10 januari - Spencer Beach Park

"I will give you 2 bananas if I can boil some water in your van".
Een leuke dame staat met 2 bananen en een kommetje water bij ons aan de ontbijttafel. "Sure thing". Haar man had ingepakt en nu liggen ze in een tent met 1 slaapzak, hebben 1 strandhanddoek en geen gasstelletje mee. Klinkt als een ware campeerder die man.
Na het ontbijt een duik. De halve camping ligt in het water met snorkel en bril of zit op kayaks. Alle hopen we op het spotten van dolfijnen die komen vaak een kijkje nemen hier in de baai.
Later die ochtend wanneer we onze keuken en riante huiskamer enigzins gekuist hebben koersen we naar Kona. Binnen no time lopen we met een paar volle tassen 'oooh wat een leuke souveniers' richting de lokale Taco Bell. Ben benieuwd hoe we alles in onze twee tassen gaan proppen.

Eind van de middag rijden we het Samual M Spencer Beach Park op. Op het strand krijg ik voor de zoveelste keer op mijn donder met Skip-Bo. Tijd voor een tegenstander die ik wel aan kan. Cois, potje doen?
In de schemer zoeken we de bus op om in beslotenheid van getinte ramen ons om te kleden. Je moet hiervoor wel over enige lenigheid beschikken. Na vijf weken beginnen we er zowaar wat handigheid in te krijgen.
Rond de bus hangt een vaag figuur. Onrustige vrouw. Anne had haar ook al bij de wc's zien rondhangen. Een verslaafde. We pakken ons eten om op een bankje verderop een heerlijk zomerse salde te maken, nu kan het nog.
We zitten hier bij de tentjes en niet op de saaie donkere parkeerplek waar de bus staat. Na het eten loop ik terug naar de bus om koffie te zetten. Ze lijkt weg. Maar wanneer ze mij hoort komt ze weer aanwaggelen. Een dikke boer is haar groet. "Zsorry, man" lispelt ze. Ik schenk haar geen aandacht. Kampbewaarder Henk doet zijn ronde. Of we hier kamperen? Yep, in die VW-van.
We hoeven niets af te rekenen.

Het kamperen is hier heel anders dan in Nieuw-Zeeland qua publiek dan. Er staan hier best veel permanente kampeerders. Mensen die geen huis hebben en hier bijvoorbeeld in de koffieteelt werken. Ze reizen met de seizoenen mee en leven ondertussen in hun auto. Hoorde net een of andere hippie van 58 verklaren dat hij nog geen dag in zijn leven gewerkt heeft. Nou lekker, uit je kofferbak leven, moet er niet aan denken. Op alle stranden waar we deze oude hippies zijn tegen gekomen wordt duidelijk dat ze behoefte hebben hun verhaal te doen. Tegen iedere verse toerist beginnen ze steeds weer hetzelfde praatje, eenzaam?
We komen ook Tim uit Alaska weer tegen. Een paar dagen eerder ontmoet op Ho'okena beach. Hij werkt in de zomer in Alaska en overwintert ieder jaar op Hawai'i. "I love Holland, Amsterdam, the bycicle, Youtrekt and the art". Er staat hier ook zo'n The A-team bus. Tjokvol met eten en een grote getatoeërde meneer, Jimmie. Bij hem schuiven al deze 'reizigers' aan voor een maaltje, soort van rijdende gaarkeuken.

Even later vertellen we aan Henk nog wel even over de verwarde vrouw die rond onze bus hangt. Hij gaat het uitzoeken. Wanneer hij naar onze bus loopt en ze hem ziet aankomen peert ze hem de wc in. Even later komt er een Sjonnie de parkeerplaats op gereden. Een kabaal. De knalpot ontbreekjt duidelijk en er moet een flinke dot gas gegeven worden om vooruit te komen. Ze stapt w***elend in en bbbbbrrrrrroem ze zijn weg. Nog minutenlang klinkt het geluid van de rotte motor vanuit de woestijnachtige omgeving. We hebben heerlijk rustig geslapen.

11 januari - Spencer Beach Park

Ik zit op een boomstam met een verse kop koffie aan de rand van de zee. De horizon kleurt roze, een nieuwe dag breekt aan. Verderop op het strand staat een vrouw die duidelijk veel naar 'The Karate Kid' gekeken heeft. 'Wax on, Wax off', als in slow-motion herhaald ze eindeloos deze bewegingen. Als afsluiter van haar ochtend sessie gooit ze nog die beroemde move op 1 been eruit (de kenners weten wel waar ik het over heb).
Een man in een zwart wetsuit stapt uit het niets uit het water. Een harpoen in zijn hand. Moet meteen aan Amsterdamned denken; wellicht kijk ik toch iets teveel films de laatste tijd.

In de late ochtend en vroege middag zijn we weer als kinderen in het water. We laten ons meevoeren op de golven en duwen elkaar onder water. Proestend drogen we op en lunchen heerlijk onder een grote boom in de schaduw naast onze Kilo Lani. De middag brengen we als een stel pensionado's duttend door in de bus. De klep staat open en vanaf het strand klinken de geluiden die daarbij horen, het ruizen van de zee, de vrolijke geluiden van spelende kinderen en overbezorgde ouders die veelvuldig naar hun kroost schreeuwen.

We zijn net gedoucht en zijn klaar om te gaan koken wanneer stadswacht Henk weer ten tonele verschijnt. Waar het gisteren geen probleem was om hier te staan maakt hij er nu een probleem van. Hij lispelt een beetje en vertelt ons: "Sszorry no spase." Naast onze bus staan er 5 andere auto's op de ruime parkeerplaats. Ik probeer het nog een paar keer maar zelfs het argument dat dit onze laatste dag is en dat we morgen naar Europa teruggaan helpt niet. Henk is onvermurwbaar.
Het is inmiddels al donker en we hebben geen zin om in het donker nog een plekje te moeten zoeken. Het kamperen hier is niet zo makkelijk als in Nieuw Zeeland. Maar goed er is geen andere keuze. Met een extra dot gas rijden we langs de pick-up van meneer de ambtenaar en rijden een uurtje verder naar de noord-oost kant van het eiland. Halverwege de avond hebben we het na enig zoek werk gevonden. We rijden onder een schitterende heldere sterrenhemel de Laupahoehoe camping op. Wanneer we uitstappen zien we in het schijnsel van de maan de hoge golven die kapot slaan op de kust. We eten snel en gaan slapen.