Wat is internet toch geweldig, via Whatsapp en Skype maken we toch een beetje verjaardagen mee en horen we wat de katten voor avonturen meemaken. Je blijft je toch verbonden voelen met thuis. Terwijl ik aan het Whatsappen ben, hoor ik van Theo dat Marco Polo hier ook in deze buurt is geweest. Hij pluist de Lonely Planet van voren naar achteren uit. Hoe dat toen in die tijd geweest moet zijn kan je je niet voorstellen. Geen internet, geldautomaat, wagens of elektrische scooters waarmee je langs al die tempels kon gaan.
Gisteren is het ons zo goed bevallen dat we vandaag weer de elektrische scooters hebben gehuurd. De zandpaden hier zijn af en toe aardig mul en zo blijft het toch een beetje leuk. We zijn niet de enigen die zo denken, er rijden hier heel veel westerse toeristen. Hopelijk kan ik me vandaag wat meer inhouden wat souvenirs betreft. Het is niet de souvenirs die het moeilijk maken, al zijn ze mooi. Maar de tactieken van de verkopers of verkoopsters maken het wel erg moeilijk om nee te zeggen. Ze zijn hier zo aardig en behulpzaam, zelfs als je ze eerst hebt afgewimpeld. En eerst je meenemen door een de tempel en uitgebreid alles uitleggen en de " thea money" weigeren met; "dat hij het fijn vindt om alles aan toeristen uit te leggen". Tja, het maakt het er niet makkelijker op.
's-Morgens is het heerlijk hier, maar de zon begint al vroeg weer te prikken. Onze eerste tempel die we bezoeken, wordt gerestaureerd. Het is er levendig, veel stalletjes eromheen, hieraan kan je de mooiste tempels herkennen. Altijd veel Myanmarezen er omheen, al dan niet op bedevaart. Mooi gekleed en met dat typische gouden goedje op hun gezicht, thanakha. De eerste keer was het wel een beetje vreemd, maar ik begin het nu te waarderen. Soms in de meest leuke patroontjes zoals een blaadje. Kinderen goed ermee ingesmeerd tegen de zon. Het is een speciale boom, die ze fijnmalen op een steen.
De Dhammayazika Paya tempel heeft vijf kleine tempeltjes met boeddha's. Binnen de omheinde muur zag het er mooi en relatief groen uit. Één tempeltje was open om boeddha te vereren. Twee eekhoorntjes wipten, om de beurt, door een gaatje in en uit om nootjes te halen. Bij een ander tempeltje, afgesloten en rustig, zaten twee tempelduiven te broeden. Bij de meeste tempels zie je alleen nog de bakstenen, maar hier krijg je door het overgebleven stucwerk een idee hoe het geweest is. Waterspuwers met tandjes en donker rood gekleurde beeldjes op de hoeken.
Maar we moeten verder, er staan hier drieduizend van dit soort gebouwen, groot en klein. Dus verder over de stoffige weggetjes. Naar een uitkijktoren, die ons gisteren de hele dag heeft geïntrigeerd. Langs wegwerkzaamheden die hier bestaat uit tonnen teer die verwarmd worden boven een houtvuur. En een twintigtal voornamelijk vrouwen, die bezig zijn met steentjes te zeven en aan te harken.
De toren hoort bij een zeer luxe resort, alles is groen en mooi hier. Voor de toegang betalen we in dollars, dat zegt al genoeg, het is speciaal voor buitenlandse toeristen. In het restaurant krijgen we wat limonade te drinken en de koffiegeur doet ons besluiten dat uit te breiden met wat koffie. Echte koffie. Daarna gaan we met de lift verder naar de elfde verdieping en gaan we met de trap naar het dak voor een spectaculair uitzicht. Op de rand staat aangegeven wat je in de verte kan zien als het helder weer is. We zien nu de wazige versie. Beneden is er een boer aan het ploegen met een os en rijden er rijtuigjes. Je kan heel mooi zien hoe we straks over de zandpaadjes moeten rijden.
Weer beneden, zie ik een Croton die bij ons in de plantenzaak gewild zou zijn. Met gekleurde en als een kurkentrekker gedraaide blaadjes. Het is leuk crossen zo over de paadjes, ik begin er steeds beter in te worden. Soort elektrisch mountainbiken zeg maar. We zien in de verte al het grote complex van Ananda Patho. De best bewaarde tempel en vaak gerenoveerd, oorspronkelijk uit elfhonderd. Wanneer je deze ziet in zijn volle glorie kun je je heel goed voorstellen hoe al die andere tempels er vroeger uit hebben gezien. Met grote houten deuren en meerdere gangen waar boeddha beelden staan. Op de windrichtingen staan de vier grote en dan ook immens grote beelden. Het is inderdaad een mooi geheel. Buiten, maar binnen de ommuring, staan er beelden met de acht dagen (woensdagochtend en woensdagmiddag tellen als twee dagen) en hun bijbehorende beesten. Ze zien er vrolijk gekleurd uit. Er staan ook weer de boeddha's die je zou kunnen wassen, ware het niet dat hier geen water is. In de top van de tempel hebben de duiven zich aangepast tot tempelduiven. En ook de mussen vinden het hier geweldig met al die offerschalen.
Ondertussen begint mijn maag te knorren en gaan we op zoek naar een vegetarisch restaurant die volgens de reisgids hier vlakbij is. Tot onze verrassing zijn het er twee, waarbij er één een bord heeft staan met de tekst dat ze nog niet in de Lonely Planet staan. Het is leuk om nieuwe gerechten te proberen. Soms vallen ze mee, soms tegen.
De tempel stond aan de rand van een oud stadje waarvan nu alleen een deel van de stadsmuur nog staat. We hoppen van tempel naar tempel, allemaal net even weer anders. Qua grote, ontwerp of mate van verval. Sommige zijn geadopteerd door verkopers. Als je langs komt roepen ze wat er bijzonder is aan deze tempel. Zo werden we in echo onderwezen over de enige tempel met hindoeïstische motieven in dat gebied. Het is op zich wel leuk dat je de bijzonderheden hoort. Jammer dat je twee keer na elkaar het zelfde hoort. Een tikkeltje irritant dat dan verwacht wordt dat je iets koopt of geld geeft. Ik bedoel, er zijn wel drieduizend tempels in dat gebied. En al gun je ze allemaal wat, ons budget is wel beperkt. Bovendien zijn we aan het reizen en dat liefst met een beetje lichte verpakking.
Na de zoveelste tempel ben ik een beetje tempelmoe, we besluiten bij de rivier wat te drinken, in de schaduw natuurlijk. Dat blijkt na wat rondrijden niet eenvoudig. Het voert ons door achteraf buurten, waar we vrolijk nagewuifd worden. Bij een hotel met de naam "River View" denken we een plek te hebben gevonden die aan onze eisen voldoet. Maar helaas, na lang wandelen over het terrein, wat ook stupa's bevat, vinden we een terras met zicht over de rivier, maar helaas zonder schaduw. Dan toch maar naast het zwembad en een hok met Guinese biggetjes. We verbazen ons over de hoeveelheid versteend hout wat bij elk hotel gebruikt wordt als versiering.
Tegen de eind van de dag gaan we weer op weg naar huis, waarbij Theo menig tussenstop inlast. Vanwege de mooie zonsondergang en de kans op geweldige foto's
Hetty