12 januari - Lapahoehoe Beach Park

Pas wanneer we de gordijnen deze ochtend opzij schuiven zien we op wat voor een prachtige plek we staan. We lopen naar de waterkant. Een ruwe zee nog steeds, altijd eigenlijk hier. Dit is de plek waar in 1948 een school is weggevaagd door een Tsunami. Een gedenksteen herdenkt de jonge slachtoffers van toen.
Het ziet er hier weer groen uit. Weelderige bossen, hoge bomen. Een steile bijna loodrechte kustlijn.

Omdat het veel regent aan deze kant van het eiland en we toch enigzins bruin terug willen komen in winters Nederland J rijden we we weer terug naar de west kant. Het is zaterdag ochtend, overal kleine Farmersmarkets langs de kant van de weg. Onderweg in Waimea nog een kop koffie bij de inmiddels bekende koffieketen. De rij wachtenden is lang. De serveerster blijft 'erg gemaakt' Gooooodmorning, how are you doing aan de aanwezige clientele wensen. De bestellingen die over de toonbank gaan, gaan veel verder dan een doodgewoon bakkie zwart met suiker. Ik heb hetvolgende onthouden: Double Ristretto, Brownie iced vanilla bouble-shot frappuccino of een Grande café caramel. Een meneer voor mij bestelt, niet van zijn iPhone opkijkend, een decaf, "You know what, make it a Half-Caf. Half Caf? Wat is dit voor bestelling, ik bestel toch ook geen cola zero voor de helft aangevuld met echte cola. Maar goed het is zaterdag, een gekke dag, living on the edge.

Een uurtje later liggen we op een fantastisch strand. Hapuna Beach. Een breed strand en over de hele breedte liggen mensen, oud en jong, met boogieboards in het water. Ze wachten allemaal op de 'perfect wave'. Daar komt ie rollend aan. Iedereen in positie, nog even inhouden, afzetten en hup daar gaan ze met zijn allen. Wij doen mee met dit zaterdagochtend plezier. Wanneer we later uitgespeeld weer op onze strandhanddoeken zitten blijkt de middag alweer flink op te schieten. Een heerlijke dag.

Via de hiervoor genoemde koffietent rijden we terug naar Laupahoehoe Beach Park. Van de woestijn naar het regenwoud. Het is een wonderlijk eilandje. Vanavond lekkere worst op de bbq. Alleen het regent en het waait zo hard dat iedere keer dat ik de schuifdeur open om de bradwursten te keren alle papieren, boeken en beddegoed door de bus waaien. Maar het smaakt fantastisch.

Die nacht open ik om 01:30 mijn ogen. Klaarwakker. Ik ga naar buiten en staar wat naar de zee en de inmiddels heldere lucht vol sterren. Binnen blader ik door foto's op mijn iPhone. De reeks begint hier op Hawaii, gaat via Nieuw-Zeeland terug naar Azië en via de trans mongolië-express terug naar Nederland. Een foto van vorig jaar in de winter komt voorbij. Schaatsen onder gebonden op het ijs van Vreeland met mijn ouwe heer. Een heerlijke dag was dat, kraakhelder. De wangen rood van de kou. Ik val tevreden weer in slaap.