Floating Islands of Uros in Lake Titicaca.

Dinsdagochtend vroeg namen we afscheid van onze families en gingen we met de boot terug richting Puno. Op de terugweg brachten we een bezoek aan de Floating Islands van Uros. Dit op het eerste gezicht mega-toeristisch ogende geheel was wel een beetje bijzonder toch. De mensen hier waren ook van afkomst Aymara en leven op drijvende eilanden van riet en een soort leemblokken. We gingen van boord bij een eiland en kregen uitleg over de geschiedenis en een kleine rondleiding over het eiland. De mensen zouden er nog steeds wonen en hadden zelfs een televisie verbinding. Ik vond het wat Disneyland-achtig allemaal en niet heel authentiek maar goed, ik liep over riet met daaronder een laag leemblokken die met paaltjes aan elkaar geknoopt waren. Eens in de zoveel tijd moeten ze dan de hele boel verhuizen naar een nieuw eiland omdat het oude langzaam zinkt door wateropname in de blokken. Ze hadden wel een mooi zelfgemaakt vikingschip van riet waarmee we een boottochtje maakten over met meer. Na een paar souvenirs meegenomen te hebben vertrokken we weer richting Puno. Daar hadden we de rest van de middag vrij, onze laatste echte middag van de reis. De volgende dag zouden we per bus vertrekken naar La Paz in Bolivia, het eindpunt van de reis. Vervelend feitje was echter dat de grens aardig dicht zit wegens protesten van mijnwerkers tegen de overheid. De laatste keer dat dit gebeurde kwamen 100 mensen om het leven dus zat de grens nu potdicht. Edgar onze tourleader was dus de hele middag druk om meer info te krijgen en een plan B uit te werken, terwijl wij heerlijk door de stad wandelden.
S'avonds hadden we nog een heerlijk laatste diner in Peru en kregen we goed nieuws: Edgar had een plan B. Feit was wel dat we nu per boot om 3:30u s'nachts het Titicaca meer moesten oversteken om naar een andere grensovergang te gaan. Een boottocht van 9 uur, dan te voet de grens over en nog 4 uur met de bus naar La Paz. Dat werd een hele onderneming.