04 januari - Hilo

De dag begint vroeg op Christchurch airport. Nog een snel skypegesprek naar zuslief in afrika and we're off. Een kort en bumpy vluchtje brengt ons terug in Auckland.
Vandaaruit met de kleurige air pacific naar Fiji. Klinkt als paradijs, maar de regen komt met bakken uit de lucht. We zien onweer en gecancelde vluchten vanwege het noodweer. Wij skip-bo-en lekker verder op de grond in een hoekje van het vliegveld. We bestellen een pizza medium, maar de pizzaás vallen hier iets groter uit. Krijgen hem met z'n tweeën niet eens op.

Tegen twaalf uur landen we op Samoa. Het is een tussenstop en we moeten uit het toestel. We worden uw uit onze REM-slaap gehaald. Het was een vrij nodeloze exercitie. Vliegtuigje uit, transithal in, paspoortcheck. Via linkerdeur door een securitypoortje (die nu eens niet af ging) grondig betast door een Samoaan met een rok aan. Door de rechterdeur weer terug de trasithal in. Slaperige koppen om ons heen. We zitten echt twee seconden wanneer de Marc-Marie Huijbregts van Samoa met een hoog piepstemmetje aankondigt dat de transitmensen weer aan boord kunnen. We doen maar. Regels zijn er vooral op vliegvelden om op te volgen.
We stijgen weer de lucht in en scheren laag over strandtentjes waar ongetwijfeld de polynesische top 20 hard gedraaid wordt. We sluiten de luikjes voor de raampjes en worden pas weer wakker bij de landing op Honolulu. Het is weer ochtend maar nog steeds 4 januari.

"Aloha, welcome to the big island". Terri van happy campers staat ons met twee bloemenkransen op te wachten op Hilo airport. Een vrolijk uitbundig typisch amerikaanse, beetje hippietype.

We rijden naar haar verhuurbedrijf. Ze verhuurd volkswagencampers type westfalia. Het leek ons wel wat om in stijl de reis te beïndigen. Niet in een resort, maar in een oude VW-bus op het gemak het eiland rond te rijden. De komende tien dagen is de 'Kilo Lani' ons huis. Alle ziet er retro en perfect verzorgt uit. We hebben zelfs een sunroof, een uitschuifbaar dakraam. We kunnen vanuit ons bed de sterren zien.

We nemen afscheid en zijn weer onderweg. Oh ja, rechts rijden hier. Dat is toch weer even omschakelen. Vanavond slapen we net buiten Hilo. We zijn moe van de reis en willen niet verder rijden. Maar ook, morgen om 10:00 moeten we weer op Hilo aiport zijn. Dan staat onze chopper klaar voor een vlucht over vulkanen en lava. We zijn dan wel kinderen van de revolutie, hippies on the open road, maar wel met een luxe inslag.

5 januari - Hilo

The big island is vulkanisch en heeft ook elf van de dertien klimaatzones en dan groeit het ook nog eens met een aantal vierkante kilometers per jaar door de lava die continu in de zee stroomt. Een bijzonder eilandje dus. En dat wilden we wel eens vanuit de lucht zien.

We melden ons om kwart over negen bij Blue Hawaiian helicopters. Een overvriendelijke dame wijst osn de briefingroom. In Jip en Janneke jargon krijgen we onze instructies te horen. Menig zin begint met ' do not…'.
Anne zit shotgun, naast de piloot. Ik mag achterin met Mike uit Tampa Florida en zijn met goud behangen geliefde. Captain Kimo heet ons hartelijk Aloha. De rotoren gaan aan en door de koptelefoons klinkt het starwarsmuziekje. Het toestel begint te schudden en Kimo klimt en draait richting de startbaan. Daar zien we ook Air Force One staan. Zien we die ook weer eens ( in Bangkok stonden we er ook al naast). Eigenlijk is dit het backup toestel van Obama. De andere staat in Honolulu. Zijn uitstapje naar Hawaii schijnt de belastingbetaler een slordige 5 miljoen kosten.

We zetten koers richting het zuiden en vliegen al snel over oude lavastromen. Het volcano national park is enorm. Dan zien we rookpluimen uit de aarde komen. We vliegen boven de Pu'u O'o krater en wanneer we iets lager vliegen zien we ook het rode brandende lava.
Dan zwenken we scherp naar rechts richting de zee. Vanjuit de krater die we net zagen stroomt het lava hier de zee in. We zien rode lavastroopjes de zee in stromen. De zee kleurt bruin en gelig van het fosfor. Het water is tussen de 60 en 80 graden Celsius. Goed te zien zijn een aantal wegen die door de lavastromen nu onbegaanbaar zijn. Dorpen waar de lava doorheen is gegaan, de restanten zijn nog goed te zien.
Erg mooi en spectaculair om dit op deze manier gezien te hebben. We zetten weer koers naar Hilo en hangen onderweg nog even stil boven een paar watervallen. Niet veel later stappen we uit en na een paar laatste foto's nemen we afscheid van de piloot met een Alohashake of een halfpipe of een surfs up dude; noem het wat je wilt, zolang je je pink en duim maar omhoog steekt is het goed hier in Hawai'i.

Aan deze kant van het eiland is het erg groen en tropisch. Veel regen dus. Het zijn maar korte buitjes, maar met grote regelmaat. Met een paar dagen zijn we aan de andere kant van het eiland om te zonnen. Eerst nog even harde wind en regen strotseren.
Vanuit Hilo rijden we deze middag richting Vulcano National Park. We willen hier morgen doorheen rijden en wat wandelen. Voor nu is het weltrusten op de Namakani Pai'o camping. We slapen vroeg. We staan wat achteraf en op het centrale grasveld staan een aantal dikke jeeps en pickups. Een grote en zware familie staat hier dit weekend te camperen en flink te bbq-en. Een groot feest maar wij zijn moe.
Midden in de nacht, een uurtje of half twee: "Ben je wakker" klaarwakker zeg ik. De regen komt met bakken naar beneden. Dikke druppels verstoren onze nachtrust. We kijken nog maar een filmpje. Hopelijk komt de slaap dan terug. Helaas we vallen pas tegen het ochtendgloren in slaap. Alweer vroeg komt de Amerikaanse familie tot leven. We worden wakker van schreeeuwende kinderen. Nou ja, de slaap halen we wel weer in op de stranden rond Kona, in het westen van het eiland.