30 oktober - Lukla

Het is afwachten of we vandaag kunnen vliegen. Het is erg druk met vertrekkende mensen.
De eigenaar van het hotel, een lama en dat heeft aanzien hier, verteld ons die ochtend in de buurt van het hotel te blijven. Hij zal zo even langs het vliegveld gaan en een plekje proberen te regelen voor ons.
Neem je tijd denken we. We zitten inmiddels heerlijk in de zon aan de thee. Voor het eerst in dagen even geen lopen maar rust.
Anne gaat in het gras liggen en valt snel in een diepe slaap.
Dan zie ik de Lama uit mijn ooghoek de trap opkomen. "Quick, come you need to check in now".

Binnen een minuut staan we in plaats van op een rustig terras in een overvolle vertrek hal. We krijgen een boarding pas in onze handen gedrukt waar alleen een 2 op staat.
Dan komen er achter elkaar 4 vliegtuigen binnen. Kleine 2 motorige vliegtuigjes waar een man of 18 in kunnen. De deur naar het platform gaat open en er worden nummers genoemd. "Number two, hurry hurry" Dat zijn wij. We worden in sneltreinvaart in het vliegtuigje gepropt, riemen vast en we zijn al naar de startbaan aan het rijden. Even snel in juiste positie parkeren en dan vol het gas open.
Heel snel krijgt het toestelletje vaart en denderen we over de naar beneden hellende baan. Door de cockpit heen kan ik naar buiten kijken en zie ik het einde van de baan snel naderen, dan plots wordt er door de piloot aan de knuppel getrokken en schieten we de lucht in.
Alles is goed gegaan op het meest gevaarlijke vliegveld ter wereld.

Het is een fantastisch mooie vlucht naar Kathmandu. We vliegen ongeveer over de gelopen route. Laag scheren we langs de bergen en door de vele turbulentie schiet je in dit kleine vliegtuig alle kanten op.
Wanneer ik even naar Anne kijk, een paar stoelen voor me, vang ik haar blik en zie ik tranen in haar ogen. Ondanks het afzien en de verbeten pijn hebben we genoten en het doet best een beetje pijn om nu zo vroeg al weer weg te moeten vliegen uit dit fabelachtig mooi landschap.