Namastee! Hier mijn tweede update uit Nepal. Ineens ging de tijd wel heel snel en begint het aftellen van dit fantastische avontuur dan toch echt. De laatste maand is ingegaan, maar gelukkig duurt een maand nog best wel lang, dus nog genoeg tijd om van mijn meest favoriete land tot nu toe te genieten.

Mijn onderzoek naar de impact van de handicap van een kind op het gezinsleven brengt me door heel Nepal. Tijdens mijn eerste trip zijn we naar het zuiden, het vlakke deel van Nepal, gevlogen. Dat dit zo'n 1000 meter lager ligt dan Kathmandu was gelijk te merken. Mijn begeleider had me al grappend gewaarschuwd: Je gaat na 5 dagen echt blij zijn als je weer in de smog van Kathmandu bent. De hitte maakte deze grap zeker waar. Ik had me al ingelezen over dit district, wat een van de armste districten van Nepal is, en waar 75% van de mensen onder of rond de armoedegrens leeft. Het is alleen een stuk heftiger om dit in het echt te zien. De gezinnen die ik bezocht leefden meestal in niet meer dan een strohutje met golfplaten dak. Een bed en een hoekje om te koken, was vaak het enige wat er in dit hutje stond. De beesten lopen hier ook vrolijk naar binnen. Wat onderzoekstechnisch nogal eens lastig kan zijn de geit probeert je recorder op te eten tijdens het interview. De verhalen waren nog aangrijpender. Deze gezinnen, die al in ernstige armoede leven, worden door de handicap van hun kind nog verder de armoede in gedwongen: vader kan niet in het buitenland gaan werken en iedere dag met het kind mee naar het ziekenhuis betekent een dag geen inkomen. Ondanks deze uitdagingen zijn bijna alle mensen optimistisch over hun toekomst, wat maar weer eens de veerkracht van de bevolking laat zien. Tijdens mijn tweede trip bezocht ik de "far-west" regio van Nepal, op weg hierna toe werden we in het vliegtuig nog even getrakteerd op een uitzicht over de Himalaya, waar ik nooit lang genoeg naar kan kijken. Het gebied waar we nu zaten was, in tegenstelling tot mijn eerste trip, een heuvelachtig gebied. De huizen waren dan ook een stuk lastiger bereikbaar, over 8 km deden we makkelijk een uur (in de auto). Modderweggetjes door de bergen gaan nu eenmaal niet zo snel. Om bij het huis te komen moest ik soms ook nog 5 minuten steil omhoog of omlaag over een ander zandpaadje, iets wat voor de kinderen met een prothese nog een extra barrière vormt om het huis te verlaten voor bijvoorbeeld school. Al met al voel ik me heel bevoorrecht dat ik deze twee plekken, waar geen toerist een voet zet, heb mogen zien. Zojuist heb ik mijn laatste interviews in Kathmandu afgerond, wat weer nieuwe verhalen van de families heeft opgeleverd.

Gelukkig heb ik naast mijn onderzoek nog genoeg tijd om andere dingen in Nepal te ontdekken. Al is het soms verassend bekend. Zo heb ik hier het werkuitje van Handicap International ouderwetse spelletjes heb gespeeld. Ja overal op de wereld spelen ze: zaklopen, lepel en ei - rennen en hoelahoep. Daarnaast heeft een bevriende reisgids ons meegenomen naar zijn ouderlijk dorp waar hij een ziekenhuis heeft gebouwd. Zijn ouders waren zo gastvrij dat we bij hen mochten slapen in een golfplaten hutje. De lekkerste Dahl Baht (rijst met linzensoep) kregen we hier 3x per dag op ons bord en hebben we zelf ook leren koken. Dat koken bestond vooral uit heeeeeel veel knoflook pellen en toekijken hoe ze alles klaar maken op een houten vuurtje. 's Avonds hebben we onze Nepalese dansmoves laten zien bij de enige lichten van dat moment (autokoplampen). Onze houterige heupbewegingen werden met veel gelach beantwoord door de lokale bevolking, ach ja.

Genoeg update voor nu! Ik ga me nu bezighouden met alle dingen in Nepal waar ik nog steeds niet aan toe gekomen ben.

Liefs,

Tessa