WARMTE IN DE ZWEEDSE KOU

Hoe vaak komt het voor dat je een ex- collega bezoekt? En hoe vaak als deze in het buitenland woont? Dan moet er waarschijnlijk sprake zijn van een klik en je moet 'toevallig' in de buurt zijn, wil dat gebeuren. Beide voorwaarden waren bij Rosa van toepassing en zo kwam het dat wij in het grootste land van Scandinavië belandden.

Het was zo'n zes jaar geleden dat Robert van der Ven Rosa's manager was bij de ABN Amro op het hoofdkantoor in Amsterdam. Na een vrij korte periode van samenwerken verliet Rosa de bank. Door de jaren heen bleven ze via de mail contact houden. Op die manier vernam Rosa ook dat Robert een paar jaar later er zijn baan had opgezegd. Met zijn familie emigreerde hij naar Zweden om daar als directeur van een jachtbouwbedrijf verder aan de (zee)weg te timmeren. Toen Robert mailde dat 'de laatste stop van de wereldreis natuurlijk in Zweden zou moeten liggen', zagen we dat graag als een uitnodiging (geef ons een vinger en je krijgt ons een week).

Fijn met de trein
De Zweedse treinmaatschappij Statens Järnväger vervoerde ons van het Noorse Oslo naar het in het buurland gelegen plaatsje Åmål (spreek uit 'Omol'), de woonplaats van de familie Van der Ven. Zittend in de comfortabele fauteuils, die voor ons meer eersteklas dan tweede aanvoelden, sloegen we het landschap gade. Water en bossen, water en bossen. Zweden leek er genoeg van te hebben. Wij na een tijdje ook en dus zakten we iets verder onderuit in onze rode zetels en sloten we onze luikjes.

Flexplek
Geheel ontspannen zaten we echter niet. Het treinsysteem werkt hier hetzelfde als in Nederland: een kaartje geeft je recht vervoerd te worden maar niet het recht op een zitplaats. Maar er is één verschil: in Zweden kun je voor een extra bedrag je stoel reserveren. Dit hadden wij van te voren niet gedaan en gelukkig voor ons eiste niemand onze stoelen op. Toch is reserveren tijdens drukke momenten (zoals rond de weekenden) wel aan te raden anders leg je de hele reis wellicht staand in het gangpad af.

Eerste ontmoeting
Tijdens het overstappen op het kleine, verlaten stationnetje Kil (dat gelukkig met één 'L' geschreven stond maar dat ondanks de spelling met de inmiddels ingevallen duisternis iets spookachtigs over zich had) zogen we onze longen vol koele lucht. Nog een klein stukje tot onze eindbestemming. Eenmaal in Åmål aangekomen stond Lia, de 'blonde Zweedse' zoals Roberts eega zichzelf in de mail had omschreven, op ons te wachten. Ondanks dat Rosa alleen Robert kende en niet zijn familie en Robin helemaal niemand had ontmoet, klikte het al snel met onze nuchtere, goedlachse gastvrouw.

Ven aan het meer
Met een oranje leeuw op haar dashboard, een aandenken aan het Nederland dat ze een aantal jaar geleden verruilde voor Zweden, bracht Lia ons naar 'Huize Van der Ven'. Daar ontmoetten we Lia's en Roberts spruiten: Thomas (16) en Martijn (op dat moment 18 maar die later die week 19 werd). De heer des huizes zou over een paar dagen terugkeren vanuit het Duitse Düsseldorf, waar hij op dat moment werkte. Pas de volgende ochtend zouden we zien in wat voor een prachtig omgeving dit gezin woonde. De woning was een vrijstaand huis, omringd door een flinke tuin en bomen (verrassing!) met uizicht op één van de grootste meren van Europa: het Vänermeer.

Pittige avond
Op een steenworp afstand van het huis stond de traditioneel rode de stuga (Zweeds voor vakantiewoning) Dit gastenverblijf zou voor de komende vijf dagen ons onderkomen zijn en was van alle gemakken voorzien: het had een badkamer, slaapkamer, woonkamer (mét puzzels en spelletjes) en een keuken. Het was daar waar wij in een enthousiaste bui een currymaaltijd bereidden voor Lia, Martijn en Thomas. Deze bleek voor de meesten veel de heftig (ook wij zelf waren onder de indruk van het effect). Hierop volgde het Suske en Wiske spel dat er wellicht net zo pittig aan toe ging en dat zelfs ondanks het ontbreken van de spelregels een groter succes was dan de maaltijd.

Van Duitsland naar Zweden
Na een aantal dagen waarin Lia ons kennis liet maken met Åmål en zijn prachtige en steeds meer besneeuwde omgeving (dat tot onze verrassing nog meer te bieden had dan hout en water), haalden we Robert op van het vliegveld in Götenborg. Hij werkte inmiddels niet meer in de botenbusiness maar bij de Duitse verzekeringsmaatschappij ERGO. Een keer in de twee weken komt hij naar huis om bij zijn gezin te zijn. De omstandigheden zijn niet ideaal maar hij heeft het in Düsseldorf als 'Head of Management Development' naar zijn zin en, ook niet onbelangrijk: het zorgt voor knäckebröd op de plank.

Eetfestijn met Martijn
Tijdens de drie uur durende terugrit ratelden Robert en Rosa er op los. Er was veel in te halen maar beperkte tijd: de volgende dag zouden wij al weer gedag zeggen. 's Avonds vierden we in een restaurant in 'downtown' Åmål met ons allen de achttiende verjaardag van Martijn met een heerlijk diner. De verjaardag voor zijn vrienden moest helaas een week opschuiven totdat de twee Hollandse vreemdelingen de feestschuur hadden verlaten. Vol en voldaan kropen we in ons bed voor een laatste diepe slaap in de stilte van de Zweedse nacht.

Terugreis
Lia en Robert waren zo aardig ons van Åmål helemaal terug te brengen, de grens over naar Oslo. De rit van 2,5 uur bood Robert en Rosa wederom genoeg mogelijkheden om hun gesprek voor te zetten. Een kans die ze niet onbenut lieten. Voor we het wisten waren we in Noorwegen. Na een 'laatste middagmaal' op het station in Oslo namen we afscheid. Het verblijf bij Robert en zijn gezin bleek een zeer geslaagd einde van een mooie tijd in Scandinavië: een gebied waar we ondanks de kou, heel veel warmte gevonden hebben.

Thomas, Martijn en natuurlijk Robert en Lia: Tack så mycket!