtend, toen we in een wolk van jasmijn geur ( waar blijft dat apparaat wat geurtjes kan opslaan) onze koffie zaten te nuttigen in Jabiru.
En we hebben ze gezien; tientallen krokodillen die nogal relaxed in het water lagen. Hoezo; "jumping crocodiles". Tja, niemand stak ook maar een vingertje buitenboord. Al werd Theo wel wat zenuwachtig van mijn gewapper met mijn waaier. Of ik niet met mijn linkerhand die irritante vliegen kon verjagen. Opdat onze wereldreis niet voortijdig zou eindigen.