We zijn hier dan uiteindelijk toch geraakt. Waarom zeg ik uiteindelijk? Wel, het was een twijfelgeval of we gingen vliegen of niet. Laat me bij het begin beginnen.

We schrijven zondagavond de nacht voordat we naar Brisbane gingen vertrekken. We wisten dat we om 4 uur in de ochtend moesten opstaan, maar dat volstond niet om Jason een keertje vroeg in bed te krijgen. We hadden die dag net van zijn broer een laptop gekregen en hij wilde nog wat muziek op zijn ipod uploaden. Wat muziek mondde uit in geen slaap. Dus doodvermoeid ging hij het vliegtuig op en tegen dat we in australie waren kreeg hij koorts.

Die dag werd het erger en erger tot op het punt dat we in de nacht naar het ziekenhuis reden om te zien of het wel ging beteren. De dokter daar zei ons dat we niet konden vertrekken en dat we naar de dokter moesten de volgende dag. Gelukkig gaf die ons groen licht om te reizen.

Nu moet je weten dat ik intussen in het midden van de nacht de vluchten en shuttlebus had geannulleerd. We moesten om 12 uur vliegen en de dokter zei dat we konden gaan om 9.30 uur. Het is een dik uur rijden van Noosa naar Brisbane airport, dus we zijn in allerijl een auto gaan huren en hopen dat we toch nog op tijd toekwamen om in te checken.

5 minuten voor het sluiten van de check in kwamen we in de luchthaven aan. Jason nog steeds met 39 graden koorst, die had de hele rit op de achterbank liggen ijlen terwijl ik reed en dan maar haasten.

Eenmaal in Sydney is hij in bed gecrashed en heeft hij niet meer bewogen tot we de volgende middag onze vlucht voor Taiwan moesten halen. Ik was nog steeds niet overtuigd dat hij kon vliegen. De hele vlucht heeft hij in mijn slaapzak op de grond liggen slapen en overgeven wanneer hij wakker was...

Uiteindelijk naar meer dan 9 uur vliegen in Taipei aan gekomen, dan nog 4 uur vliegen naar Bangkok en om 1.30 uur in de ochtend in bangkok aan het zoeken naar een taxi om ons naar het hotel te brengen, waar we om 3 uur in bed vielen...