We zijn in Panananama! En we vinden het hier leuk!

Maar we gaan eerst weer even terug..

Van Honduras naar Nicaragua, naar Isla de Ometepe. Een eiland wat bestaat uit twee vulkanen en het ligt in een enorm groot meer (staat hoog in de ranglijst ´grootste meren van de wereld´ en zou graag hebben geschreven ´het op een na grootste meer van de wereld´om het verhaal nog wat indrukwekkender te maken... maar weet even niet welke plaats het had...) waar ze als enige zoetwaterhaaien hebben van wel drie meter! (dat is dan wel weer indrukwekkend hé).
Op de boot erheen kwamen we Maria tegen. Een meisje van negentien die haar hele leven op het eiland woonde. Na een gezellig gesprek, waarbij we ons spaans weer even van ver moesten zoeken na het vooral engelssprekende Roatan, nodigde ze ons uit om bij haar thuis te overnachten en de volgende dag zou ze ons het eiland laten zien.
Gezellig gekletst die avond en de volgende ochtend, na een lekker plaatselijk ontbijt van gallo pinto (rijst met bonen) en platanos (bakbananen) bereid door haar en haar moeder, hebben we een extra scooter gehuurd en zijn we op pad gegaan.
Een erg mooi en vredig eiland, met prachtige plekjes waar we genoten van de natuur. En we hebben even laten zien hoe goed we kunnen scooterrijden! Zo´n helmpje staat ons erg goed.. helemaal niet suf!
S avonds hebben we onze vier-maanden-verjaardag van de reis gevierd met een hamburger, biertjes en twee brownies als toetje (waar we kaartend de 25 minuten hebben overbrugd terwijl de tweede brownies in de oven zaten in ons restaurantje).

Leuk om te zien dat in Nicaragua de vrouwen al behoorlijk geemancipeerd zijn en er allemaal lekker modieus en mooi opgemaakt uitzien. De sfeer in het land is daardoor een stuk meer ontspannen voor ons.

Toen hebben we heeeel veel bussen genomen en nu zijn we in Panama!

Nu denken jullie, en Costa Rica dan? Nou dat zal ik eens even vertellen...

We kwamen aan bij de grens, een uurtje of twaalf was het. Het was een behoorlijk onduidelijke grens en na tien minuten lopen kwamen we, na nicaragua uit te zijn gegaan, aan bij de rij voor costa rica binnengaan. Het was een lange rij, een hele lange rij, de langste tot nu toe. Maar goed, dat hoort erbij. Daar stonden we, de rij ging eigenlijk verrassend snel en een half uur later waren we al behoorlijk in de buurt van het gebouwtje waar we uiteindelijk graag naar binnen wilden.
Maar de volgende paar meter doorschuiven kwamen maar niet... ´ik geloof dat ze uit lunchen zijn´grapte kat, en ik lachte hartelijk erom. Toen we een half uur later nog geen stap voorruit hadden gezet gingen we even op onderzoek uit. Nu weten we dat ze bij de grens van Costa Rica dus daadwerkelijk aan lunchpauze doen. Van een dik uur.
De rij bleef maar groeien en er stonden echt honderden mensen te wachten op een partijtje lunchende grensmeneertjes..

Uiteindelijk drie uur over de rij gedaan om vervolgens snel in de volgende rij te gaan staan. Die van de bus naar de hoofdstad San Jose. We waren eindelijk aan de beurt, maar ineens ging er een bordje voor het loket: ´Cerrado´, gesloten....En de meneer vertelde ons dat alle bussen vol waren tot savonds...wat?!
Alle bussen gingen we af, maar nergens konden we meer heen. Dan maar een taxi naar het eerstvolgende dorpje. Maar de sfeer mocht er niet onder lijden.. flink wat grappen gemaakt in de taxi over deze toch wel arelaxte situatie en we hadden al helemaal ons plan omgezet in lekker relaxen die avond.
In het dorpje besloten we nog even het busbedrijf daar te checken of we nog naar San Jose konden.. ´ja hoor, over vijf minuten gaat de bus´.....huh? En daar stond hij dan, de bus die bij de grens vol was, maar blijkbaar nog wat plaatsen overliet voor het volgende dorpje. We lopen naar binnen en gaan op de laatste drie zitplaatsen zitten, terwijl het hele gangpad vol staat met mensen die net voor ons in de rij stonden bij de grens. Erg blij met ons geluk en vijf uur later waren we in San Jose!

De volgende ochtend lag in de planning om naar onze bestemming in Costa Rica te gaan. Het enige probleem was dat we nog geen idee hadden waar dat was.. We hadden wat opties, maar eigenlijk was het allemaal niet precies wat we wilden. Onder het genot van een cappucino gingen we er eens even goed voor zitten. Lekker lezen in de Lonely Planet om te besluiten waar we heen gaan. We hadden zin in even lekker kamperen, beetje wandelen en ontspannen. Op zoek daarnaar stuitte we ineens op een bladzijde in het hoofdstuk ´Panama´ een park dat namelijk van costa rica doorliep tot in Panama, dat park klonk eigenlijk perfect... Tsja, dachten we, als de grens iets verder had gelegen waren we daarheen gegaan in Costa Rica, en wat doen grenzen er nu eigenlijk toe? Is Costa Rica ook niet gewoon ontzettend overschat, duur en toeristisch? Dat zullen we nooit weten, want we hebben die middag de bus gepakt en daar zitten we nu dan, in Panama!

We hebben onze tent gebivakeerd in de tuin van een leuk pension. En dat leuke pension heeft toevallig ook een erg leuk zwembad in de tuin... Komt dat even goed uit.
Onze locatie is Boquete, een mooi dorpje in de bergen, waar langzaam nogal wat gepensioneerde amerikanen naar toetrekken omdat dit uitgeroepen is door een of ander tijdschrift tot beste plek om te pensioneren. Maarrrr, het blijft een erg mooie omgeving.

De eerste avond hebben we de laatste avond van het plaatselijke festival van koffie en bloemen meegepakt. Weinig koffie en matige bloemen maar wel een groot feest en veel eettentjes met lekkere dingen (Waar we stiekem vooral genoten van een aantal borden frietjes met mayo). Een kaartje gekocht voor een bar in het festivalterrein waar het langzaam helemaal volliep en we gedanst hebben tot we geen reggeaton meer konden horen (de plaatselijke muziekstijl, met een aanstekelijk maar zeer eentonig billen-schud ritme).

Gister na een verfrissende duik in het zwembad een heel stijl bergje beklommen, via een minipad door koffieplantages heen, tot we op de top waren en prachtig uitzicht hadden over de vallei. Met een felle regenboog als toetje..
Vandaag door alpenweitjes naar een junglepad gewandeld. Echte ontdekkingsreizigers gevoelens, want het pad was nauwelijks een pad. Klimmend en klauterend over bomen en door veel varens.

Morgen is relaxeddag, misschien een hotspring meepakken, en daarna gaan we naar Panamacity!
Daar gaan we op zoek naar de mogelijkheid van een boot die ons naar Colombia brengt en anders naar een vliegtuig die hetzelfde doet.. we houden jullie op de hoogte wat het wordt!
En voor nu, zijn we fan van Panama!

Liefs Lisa

Oh ja, dit plaatje bij het verhaal is een van de kilroysite, maar ze hadden geen een van panama, dus dacht ik ik pak er een van costa rica, en het ziet er hier precies zo uit!