De kat heeft, net als alle katten in de straat, haar naam te danken aan d'r praatjes, 'miauw'. En niet alleen de kat praat teveel, de reuzenvliegen gillen alsof ze in brand staan. Terwijl de band nog altijd dezelfde plaatjes speelt, deinzen we allen mee op de bas van de buren. Dat alle huizen van boven en opzij open zijn is niet meer dan normaal en dat ik 's nachts de 'boomhut' in klim om op de houten vloer boven de bar te liggen net zo min. Als de zon ons naar beneden brandt snijden we ananassen en drinken koffie met ijsklontjes. Tegen de tijd dat de temperatuur iets gekalmeerd is zit ik (achter) op de brommer of op het strand en als de avond valt neem ik na mijn kommetje rijst of noodles mijn plek in bij de bar, of die van de buren. De meest gruwelijke kruipsels worden in potjes naar de jungle gebracht en respect hebben en uiten is nog altijd het grootste goed. Ik ben weer thuis, terug op het eiland van de olifanten waar aapjes langs de weg lopen. De plek van de indrukwekkende zonsondergangen, de tropische stranden en de plek waar ik twee jaar geleden niet meer weg kon komen; Ko Chang. Hoewel alles met de tijd mee veranderd, lijkt die hier in enkele opzichten stil te hebben gestaan. Ik kon mijn verblijf hier bij vlagen met moeite bevatten, wat voor mij goed verklaarbaar was. Sinds de dag dat ik hier weg ging heb ik er over gesproken en naar verlangd en hoewel ik enige tijd heb gehad om me voor te bereiden heb ik meer stil gestaan bij het weggaan dan bij het aankomen. Vastberaden als ik was wist ik dat ik hier op een dag weer aan zou spoelen, maar op momenten leek het moeilijker te verwezenlijken dan het nu alweer blijkt te zijn. Nu eenmaal alles achter de rug is en ik niet gebonden ben aan mijn 'zekerheden' was ver-weg aka Thailand nog enkel 400 euro en 13 uur op dezelfde stoel zitten van mij verwijderd. Zo gezegd lijkt het een behoorlijke piece of cake maar vroeg toch enige omschakeling, zo bleek. Niet alleen ben ik zelf met een ander gevoel en een andere insteek van huis gegaan , de omstandigheden vragen ook om enige aanpassing. Daar kan iedereen zich vast iets bij voorstellen. Mijn conditie ging de eerste paar dagen wat op en neer maar gelukkig loop ik inmiddels met mijn rood gekleurde neus in de wind. Ik ben intens blij met het feit dat ik mijn agenda achter heb kunnen laten en kan leven in de flow van de dag. Blij dat ik in een omgeving ben om van te dromen, dat ik nieuwe ideeën en inzichten krijg en blij dat ik daadwerkelijk doe wat ik zo graag wilde doen. Ik heb inmiddels ruim twee weken aan ervaringen te delen, maar kan me zo voorstellen dat ik gerust het een en ander over kan slaan. Ik heb in ieder geval een goede reis gehad, het was geen pretje, maar ik kwam veilig en in volle glorie op bekend terrein. Ik heb drie nachten in Bangkok, Khoa san road, doorgebracht waar ik genoeg aanspraak en goed gezelschap tegen het lijf ben gelopen. Het heeft me enorm geholpen om op gang te komen. Niet alleen was het prettig om te ervaren dat het daadwerkelijk zo gaat als ik me herinnerde, het was ook een opluchting om gelijkgestemden te treffen, me te laten inspireren, meenemen en ervaringen uit te wisselen. Ik heb wat highlights (de lachende buddha 1,2 en 3) gezien, gewandeld, getourd in een tuk-tuk en genoten van het gekte en gezelligheid om me heen. Hoewel ik het liefst rechtstreeks naar het eiland had gewild koste het me een paar dagen om voor zonsopkomst de bus te pakken (die ik uiteindelijk op het nippertje.. niet haalde) om vervolgens in relatief primitieve en benauwde omstandigheden een dag reizen later het vaste land achter me te laten. Toen uiteindelijk de avond was gevallen en ik met een groepje op Lonely Beach uit de pick up rolde was mijn aankomst hier leuker dan ik had kunnen bedenken. Ik werd van straat geplukt en in 'mijn oude kamer' ondergebracht. Na twee nachtjes Stonefree nam Ga, van de overkant, het stokje over en verblijf ik sindsdien bij hem.

Ga en ik kennen elkaar vanaf de eerste keer dat ik op dit eiland kwam. Ik heb destijds wel over hem geschreven en misschien wel genoemd dat als hij op een dag een eigen bedrijfje zou hebben ik zijn eerste staff zou zijn. Terug in Zwolle ontving ik de belofte dat ik zo lang zou mogen blijven als ik zou willen en hoewel ik het meer dan leuk en aardig vond vertrouwde ik er niet blindelings op dat het ook zo zou gaan. Hoe het ook zij, Ga zorgt voor me als familie en in ruil voor mijn verblijf help ik hem boodschappen doen, schoonmaken en sta ik sporadisch achter de bar of in de keuken. Met vele ups en enkele downs bevalt me dat prima. Mijn overige oude bekenden die ik mij nog goed herinnerde blijken mij ook niet te zijn vergeten en ik word net als mijn intimi at home Ot genoemd op straat. Ik heb dit keer al leuke aanbiedingen en bruikbare informatie ontvangen om een volgende keer nog langer te kunnen blijven. En of ik daar gebruik van ga maken of niet, het is fijn om te weten dat er werkelijk een weg is bij een wil en er meer mogelijkheden zijn dan ik voorheen dacht. Ondanks dat ik nu bij Ga in huis woon en vooral met locals om ga maak ik ook her en der wat westerse vrienden voor het moment, die ik vaak na korte tijd alweer weg zie gaan of persoonlijk uitzwaai. De meeste mensen blijven niet langer dan een paar dagen en hoewel ze zich niet kunnen voorstellen dat ik zo lang op dezelfde plek blijf heb ik er nog niet één gespot die niet met tegenzin weer weggaat. Dit eiland is te leuk om niet geweest te zijn of naar terug te komen en ik heb me meer dan welkom terug geheten gevoeld. De hartelijkheid en de eenvoudigheid om weer terug te stappen in het leventje van toen heeft het ergens vrij gemakkelijk gemaakt om te acclimatiseren en me thuis te voelen. However, sinds ik hier ben heb ik nog weinig van mijn voornemen om tot rust te komen en me voor te bereiden op mijn jaartje werken kunnen waarmaken. Als Ga en ik niet op pad zijn hebben we zelf gasten en als ik er tussen uit piep blijf ik standaard halverwege steken voor een praatje en beland ik zonder moeite en al pasjes makend in of op de bar. De dagen zijn warm, rustig en kort en de nachten zijn koel, gezellig en enorm lawaaierig. Ik overweeg dagelijks om er nog op uit te trekken, naar het noorden van Thailand, voordat ik mijn volgende enkeltje aan snijd. Ik zou graag wat nieuws willen zien wat niet helemaal strookt met mijn voornemen om een maand op mijn knip te zitten. However 2, heb ik nu ik bij Ga woon al flink wat nachtjes kosten bespaard en heb ik vandaag besteed aan een speurtocht over het eiland naar een rustige kamer voor mij alleen met een echt bed en niet (zichtbaar) teveel beesten. Aan het eind van de middag vond ik het, mijn droomhuis, die eigenlijk te groot is voor mij alleen (lees: te duur) maar midden op het strand staat, een brommer rit van alle gekte vandaan. Met mijn tas al ingepakt en mijn matje opgerold ging het huisje, na een kleine bedenktijd van mijn kant, aan mijn neus voorbij en ben ik weer terug bij Ga. Hoewel ik het in het dorp erg naar mijn zin heb was de teleurstelling in zoverre aanwezig dat ik heb besloten om nog maximaal twee nachtjes te midden van alle clubs op een matje te liggen. Twee nachtjes om de knoop door te hakken. Zaterdag zit ik of in een hutje óp het strand naar de horizon te staren of in de nachttrein naar Chiang Mai, op weg naar iets nieuws. En tot die tijd.. ga ik nog even verder met waar ik hier gebleven was. Proost, Ot