Daar zitten we dan, op de stoep van het hotel. Om ons heen begint iedereen zijn werkdag. Borden met foto's van maaltijden worden buiten gezet en stoepjes geveegd. Kinderen fietsen naar school, of worden weggebracht met scooter of tuk-tuk. Het is zaterdag, maar aan de uniformen van de kinderen te zien is het geen vrije dag. Wachten is niet leuk, maar als je denkt dat je boot elk moment kan vertrekken is het extra irritant. Er komen steeds meer mensen bij ons staan, zouden die ook met de boot meegaan? Zo te horen komen ze uit Rusland of zo. Er stopt een busje, maar helaas niet die van ons. Komt dit nog goed, of missen we de boot? Aan de overkant zien we beweging in het reisbureautje waar we de tickets hebben gekocht, dus Theo gaat informeren hoe het zit met ons vervoer. Alles schijnt onder controle te zijn, we moeten nog even geduld hebben.
Als er een busje verschijnt veert iedereen op. Het blijkt dat wij de enigen zijn die met de boot meegaat van dit groepje. We zitten nauwelijks in het busje of we stoppen alweer voor een grote groep toeristen, waarvan een deel bij ons instapt. De boot zou om half acht vertrekken en dat is het allang geweest, hoe zit dat? We rijden ondertussen langs een smal riviertje, waar aan weerszijden huizen op hoge palen staan. Zo te zien wordt het watertje behalve als riolering ook gebruikt om te baden en te wassen. Bovendien wordt dit ondertussen voedselrijke water en passant gebruikt als viswater. We rijden over een soort dijkje en ik zie voor het eerst, op akkertjes die onder water staan, grote aantallen lotusplanten staan. Wat een prachtig gezicht al die bloeiende planten, het doet me aan de botanische tuin in Sydney denken. Daar stonden ze ook zo mooi in bloei. In de verte zien we boten liggen, zo te zien hebben we het eindpunt van ons bustochtje bereikt.
Zodra we de bus uitstappen, worden we omringd met vrouwen die ons op een dienblad broodjes en drinken willen verkopen. Er wordt ons duidelijk gemaakt dat er op de boot geen eten te koop is. We zijn enigszins opgelucht dat de boot nog niet vertrokken is, maar we worden tot spoed gemaand. Geen idee waarom, want het duurt nog wel even voor we vertrekken. Het is een lange boot met zitbanken langs de randen en een dak waarop je zo te zien ook kan zitten. Zo langzamerhand stroomt de boot vol. Maar eindelijk vertrekken we toch, wel leuk om nu eens de achterkanten van al die huisjes op palen te zien. Bij veel huizen staan heel grote stenen potten, zo te zien om water te verzamelen van het dak. De bevolking hier is waarschijnlijk niet aangesloten op een drinkwater netwerk. Dat verklaart dan gelijk waarom ik zoveel mensen in het water zie. Ik zag onder andere een stel meisjes hun haar wassen en er was iemand zich aan het scheren terwijl hij tot zijn middel in het water stond. Het riviertje heeft een koffie met melk kleurtje. We varen een groot meer op, het Tonle Sap meer. De hemel en het water zijn hier één, het gaat in elkaar over. Het is dat er hier en daar in de heiige verte een boot vaart. Het boegwater krijgt een groene kleur, alsof het een spinaziesoepje is. De overkant is niet te zien en het water verandert weer van kleur en wordt een beetje beige. Wanneer we aan het rand van het meer komen zien we vissers staan in het water, zo diep is het dus niet.
Het duurt nog een tijd voor we het meer hebben verlaten en een modderig riviertje in varen. We varen van dorpje naar dorpje. Ons vergapend aan alle drijvende huisjes, met drijvende tuintjes en al. Ik zie bananenbomen en de meest kleurige struikjes in potten en zakken, of zo op bamboe in het water. Ook drijvende hokken met varkens en eenden. Al wuivend naar alle kinderen, die zodra ze ons zien aan het zwaaien slaan, varen we van dorpje naar dorpje. Ons riviertje slingert van de ene kant naar de andere, maar is nooit echt breed. Er komen steeds meer mensen aan boord, die door bootjes worden afgezet, en we krijgen daardoor steeds minder zitruimte op de bank. Na vier uur varen leggen we aan bij een drijvend restaurant. Niet dat ik honger heb, het is warm en mijn maag klotst van het water dat ik heb gedronken. Maar een toilet is welkom, vooral omdat het een hele toer is om bij het hokje op de boot te komen, wat doorgaat voor een toilet. Om daar bij te komen moet je eerst een aantal horden over. Maar dan heb je ook wel een schoon toilet, een hurktoilet dat dan weer wel. Het koelwater van de motor spoelt voortdurend door de pot, waarna het de rivier in gaat. Maar ik heb me er niet aan gewaagd en probeer nu die van het restaurant uit. Die is niet meer dan een hokje met een hurktoilet wat uitkomt onder het hokje, wat nu momenteel droog staat. Het water in het riviertje is namelijk nogal laag doordat het een droge periode is.
Het water is laag, dat zien we omdat de mensen die we in het water zien staan, het water soms maar tot hun knieën komt. Ze zijn aan het vissen, met netten of fuiken. Ook zien weer zeer ingenieuze apparaten gemaakt van bamboe. Door middel van een hefboom wordt een kruisnet plat in het water gelaten. Na een tijdje wordt hij langzaam omhoog gehaald en zakken alle visjes in het midden van het net waar een soort mand zit. Die vis wordt, zo zien we, in sommige dorpje gedroogd of er wordt iets anders mysterieus mee gedaan. We kunnen dat niet goed bekijken, want de boot gaat maar door. Aan het eind van de middag denken we even dat we de eindbestemming niet zullen bereiken. We lopen om de haverklap vast. En ik moet zeggen dat het er wel een beetje vreemd uitziet als een kapitein overboord springt om de boot los te duwen, tot aan zijn knieën in het water staand.
Zo te zien komen we in de buurt van een grote stad, de rivier wordt breder, de wal hoger. Er staan stenen huizen op de wal en er spelen in de schemering nog kinderen in het water. Op grote stellingen liggen vissen te drogen. Er worden steeds meer mensen afgezet en uiteindelijk zien we onze eindbestemming, Battambang. Boven aan een steile trap staan mensen zich te verdringen met allerlei bordjes. Alsof je een vliegveld afloopt, dan zie je ook vaak van dat soort mensen met bordjes. Het ziet er grappig uit. Een beetje stijf klim ik van de boot de trap op, waar het onderhandelen begint met de tuk-tuk drivers. Onze eerste stop wordt het busstation, we willen kaartjes voor de bus naar Bangkok, morgenochtend.
Hetty