In de Sumatraanse hoofdstad, Medan, genieten we van onze (voorlopig) laatste uren Indonesië. We zijn hier vandaag na een helse busrit aangekomen, en het voelde echt een beetje aan als thuiskomen toen we voor de tweede keer naar hetzelfde guesthouse gingen en zelfs dezelfde kamer als vorige keer kregen! Vreemd toch, hoe snel iets als thuis kan aanvoelen als je langere tijd op reis bent.

Maar beginnen doen we beter bij het begin…

Na onze heerlijke dagen Banda Aceh, namen we de ferry naar Pulau Weh, het meest noordelijke en meest westelijke eiland van heel Indonesië dat gekend staat voor haar prachtige onderwaterwereld. Die moesten we uiteraard ook zelf verkennen, dus zochten we, eenmaal aangekomen, meteen naar een duikschool. Dat bleek niet moeilijk aangezien er maar 1 duikschool was op heel het strand waar wij verbleven en de dag na onze aankomst genoten we 's ochtends van onze eerste Indonesische duik: het was echt adembenemend, we konden wel 25 meter ver onder water zien! Helaas viel onze 'diveguide' een beetje tegen: hij gaf ons voor de duik geen fatsoenlijke briefing, hij communiceerde onder water niet met Elke (waardoor zij niet wist wat we aan het doen waren, waarheen we gingen, wanneer we naar boven gingen…) en leek ook na de duik heel weinig geïnteresseerd. Niet echt overtuigd om nog een tweede bootduik te doen die dag, besloten we om in de namiddag een ongegidste duik te maken! Alleen wij tweeën dus, zonder diveguide/divemaster erbij! We doken van af het strand de diepte in en het was echt helemaal fantastisch! We zagen een supergrote rog (misschien wel bijna 3 meter doorsnee!), heel veel exotische vissen, supermooie koralen en het beste van al: we konden zelf kiezen hoe lang we naar iets bleven kijken, waarheen we zwommen… Het was echt de moeite! De dag nadien deden we nog een gegidste duik maar die kon toch niet tippen aan onze eigen ongegidste duik, hoewel we dit maal een betere diveguide hadden (Ohja, en Steven zag een haai tijdens deze duik!).

Na 3 dagen ruilden we het strand, de zee en de prachtige onderwaterwereld voor een heel ander natuurfenomeen: vulkanen. Het kleine, gezellige dorpje Berastagi bestaat voornamelijk uit 1 hoofdstraat en 2 marktjes en ligt aan de voet van 2 vulkanen. De dorpsmensen zijn er enorm vriendelijk (we kregen zelfs een rondleiding in het gemeentehuis) en ook heel christelijk. Iedere ochtend werden we gewekt door de leerlingen van de school die naast ons guesthouse lag, omdat zij op de speelplaats met z'n allen christelijke (mooie!) liedjes zongen.

Natuurlijk zijn we niet alleen naar Berastagi gegaan om over de marktjes te schuimen, het gemeentehuis te bezoeken en christelijke liedjes te aanhoren… we beklommen ook de Gunung Sibayak, de minst hoge vulkaan van de twee (en degene die vorige maand niet uitgebarsten is). Het was een redelijk gemakkelijke klim en het was echt de moeite. Op 2212m hoogte werden we getrakteerd op rookwalmen, een indringende zwavelstank, harde windstoten, een supergrote krater en heel mooie uitzichten. Een goede beloning na de tocht! Op de weg naar beneden (die steil en zwaar was en soms ook wel moeilijk om de weg te vinden) aten we ons middagmaal - nasi goreng - in de jungle. Aan de voet van de vulkaan kwamen we uit bij een warmwaterbron. We baadden in water van meer dan 40°C (en er was zelfs 1 bad waar de dampen echt heel erg vanaf kwamen en dat zo warm was dat we er niet eens onze voet in konden onder houden). Eenmaal terug in ons guesthouse vielen we moe maar voldaan als een blok in slaap.

Een dag later hielden we de vulkanen voor bekeken en namen we de lokale bussen tot Danau Toba, het grootste kratermeer ter wereld (en op sommige plaatsen wel meer dan 400m diep). Midden in het meer ligt Samosir, een groot eiland dat de Batak huist, een volk dat tot in de 18e eeuw bekend stond om haar vreemde tradities en kannibalisme, maar dat laatste gelukkig nu niet meer praktiseert. Onze dagen op Samosir bestonden voornamelijk uit kuieren, zwemmen in het meer, lezen, eten, Batakhuizen bekijken… Heel relaxt dus. Eén dag huurden we een brommertje en reden we naar alle bezienswaardigheden op het eiland: oude Batakdorpjes, graftombes van oude Batakkoningen, hotsprings… Onderweg kwamen we toevallig terecht op een Batakbegrafenis: een groot feest met eten, dans en offers waarbij het hele dorpje aanwezig leek. De dode lag in een open kist te midden van het hele gebeuren. Hoewel de Batakmensen vandaag de dag christenen zijn, waren er bijna geen raakpunten met onze Belgische begrafenissen.

Verder kunnen we weer heel wat ongedierte toevoegen aan ons lijstje. Nadat we in onze badkamer bezoek kregen van een heleboel kakkerlakken, ontdekte Steven een schorpioen in diezelfde badkamer. Moedig als hij is, doodde hij het dier vooraleer hij ons kon bijten. Alsof dat nog niet genoeg was, kregen we een dag later alweer een onverwachte gast: een grote gekko die met geen stokken buiten te krijgen was. Na een heel 'gevecht' wierp de gekko zijn staart af, en kreeg Steven hem uiteindelijk toch buiten gezet - weliswaar een heel stuk korter dan hij oorspronkelijk was. Dat Elke zich de dagen daarna niet vaak meer in de badkamer heeft vertoond hoeft wellicht geen verdere uitleg :-)

Groetjes Elke & Steven!

Dra lees je ons praktisch Sumatraverslag op www.wegwijzer.be!