We ontbijten in de huiskamer van onze gastheer, de oude revolutionair.
Als aanvulling op zijn kast met souvenirs geven we hem een paar porseleinen klompjes die we uit Nederland hebben meegenomen.
Pas om één uur blijkt er een huurauto beschikbaar, maar als we zeggen te willen inleveren in Havanna, dan is er plotseling wél een die we meteen kunnen meekrijgen. Die is dan wel iets groter en dus duurder, maar dat hebben we er wel voor over om meteen te kunnen vertrekken.
Dat 'meteen' moet je echter in Cuba met een korreltje zout nemen, want in dit geval duurt het nog twee uur voordat we kunnen wegrijden. Het creditcard apparaat is niet bruikbaar, want de voorraad papieren slips is op. Omdat we ook nog een flinke borg moeten betalen, hebben we niet voldoende cash geld voorhanden, ondanks dat we gisteren bij de bank hebben opgehaald.
De geldautomaten in Cuba werken helaas niet bij bankpassen met Maestro, zodat je echt op een bank bent aangewezen, waar je met een Mastercard creditcard geld kunt ophalen.
Een medewerker brengt me naar Matanzas, waar ik bij dezelfde bank als gisteren geld op haal.
Als we na het invullen van de formulieren de zwarte Renault inspecteren, blijkt naast een gescheurd spatbord en veel blikschade een voorband zacht en is het reservewiel helemaal leeg. De medewerker die me eerder naar de bank had gebracht had beter even kunnen wachten, want hij wordt nu gebeld om de banden op te laten pompen.
Meestal krijg je een huurauto met een volle tank mee, en lever je hem weer met een volle tank in. Zo niet in Cuba, want daar hebben verhuurders de ervaring dat Cubanen vóór het inleveren de tank vullen met water en andere goedkope vloeistoffen. Het inleveren met een bijna lege tank is daarom de standaard. Toch moeten we nog zeven CUC betalen voor het beetje benzine dat er nog in de tank zit als we hem meenemen. Dat bedrag stopt de chef waarschijnlijk in zijn eigen zak, net als de tien CUC voor drie uur extra huur die ook niet op de factuur staan, omdat we de auto over vier dagen wat later op de middag willen inleveren
Omdat de benzinetank leeg, moeten we deze eerst bij het naastgelegen benzinestation laten vullen. Het kost even wat tijd voordat we er achter zijn welke pomp we moeten hebben. Pas twee uur na aankomst kunnen we daarom vertrekken.
We rijden nu in een paar minuten naar een verzameling cruiseboten en speedbootjes bij een hoge brug. Hier zouden we een leuke 'jungletocht' over de rivier moeten kunnen maken. We hebben de keuze tussen een tocht tot halverwege de rivier voor 15 CUC, waarbij we meteen kunnen vertrekken met een groep Duitsers, of later een tocht tot het einde van de rivier met een andere groep die nog moet komen, voor 25 CUC. We kiezen voor snel, maar de tocht blijkt erg kort, nog geen 45 minuten. Net voldoende om iedereen aan boord een duur drankje te kunnen verkopen en voor de liefhebbers een gegrilde lobster.
We willen eigenlijk met de auto naar Caya Coco, maar dat kost teveel tijd. De wegen zijn weliswaar breed en stil, maar met veel gaten, langzaam verkeer, stilstaande auto's en bussen links en rechts en overstekende ruiters schiet het toch niet erg op.
We stoppen voor een maaltijd bij een wegrestaurant, maar zowel het restaurant als de cafetaria beloven niet veel goeds, speciaal niet voor vegetariërs. Wel zijn er zes verschillende loketten, met evenzoveel medewerkers, voor iedere soort eten één.
We kopen onderweg veel fruit en belanden in Santa Clara, op zoek naar een goed restaurant. We besluiten in Hostal Villanueva te overnachten, en kopen op een eigen dakterras drankjes en diner.
De vriendelijke eigenaar van het hostel blijkt uitstekende mojito's te kunnen maken. Ook andere buitenlandse bezoekers roemen in het gastenboek deze cocktails.
Theo