We zijn er even tussenuit geweest. Het klinkt misschien een beetje raar, maar we waren toe aan een vakantie. We raakten ietwat in een sleur, en ik was een klein beetje ziek, en wat is dan een betere plek om weer op krachten te komen dan op een prachtig bounty eiland in de Caribische zee: Roatan in Honduras. Het is een lange reis er naartoe eerst met de bus, dan vanuit La Ceiba met de boot. De boot heeft een speciale kotsservice. Als je bijna moet overgeven komt er een mannetje aan met en zakje en en rol pleepapier, ideaal. Ik was natuurlijk ook een betje misselijk, maar buiten bij de reling ging het allemaal prima, kijkend naar de golven en een vliegende vis!

Als we aankomen op Roatan willen we de bus naar West End nemen, ook al zeggen alle taxichauffeurs dat er helemaal gen bussen zijn. Toch houden we stug vol en lopen richting de hoofdweg als Margreke ons attendert op de krokodil die langs de weg ligt: Realitycheck!

Roatan bevalt ons bijzonder goed. Elke dag lopen we een paar kilometer langs het strand naar het mooiste strand van het eiland (zie foto´s). De beweging, de regelmaat, en weer zelf koken doet ons goed. Daar liggen we dan op het witte zand aan een turguoise en superheldere zee onder een palmboom. Net op het moment dat we denken dat het plaatje compleet is komt er een man tevoorschijn die een kokosnoot uit de boom slaat en ´m openhakt en prepareert voor ons. "het is nu gewoon fantastisch!"

Het heldere water is zeer geschikt voor snorkelen, dus daar staan we dan de volgende dag in onze snorkeloutfit. Ook Lisa (de mensen die ons ontmoeten hebben vaak de neiging om ons in hokjes te plaasten, en Lisa is dus degene die niet van vissen houdt) zet zich over haar vissenangst heen, en dat komt goed uit, want de snorkel staat haar bijzonder goed. En het is echt fantastisch! Er zijn zoveel verschillende soorten vissen te zien in allerlei kleuren, en ik zie zelfs een schildpad. Echt heel gaaf.

We genieten dus optimaal en we laden weer helemaal op. Intussen hebben we dit paradijs verlaten en zijn we weer een grens over gegaan. Nu in Nicaragua. Het eerste dat ons opvalt is dat het accent hier totaal onverstaanbaar is. Beetje jammer van ons Spaans dus. Even weer wennen, maar misschien dat Margreke er toch nog in slaagt om ook dit accent over te nemen. (toen we net in Guatemala aankwamen en we dus nog vrij weinig Spaans spraken, zei de Spaanse lerares van Margreke dat ze een Mexicaans accent had).

We zijn het nieuwe jaar hier dus goed begonnen. We willen jullie ook allemaal nog een heel goed nieuwjaar wensen. en ik ben jaloers op de prachtige winter die nu in Nederland heerst. Geniet er dus van!

Katrina

PS. De telefoon van Lisa en mij doet het niet meer, waarschijnlijk voorgoed niet meer. dus als jullie ons willen bereiken kan dat via de mail of via de telefoon van Margreke.