Tja de titel verraadt het al, het wordt tijd om langzaamaan afscheid te gaan nemen van dit prachtige land. En dit gaat zeker niet van harte kan ik jullie wel vertellen. Over een weekje zit ik nu waarschijnlijk aan mijn bruine boterham met goede oude kaas in mijn warme trui en denk ik met een zucht terug aan het tropische weer hier. Maar gelukkig is dat pas over een week;)

Terwijl ik dit typ ben ik bezig met mijn laatste dienst voor de chirurgie. En zoals je al kunt raden is deze op dit moment niet bijster druk. Morgen is het alweer mijn laatste coschap dagje en dus tijd om even terug te kijken. Mijn stage was er een van uitersten. Alleen al het feit dat je moet functioneren bij meer dan 30 graden was een uitdaging op zich. Maar ik kan zeker zeggen dat ik hier veel geleerd heb. Zo draai ik er nu mijn hand niet meer voor om al het zaalwerk te regelen van 35 patienten, iets wat in NL echt een not-done zou zijn als co-assistent. Ook mijn twee diensten als voorwacht waren ontzettend leerzaam, dit was het echte arts-assistenten werk. Overleggen of jij vindt dat die patient moet worden opgenomen of niet, en op basis van jouw verhaal beslist de chirurg dit. Wel eng, maar ergens ook goed om zo voor het blok gezet te worden, anders leer je het immers nooit. Gelukkig kwam de chirurg vorige week wel gewoon meekijken toen ik aangaf dat het slecht ging met een patient op de afdeling. Alle dingen wezen erop dat de man een bloeding had ergens in zijn buik. In mijn hoofd spookte al: 's*** ik ben de enige ''arts'' hier op de afdeling, wat nu als ik hem dadelijk moet gaan reanimeren?' En ik kan je wel vertellen dat 10 minuten lang kunnen duren als je naast een patient staat die klinisch steeds verder achteruitgaat. Ik had de verpleging de opdracht gegeven om de man alvast zuurstof te geven. En uiteraard ging ook dit ook heerlijk op zijn surinaams. De zuurstoftanks op onze afdeling waren leeg. Het zal ook eens niet. En zelfs de nood zuurstoftank, was niet erg zuurstofrijk meer. Uiteindelijk kwam er na 10 minuten een mannetje van de technische dienst aansloffen om voor ons een zuurstoftank te halen, die gewoon achter de deur stond (die uiteraard op slot was, zodat niemand behalve dat mannetje erbij kon). En terwijl ik daar mezelf stond op te vreten omdat de patient naast mij er steeds slechter begon uit te zien sloot dat mannetje op zijn dooie gemakje de machine aan. Mijn hart gaat zo'n avontuur echt niet nog een keer overleven. De patient heeft het trouwens gelukkig allemaal overleefd en bleek een maagbloeding te hebben.

Nu een weekje later heb ik pas tijd om mijn verhaal, wat ik toen tijdens mijn dienst begonnen ben, af te maken. Want op het moment dat ik rustig de bijbehorende foto bij het verhaal aan het zoeken was kreeg ik een telefoontje van de SEH: 'man komt binnen met trauma-helikopter, steekverwonding in de buik, darmen komen erdoor naar buiten'. Mijn god dat dit zich nu serieus in mijn dienst moet voordoen. Mijn hart begeeft het nu letterlijk. Gelukkig was de chirurg dit keer snel in huis en voor ik het wist stond ik mee aan de operatietafel om die man zijn leven te redden. Een stuk darm hebben we moeten verwijderen, en omdat de chirurg me toch nog een gave ingreep wilde meegeven voor mijn CV mocht ik de darm verwijderen (jaa mijn eerste en laatste darmresectie is een feit!) Sorry ik zal hier verder niet te enthousiast over doen en het klinkt veel moelijker dan het is. Gewoon met je mes een saucijzenworstje doormidden snijden is niet ingewikkelder...

Mijn allerlaatste dagje stage had ik vrij gekregen om 4 dagen naar Volzberg te gaan. Een trip naar het binnenland om daar vanaf een berg de gehele jungle te kunnen overzien. Ik zal jullie vast de moraal van het verhaal verklappen: boek niet met Jenny Tours. Mijn god ik dacht dat ik mijn lesje 'No Spang' na 2,5 maanden Suriname wel geleerd had. Maar deze gids heeft mijn geduld zo erg op de proef gesteld dat ik vanuit pure frustratie de terugweg teruggelift heb (in mn uppie). Gelukkig kwam ik ben de directeur van een houtbedrijf in de auto en niet bij een of andere massa verkrachter. Om een lang verhaal kort te maken: nog nooit een man ervaren die zo slecht voorbereid op reis ging: eten, drinken en reserveband moest eerst nog geregeld worden (+1uur vertraging), boot was niet gereserveerd en alle bootsmannen waren de stad in (+3uur), auto begaf het al in paramaribo maar we zijn hier toch mee doorgereden (+5uur). Je kunt je nu misschien wel voorstellen dat als de auto er op de terugweg er om de 500 meter mee stopt ik mijn frustratie letterlijk niet meer de baas ben. En besluit het heft in eigen handen te nemen door te gaan liften, en zowaar stopt de eerste auto die ik aanhoud. Gelukkig was het landschap bij Volzberg zo mooi dat het de vieze avances, en belachelijk slechte voorbereiding van de 50jarige te dikke gids ruimschoots gecompenseerd werden. En voor ik het weet zit mijn laatste trip er ook al weer op.

Tja en dan wordt het echt tijd om morgen in het vliegtuig te stappen. Maar niet voordat ik een laatste keer:
- roti heb gegeten bij Joosje
- gechillt heb aan het zwembad bij Zin
- lekker ben gaan uiteten, gewoon omdat het kan
- een laatste poging heb gedaan tot het kopen van souveniers
- mijn nog steeds veels te witte huidskleur probeer op te pimpen in het zonnetje
- mijn hardlooprondje door de cultuurtuin nog eenmaal heb afgewerkt

Kortom nog genoeg te doen op zo'n laatste dag!

Liefs, Tessa