De chauffeur was een uur te vroeg, wel fijn, want we waren toch al klaar. We vertrekken naar onze volgende bestemming, Inle Lake, een groot meer. Ik denk dat onze chauffeur bang was om te laat te komen. Maar nu hebben we lekker de tijd. Diegene die vandaag rijdt heeft een witte streep door zijn haar.
De jongens hier doen van alles met hun haar. Ze hebben van nature allemaal zwart haar, maar de ene heeft een paarse kuif of rode strepen. En de chauffeur dus witte strepen en gelakte nagels. Iets wat hier dus heel gewoon is.
We komen weer allemaal ossenwagens tegen, Theo kan ze nu mooi fotograferen. We hoorden bij een van die dorpjes dat het een maand werk kost om zo'n houten wiel te maken. En als ik dat zo bekijk is het geen uitstervend beroep, ik heb zoveel wagens gezien. In dit gebied zijn er heel veel grote vijvers gegraven, vrouwen zitten er te wassen en jongetjes spelen in het water. Een man is water aan het halen, hij schept water in grote plastic bakken. Het water ziet er van een afstand nogal modderig uit, ben benieuwd wat hij ermee gaat doen.
Onderweg komen we weer wat punten tegen waar ze met metalen bokalen staan. We hebben gevraagd aan Moonshine waarvoor het was. Het is een manier waarop geld wordt verzameld. En dat kan voor alles zijn, scholen, wegen of een klooster. Vaak staat er iemand bij die het omroept en dan luid verkondigd; dames en heren meneer "die zus en zo" is zo aardig geweest om wat gegeven. Wie helpt ons ook? En ja, met een beetje fantasie hoor je ze het zeggen.
Tegen een helling aan gekleefd zien we van die typische trapgangen omhoog gaan en een lift. Halverwege de helling zit de Pindaya Cave. Langs rijen met grote heilige bodibomen rijden we langzaam omhoog. Bij de ingang staat een groot beeld van een prins met een boog die pijlen afschiet op een gigantische spin. Hèt fotomomentje voor de plaatselijke toeristen/bedevaartgangers. Langs de stalletjes lopen we naar de lift. De grot is lang en staat heel georganiseerd vol met boeddha's, heel anders dan de grot bij Luang Prabang in Laos. De meeste vastzittende boeddha's hebben bordjes van de gevers. Dat concludeer ik uit de enkele met engelse tekst. Het zijn kruip, sluip door gangetjes, met een enkele rustige meditatie plek. Zelfs de paar stalagmieten hebben een boeddhistische betekenis gekregen. Ze zijn bijvoorbeeld omgedoopt tot heilige olifant. Het is een en al goud en rood om me heen met oranje sjaaltjes om veel boeddha's heen. Geen idee waarom de ene boeddha aangekleed wordt en de andere niet.
Onder dezelfde reusachtige bomenlaan rijden we weer terug om onze weg te vervolgen. We komen weer bij een loket langs de weg speciaal voor buitenlanders, waar we betalen om het volgende gebied in te mogen. We komen duidelijk in een natter gebied, met rijstvelden die onder water staan. In de randen staan geknotte bomen en komkommers tegen bamboe aan. We passeren tempels en een klooster en bereiken uiteindelijk ons hotel.
We laten onze tassen achter en gaan op onderzoek. Al gauw worden we aangeklampt of we morgen een boottocht willen maken, maar die is al geregeld voor ons. Het dorp barst uit zijn voegen van de restaurants en hotels. Keuze genoeg maar een restaurant met eten wat de lokale bevolking eet lijkt ons wel leuk om te proberen. Het is een menu met rijst, kleine kommetje heldere soep met pompoen, salade, een curry met varkensvlees en allerlei bijgerechtjes. De salade bestaat uit stukken komkommer, stukken wortel, squash, sla en lange witte worteltjes van een plantje dat ik niet ken. Het is een beetje bitter.
Terwijl we aan het eten zijn horen we tromgeroffel. Een lange stoet meisjes komt langs. Voorop loopt een vrouw met een schaal met bananen en ander fruit op haar hoofd. Iedereen heeft wat in z'n handen. Er tussen lopen mannen die op een lange trommel slaan en op platte gongetjes. En in het midden van de stoet zitten mooi geklede jongetjes op paardjes, geflankeerd door mensen met een parasol. Het lijken net prinsjes. En dan weer een hele rij vrouwen, met schalen of pakjes. We hebben vaker zo'n optocht gezien, maar hebben niet echt een idee wat het betekent.
Na het eten gaan we op zoek naar een marionetten theater dat hier zou zijn, dat lijkt ons wel wat. Het kost even moeite om het te vinden en we zijn de eerste. Even voor zeven uur komt er nog een stel en gaat de voorstelling beginnen. Via een bandje met een beschaafde engelse stem, wordt ons verteld dat er twaalf korte voorstelling zijn. Voor elke scene wordt ons door de dame verteld welke pop er speelt en wat hij gaat uitbeelden. Het is wel knap, maar er zit geen verhaal achter. En na de achtste voorstelling stopt hij, mij een beetje in verwarring achterlatend. Niet helemaal wat ik me ervan had voorgesteld.
Langs de donkere straten lopen we terug naar het hotel.
Hetty