Voor het ontbijt gaan we nog één keer naar het prachtig dakterras van hotel. Het staat vol met potten waar planten in staan en we hebben uitzicht op de vulkanen. Volgens Roel kun je de vulkaan horen rommelen, zo 's morgens vroeg. En ik hoor inderdaad een vaag gerommel en zie grijze rookpluimen. Als hij me er niet op had gewezen was het me waarschijnlijk niet opgevallen.
Tijdens het ontbijtbuffet staat een mevrouw zwarte tortilla's te maken, van zwarte mais. Het smaakt hetzelfde als de ons bekende gele maispannenkoekjes.
Voor we verder gaan met de bus gaan we de stad in met een lokale gids. Niet dat deze ook maar iets zegt, eigenlijk houdt onze eigen gids de rondleiding.
We lopen over de smalle stoepjes van cement. Vooral bij het oversteken moet ik goed uitkijken, want de straten hier zijn van keitjes. Op een ommuurd plein staan twee grote Ficus benjamina's met stalletjes er onder waar van alles te koop is. De ingang van de kerk is op dit plein en is een bedevaartsoord voor Maya's omdat daar iemand begraven ligt die mensen heeft genezen. In de kerk hangen allerlei bedankbordjes van genezen mensen en een grote plaquette waarop staat dat hij zalig is verklaard. Langs de wand staan allerlei grote beelden aangekleed met echte kleren. Er hangt een groot Jezusbeeld aan het kruis, hij lijkt van hout maar is gemaakt van papier-maché. Geen papier gemaakt van hout, maar van van het binnenste van een maiskolf.
In een zijbeuk hangt een recent schilderij van Maria van Guadeloupe. De Spanjaarden hadden een Mariabeeld meegenomen uit de plaats Guadeloupe in Spanje en deze een beetje aangepast. Zo heeft deze Maria nu zwart haar en een bruine huid. Op dit schilderij zie je dan ook een donkere zwartharige Maria met allerlei Maya tekenen. Ze staat op een halve maan, teken van vruchtbaarheid bij de Maya's. Ze wordt gedragen door een engel met gekleurde veren. Dezelfde verenpracht die je bij oude goden zag. Maria draagt een kleed, waar sterren op staan, die ook belangrijk waren bij de oude Maya godsdienst.
We gaan een kliniek bekijken, gespecialiseerd in behandeling van lichamelijk gehandicapten. Bovendien is er een tehuis voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten aan verbonden. Beiden worden gefinancierd door Amerikanen. Het gebouw is rondom een paar patio's gebouwd, die prachtig beplant zijn met rozen en andere kleurige planten. In de gang staan kleine glazen vitrines die het leven van de oprichter van deze kliniek laat zien, die zo te zien niet over rozen liep. In een andere gang staan de tien geboden uitgebeeld, waarbij we de meeste wel raden, maar sommige wel moeilijk zijn.
We verlaten Antigua en rijden op de Pan Americana, een weg door midden Amerika, om naar Solola te gaan. Langs de weg zie ik dakpannen liggen en stenen, vlak erachter zie ik kleine ovens staan. Dat die zo vlak langs de weg worden gemaakt, de oven is echt niet groot. Iets verderop worden de typische stenen wasbakken verkocht die we hier overal naast huizen zien.
Het is redelijk koel hier, doordat we hier zo hoog zitten, groeit hier perziken, abrikozen, peren, aardbeien en groenten die ook bij ons verbouwd worden. De grond is hier vruchtbaar door de vulkanen. Het resultaat is een gebied met heel veel groente en fruitteelt. Alles wordt hier handmatig gezaaid, onderhouden en geoogst op vierkante stukjes. Al die vierkante stukjes vormen een groen lappendeken.
Volgens Roel wordt hier aan het begin voor het zaaien door de Maya's een ceremonie gehouden waarbij in het midden van het bij voorkeur vierkante veldje wat geofferd wordt. Daarna wordt er op de hoekpunten mais wordt gezaaid. Zwarte mais in het westen, rood op het oosten, wit in het noorden en geel op het zuiden.
Deze maissoorten zien we op een markt die we bezoeken in Solola. Zakken vol met zwarte, witte en gele mais, de rode zie ik niet. Een in klederdracht kleurig geklede mevrouw verkoopt wat aardappelen, pepertjes, broccoli en de jonge stengels en bloemen van een pompoen. Er zijn stalletjes waar je de kleren kunt kopen die ze hier dragen. Een mevrouw vraagt of ik het wil passen, dat lijkt me wel leuk. De rok wordt net zo gedragen als in Myanmar, een lap die als een grote koker is. Je stapt er in en dan wordt hij teruggeslagen en van boven een paar keer rond gedraaid en met een lange band als een ceintuur vastgezet. Alleen is hij mij veel te kort, al die vrouwen zijn hier echt klein.
Natuurlijk bekijken we nog even de kerk, die aan het centrale parkje ligt. Een gezin is al biddend op de knieën naar het altaar aan het schuifelen. En weer terug, achteruit schuifelend, constateren we even later verbaasd.
Steeds hoger rijden we even later, voor we via een kronkelweg weer afdalen naar de plek waar we gaan overnachten. Een prachtige waterval zien we voorbij flitsen, helaas geen foto. Dat is wel jammer, stoppen bij alle leuke plekjes kan nu eenmaal niet met een busreis. Zo rijden we door een prachtig landschap voor we eindigen in Panajachel, aan de voet van een groot meer, Lago de Atitlan.
Drie groene flats aan de rand van het meer vallen tegen de achterliggende berg in het niets. Twee van deze flats zijn van ons hotel. Op negen hoog kijken we even later over het meer uit, met een vulkaan op de achtergrond. Geen slechte plek voor een hotel.
Hetty