Het paardrijden is me gelukkig bespaard gebleven (mijn stuitje is me zeer dankbaar), dus we hebben ons laatste dagje geshopt in de enige echte shoppingmall van Colonia. Dit was nogal een deceptie, aangezien er niet meer dan 10 winkels waren. Verder hebben we onze tijd daar zeer nuttig besteed met slapen en criminal minds kijken. Tja, nu hebben we nog vakantie ;)
Op dinsdagavond zijn we voor Anita naar Las Cholas geweest, want ze moest en zou nog Argentijnse lomo eten. Ik denk dat ik inmiddels voor 2 jaar genoeg steak heb gegeten, maar dat terzijde. Na het eten zijn we naar de Nederlandse bar Van Koning geweest, waar vast wel een feestje moest zijn ter ere van de nieuwe koningin (waar de Argentijnen zeer trots op zijn) dachten wij. Niet dus.
De mojito's, margherita's en banaan- en Blue Curacaococktails waren gelukkig wel ernstig lekker, dus we hebben ons prima vermaakt ;)
Woensdag, onze laatste dag in Buenos Aires, hebben we geluncht en spullen ingepakt (er was een hele strategie voor nodig om alle kilo's te verdelen over mijn koffers...;) ) en zijn we 's avonds voor de variatie weer uit eten geweest, ditmaal bij een mexicaan met vlees van elastiek en cocktails waar je na 1 slokje al helemaal van 't padje raakt. Maar het gezelschap was top! We waren met meer dan 10, want iedereen had iemand meegenomen, supergezellig!
De allerallerlaatste dag hebben we geluncht in Palermo en een beetje rondgeslenterd om de tijd te doden tot de taxi kwam. En toen... was dat het einde van het grote avontuur.
De eerste vlucht was zonder problemen, alleen jammer als je 's nachts niet langer dan 2 uur kan slapen omdat je helemaal rechtop zit. Gelukkig was daar Finding Nemo om me af te leiden en een Argentijn naast me om nog even mee te kunnen reflecteren op de trots en onverschilligheid van de Argentijnen.
Eenmaal in de US aangekomen, zo gaar als een pannekoek, werd ik ondervraagd, werd mijn koffer grondig onderzocht na de vraag of er gevaarlijke dingen inzitten die de beveiliger zouden kunnen schaden, en werd ik vervolgens afgevoerd door twee vrouwen naar een kamertje. Ik dacht shiiiiiit, die gaan me 'visiteren', zoals ze die ranzige praktijken noemen. Gelukkig viel het mee en ging ze me alleen overal betasten. En daarna... Had ik nog 11 uur over. Ik heb erg mijn best gedaan om rechtop in een stoel weg te doezelen (waaaarom zitten er overalarmleuningen tussen die stoelen??) en heb een beetje rondgeslenterd. Nu zit ik in het beruchte Starbucks, waar ze blijkbaar op vliegvelden niet aan wifi doen. Mooi is dat. Gelukkig heb ik nog maar 5,5 uur te gaan ghehe (Ik hoop dat Anita zich iets minder verveelt op het pittoreske vliegveld van Houston) en dan is het nog maar 8 uur en dan sta ik weer op Nederlandse bodem.
En dat betekent: geen Bartola ontbijtjes meer, geen maracuya margherita's, geen doorgezakte hostelbedden, geen overvolle subte waar de kans groter is dat je gerold wordt terwijl je platgedrukt wordt dan dat je op een stoeltje kan zitten, geen hairy harry's en andere schmutzige souvenirs meer inslaan op de San Telmo markt, geen choripan, geen internationale vrienden meer die me kunnen uitleggen wat feisty, spunky en sassy nou eigenlijk betekent, maar wel: een krantje bij het ontbijt, treinen en bussen die op tijd rijden, mijn eigenste bedje, mijn studentenfietsje, bonbonbloc witte praline, groente, en het belangrijkste: iedereen doodknuffelen die ik stiekem toch wel heel erg gemist heb de afgelopen maanden!

Hasta luego Buenos Aires, Hola Holanda!