6 januari - Whittington Beach Park

Vanuit Vulcano National Park rijden we verder langs de kust. We laten de regen achter ons, de wind blijft. We lunchen op Black sand beach. Op het zwarte strand worden we loom aangestaard door een aantal zee schildpadden. Met de oogjes half open liggen ze in het zonnetje te bakken. Nog geen 5 mile verder slaan we af naar Whittington beach park een mooi rustig plekje omgeven door palmbomen. Geen strand maar met zoals ze hier noemen tide pools. We positioneren Kilo Lani met de kont naar de zee en genieten van het uitzicht. Anne leest in de bus en ik zie haar al snel in slaap sukkelen. Ik zit buiten op een bankje en staar naar de golven. Je kunt je er echt in verliezen. Gedachte dwalen af. Mijn hoofd wordt leeg gewaaid.
We merken dat we best even moeten wennen aan Amerika, maar dat hadden we in elk land wel een beetje.
De Amerikanen zijn verzot op regeltjes. En wij wat minder. Overal die borden met 'caution', 'be aware of', 'don't do'. Ik ben bezig in 'Notes from a big country' geschreven door een van mijn favoriete schrijvers Bill Bryson. Wat een heerlijke droge humor heeft die man. In dit boek beschrijft hij Amerika waar hij weer woont na 20 jaar in Engeland gewoond te hebben. Zo schrijft hij ook over alle regeltjes. Iets wat wij gister ook zagen bij een andere tide pool. Wij zagen en Bill schrijft hierover het volgende: Our local swimmingpool, for example, has 27 posted rules, 27! Off which my favorite is 'Only one bounce per dive on the divingboard'. And they are enforced. (bij wet vastgelegd).
Het lijkt wel of een beetje logisch nadenken hier niet mag. Natuurlijk gaan we niet naar de knoppen in de kockpit van de heli graaien. Maar toch werd dat flink benadrukt tijdens onze briefing.
Over de supermarkten verbazen we ons ook. Alles is er te krijgen, dat is prettig. Maar alles is ook in xxl-verpakkingen. Er was één heel groot schap gevuld met alleen maar hele grote pakken cornflakessoorten. Het leek wel of we een rol in "Hanny I shrunk the kids" hebben.
Maar op nummer één staat tot nu toe een wasstraat voor winkelwagens. Echt. Serieus. Een kleine wasstraat, je duwt je kar er in, spoelen, wagentje schoon en bacteriën vrij. Klaar om volgepropt te worden.

Het is donker buiten. De zee is niet meer te zien. Wel te horen, rustgevend. De klep staat nog open de temperatuur is aangenaam ik shrijf. Anne leest de biografie van Ramses Shaffy en ligt dubbel. Een interessant en vermakelijk leven die hij veelvuldig in zijn blote lul doorbrengt. Een leven waar regels zonder meer niet bestaan.
De waarheod zal ergens tussen de USA en Ramses in liggen.