Lieve fam en friends,

Op de een of andere manier hoor ik the Passenger in mijn hoofd zingen dat Life for the living is terwijl ik fluitend en flanerend de straten verken. Ik ben in Melbourne! En dat gegeven alleen al geeft me zo'n kick dat ik mezelf gelukkig prijs.

Ik eindigde mijn vorige verhaal met een dilemma en het is ongetwijfeld niet-verrassend dat ik gewoon gebleven ben. Twee weken langer op hetzelfde eiland, in een aantal verschillende accommodaties. Vanuit Ga ben ik naar het strandhuis verplaatst en vanuit het strandhuis naar een bamboe hutje in een aangelegd park. Ik kan niet anders dan bekennen dat ik alleen maar genoten heb.

Mijn dagen bestonden voornamelijk uit sociale onderonsjes, in mijn eentje of met anderen op verkenning, beetje strand, beetje jungle en veel uitgaan. Het enige wat me uit mijn element kon halen waren de beesten die ik stuk voor stuk vreesde. Bij elke stap checkte ik mijn omgeving, nadat ik meermalen verrast ben door oogcontact of verhalen van anderen. Toen ik me op de een na laatste dag realiseerde dat de flora en fauna prima in vrede naast mij kon bestaan kon ik pas echt naar de wc gaan zonder bang te zijn dat er iets in, onder of uit kon komen. De mieren werden opgegeten door reuze insecten die vervolgens werden gegeten door de huis-Gekko in huisdier formaat. Van de resten die de Gekko achter liet werden de buikjes van de mieren weer gevuld. And all was well.

De vier weken die ik had vlogen voorbij alsof het vier dagen waren en ik vertrok met een rugzak vol onnodige bezittingen en nieuwe herinneringen naar vier uurtjes verderop in tijd. (Dat maakt ons verschil nu tien).
Hoewel het vanaf een afstandje lijkt alsof ik in een scheet een landje verderop ben geraakt blijkt het in werkelijkheid iets meer obstipatie. Een dag vanaf het eiland naar Bangkok, een dag vanaf Bangkok naar Melbourne en een flinke dollar rit naar mijn Budget hotel in Preston.

Van alle bangmakerij op de televisie bleek overigens weinig waar en ik had geen enkel probleem om het land in te komen. Bij de douane ging er een grapje over en weer over mijn gekozen hotel en mijn stempel was een feit.
Aangezien ik s'nachts was geland zag ik de volgende morgen pas vanuit mijn raampje waar ik terecht was gekomen. Vijfhoog, in een buitenwijk met uitzicht op de wolkenkrabbers in de verte. Ik werd er in eerste instantie niet warm en niet koud van, maar wist dat er (veel) meer te ontdekken viel. Dat had Robbert ten B me met zijn hartverwarmende en veelbelovende busritten wel laten zien.

De eerste dag heb ik me volledig over mijn electronica ontfermt, aangezien mijn stekkers het niet deden en ik niet zonder mijn apparaten kan (..). Gelukkig bleek er een hotelgast zo alleraardigst om me de weg te wijzen en overal het woord voor me te doen. Als bonus hebben we een sim kaart geregeld zodat ik ook hier mijn zaakjes kan regelen en onderhouden.

Het was pas op dag twee dat ik de stad bereikte en mijn ogen uit heb gekeken. Het openbaar vervoer is net zo easy going als de mensen en de hele omgeving op zich. Hoewel ik over het algemeen niet graag naar grote steden reis heeft deze plek een heel ander gevoel. Het is netjes, groots, groen, overzichtelijk, rustig, vriendelijk, mooi, indrukwekkend en uitnodigend om te blijven. Een stad om van te houden zou je wel kunnen zeggen.

Behalve alle positieve facetten heb ik ook wat minder prettige ervaringen. Na twee dagen op sellerie knabbelen (wat ik niet lekker vind nee) ben ik wat meer gestresst geraakt over de noodzaak van een baantje. Het land eet dollars als speelautomaten en tot op heden is er nog geen muntje terug gerold. En hoewel iedereen om me heen zegt dat het wel goed komt moet ik het zelf nog even bezien. Ik apply me een punthoofd en verzoek om bezichtigingen te arrangen aan de lopende band. Sneertjes over thuis laat ik voor de goede sfeer achterwege maar ik denk en ervaar dat zulke dingen nou eenmaal nergens uit de lucht komen vallen (Behalve als je Martin O. heet dan) en vraagt enige inspanning.

Hoewel het wel eens in me opkomt dat de mogelijkheid bestaat dat het niet gaat lukken maak ik me voor de komende weken nog geen ernstige zorgen. Ik ben hier vandaag pas vier dagen en verwacht van mezelf niet dat ik in een week 'een leven' opgebouwd heb. Ik heb zojuist m'n CV'tjes geprint, heb -as we speak- een afspraak om een kamer te bekijken gekregen en lach vriendelijk om me heen, zoals jullie van me gewend zijn.

Ik houd me taai, jullie ook?