Sabaidee again!

En dan nu het zuiden van Laos. Na Vientiane zijn we met een VIP bus naar Thae Kek gereisd. Het was ook wel echt een VIP bus, maar op de een of andere manier komen er weer ergens 20 Laotianen vandaan die in het gangpad zitten, met 4 man op 2 stoelen of ergens op een trap. We kunnen ons niet voorstellen dat die evenveel betalen als wij. Ook de " VIP touristbusses" hebben een rol in het Laos goederenvervoer: meerdere stops zijn nodig om allerlei spullen uit te laden. Maar goed, het kan nog veel erger met de bussen waarover later meer.

Thae Kek zelf is niet erg interessant, maar we zijn wel met een dagtour naar de Kong Lo Cave geweest. Dit is een 7,5 km lange grot waar je met een klein bootje doorheen vaart. Je krijgt een zwemvest en een lamp voor op je hoofd mee. Zonder lampen zou je letterlijk geen hand voor ogen zien. De cave is adembenemd groot en mooi, het plafond reikt soms tot 80 meter hoog. Het water in de cave is soms zo ondiep dat de boot blijft steken, maar de 2 man die de boot besturen weten dat altijd te verhelpen. Je moet alleen niet te veel schommelen in de boot aangezien de boot dan gemakkelijk kan omslaan.

Na de prachtige Kong Lo Cave gingen we op weg naar Pakse verder in het zuiden. We wilden wederom met een VIP bus die de afstand in ongeveer 4,5 uur aflegt. Deze bleek echter stuk te zijn en we moesten dus met een lokale, gewone bus. Wij en 2 andere toeristen stapten braaf in samen met een lading Laotianen en al hun spullen (lokale bussen hebben natuurlijk ook een belangrijke functie in het Laos goederenvervoer). Op het eerste gezicht leek het allemaal wel mee te vallen met de lokale bus. We hadden een redelijk comfortabele stoel (al is dat niet altijd het geval maar bij ons wel), de bus was niet overvol en hoewel de bus oud en versleten was hebben we geen panne gekregen. Er waren ook geen kippen (dood dan wel in leven) mee in de bus en andere beesten ontbraken gelukkig ook. Toch is dit de zwaarste rit van onze reis tot nu toe geworden, en wel om de volgende redenen:

1. De bus is tergend, maar dan ook echt tergend langzaam. 8,5 uur lang stopt de bus constant in ieder dorp 3x om mensen in en uit te laten stappen en om allerlei spullen af te leveren en op te halen. De bus staat ook stil voor rookpauzes (er wordt daarna ook gewoon in de bus gerookt, dus dat is opmerkelijk) en nog eens apart voor plaspauzes, hoewel daar bij alle andere stops meer dan genoeg gelegenheid voor is. Op een gegeven moment stond de bus om onduidelijk redenen 45 minuten stil op een verloederd parkeerterrein. De buschauffeur lag in een hangmat en toen de andere 2 toeristen vroegen wanneer de bus weer ging rijden werd deze vraag beantwoord met hoongelach.

2. Bij al dat stilstaan heb je het warm. Heel warm. Airco of ventilatoren zijn in de lokale bussen afwezig.

3. Al dat stilstaan geeft voedsel verkopers de gelegenheid obscure voedselwaren aan te bieden aan de buspassagiers. Gegrild vlees (herkomst en hygienische staat onbekend) worden nog net niet bij je naar binnen geduwd.

4. De chauffeur spreekt geen woord engels (echt geen enkel woord). Aangekomen in Pakse (op dat moment vermoedelijk, of eigenlijk hopelijk Pakse) wordt je met handgebaren verzocht uit te stappen. Maar waar in Pakse zijn we dan wel? Geen idee, de buschauffeur weet niet wat je wil (wijzend op de kaart, handgebaren etc, het maakt allemaal niet uit). De enige tuk-tuk ziet dat waarschijnlijk ook en vraagt zonder met zijn ogen te knipperen het 10 voudige bedrag voor een rit naar het stadscentrum. Waarom wordt je niet afgezet op het busstation? Daar dwingen de overvloed aan tuk-tuks de bestuurders om een normale prijs te vragen. Samen met de andere 2 toeristen hebben we uiteindelijk na veel gezeur de tuk-tuk bestuurder zo ver gekregen ons gezamenlijk voor een enigzins normaal bedrag naar het stadscentrum te brengen.

5. Maar dan het ergste. Tijdens de busrit staat de hele tijd een Thaise danwel Laotiaanse muziek DVD op. Volume 8,5 uur lang onverminderd op stand 10 en de bijbehorende clips (als je het zo mag noemen) zijn werkelijk tenenkrommend slecht. Het niveau van Aziatische TV is sowieso beneden ieder peil, maar dit sloeg echt nergens meer op. Zulke slechte stijve dansjes, zulk beroerd filmwerk en zulke totale, vrselijke, plaatsvervangde schaamte opwekkende TV hebben we nog nooit gezien. Toen we dachten dat het echt niet erger kon, kwam er een DVD met een soort clowns comedy show. Niet te geloven hoe vreselijk dat er uit zag. We verstonden het natuurlijk niet, maar je kon direct zien dat het onmogelijk grappig kon zijn. Bovendien bleek het volume bij deze DVD op de een of andere manier nog harder te kunnen.

Na 8,5 uur stapten we gebroken uit de bus en zijn we zo snel mogelijk naar ons hotel gegaan. We wilden eigenlijk direct doorreizen naar de 4000 Islands, maar daar waren we niet meer toe in staat. De volgende dag dus maar doorgereisd richting de 4000 Islands. Dit ligt in het meest zuidelijke punt van Laos, op 2,5 uur rijden van Pakse (godzijdank in een acceptabel voertuig). Het zijn niet echt 4000 eilanden, maar wel een hoop.We hebben 2 dagen gefietst over de drie grootste eilanden en een prachtige waterval gezien. Tevens hebben we tijdens een boottocht een paar keer de zeer zeldzame Irrawaddy dolfijn gespot. Deze komt voor in een meer op de grens van Cambodja en Laos en is zwart van kleur. Verder kun je goed genieten van rust en mooie uitzichten over de Mekong rivier op de 4000 Islands.

Na de 4000 Islands zijn we op 18 december naar Vietnam gereden. Gelukkig geen lokale bus, maar een geweldige busrit van 10 uur was het ook niet. Meest noemenswaardig was de lekke uitlaat waardoor de uitlaatgassen ook naar binnen werden geblazen. Na 2 uur zaten we met zwarte neuzen in de bus. Bij het douchen kwam er ook zwart water van je haar af. De levende kip die mee werd vervoerd rook niet erg fris en allerlei onduidelijke politiecontroles waren niet altijd bevoordelijk voor het moraal van de locals die in de bus zaten. Op een gegeven moment haalde een agent een lading hout uit de auto, hetgeen niet op prijs werd gesteld door een personeelslid van de bus. Waarom het hout de bus uit moest was volslagen onduidelijk (misschien had de betreffende agent het nodig voor zijn nieuwe huis?)

De grensovergang tussen Laos en Vietnam staat in Azie bekend als de moeilijkste. Hoewel wij dan nog de makkelijkste grensovergang namen (volgens de Lonely Planet) moesten we langs niet minder dan 6 loketjes/grenswachten, waren er 5 stempels, een onduidelijk blauw papiertje, een paar ellebogen om door de rij te komen en een "stampfee" (hoezo kost het ook al geld om een land uit te kunnen? ) nodig. De officiele reden voor een stampfee was iets met dat het een feestdag was (onzin) en dat we buiten kantooruren bij het loket aankwamen (13:45 lijkt ons toch zelfs in Laos binnen kantooruren). Ondertussen gaat de bus met je bagage gewoon verder zelfstandig de grens over, en jij loopt er maar zo snel mogelijk achteraan zonder te weten waar de bus nou precies heen gaat. Uiteindelijk hebben we de bus vrij makkelijk kunnen vinden, maar het zou leuk zijn als iemand van de drie koppen tellende busbemannig iets zou zeggen in de trand van: loop zelf over de grens, de bus wacht daar op je. In plaats van op eens te zijn verdwenen.

Maar uiteindelijk goed aangekomen in Hue, Vietnam. Vietnam is een stuk moderner dan Laos en heeft idioot veel scooters en motoren die constant toeteren. Maar over Vietnam later meer.

Groeten uit Azie,

Rogier en Roxanne