Hoewel het nieuws van de aanslag(en) en de bosbranden hier dagen lang het nieuws domineerden bleek het nieuwtje van de bedelende backpackers in Melbourne het topic van afgelopen week in NL. Althans, in mijn berichtenbox vandaar dat het me de hoogste tijd voor de volgende update leek; ik zit nog niet op straat.

Het leven is hier wel in extreme variant duurder dan verwacht en voor een ieder die het ook overweegt; wees gewaarschuwd. Ik geef per dag in hoog tempo dollars uit om me te verplaatsen en te wonen en besteed wat ik over houd aan spaghetti uit blik. Omdat ik zo nu en dan een belachelijk bedrag uitgeef aan een pakje rollies zit uitgaan er niet in, omdat een biertje van datzelfde 'je gelooft je ogen niet' bedrag is. Boodschappen doen is sport en kwelling in één. Hoewel die twee facetten op zich niet vreemd naast elkaar staan levert het helaas geen enkele bevrediging of acceptabel resultaat op. Mijn eerste bezoek kon ik maar niet geloven dat een kilo appels 7 dollars kosten en gisteren bleef ik met een verontwaardigde blik bij de 6 dollar geraspte kaas staan. De stukjes vlees zal ik niet in bedragen uitdrukken evenals de rest van het supermarkt assortiment, maar het komt er op neer dat ik me er, zelfs na vier weken, nog maar moeizaam raad mee weet.

De nood van een baantje is hoger dan ooit, wetende dat alles goed komt als ik er eentje bemachtigd heb. Ik had echter geen slechter moment kunnen kiezen. De dagen rond, tijdens en na kerst bleek een grotere happening dan de cricket match. Het is zomervakantie waardoor iedereen een bijbaantje aanneemt en als die straks voorbij is zijn de studenten weer concurrent. Buurthuizen waren tot aan deze week gesloten, winkels, restaurants maar ook de Belastingdienst lag lekker op het strand.

Tot dusver, na constant en 24/7 op zoek, heb ik de mogelijkheid om 30 uur per week in een hostel te werken in ruil voor een bed in een dorm, het aanbod om zonder topje bier te tappen of in het holst van de nacht, bij diezelfde Italiaan die mij achter de bar wil, schoon te maken. Vorige week had ik een interview voor een fulltime functie om langs de deuren te gaan om mensen te overtuigen om van electra bill te switchen. Ik ben niet terug gebeld en ik ben er medium treurig om. Van vleesfabriek tot ouderenzorg en van poetsen tot klantenservice, ik sta overal voor open. Mijn wens om te maatschappelijk werken heb ik recentelijk, als in vandaag, even moeten parkeren aangezien ik een aantal belangrijke vereisten over het hoofd had gezien. Zo heb ik VOG's nodig die via Interpol verscheept moeten worden en moet ik bepaalde aanmeldingen en assessments ondergaan om aan te tonen dat mijn studie mij de nodige kennis bij gebracht heeft aka; een proces van twaalf weken voor een papier ter waarde van 950 dollar. Oftewel, tijd om geld te verdienen om echt geld te kunnen verdienen met als volgende stap tijd voor nieuwe reisjes en kaartjes naar huis.

Na flink wat surfen heb ik momenteel mijn peilen op Mildura gezet wat, met zo'n 8 a 9 uur bussen, het dichtsbijzijnde fruitpluk oord is. Het lezen van recensies was waarschijnlijk net als het zelf dokteren op Google niet het beste idee voor een onbevreesde rit maar het houdt me in ieder geval scherp.

En was het niet voor de scam dan is het wel voor mijn huidige stabiliteit. Het settelen is tot op heden nog steeds niet over een nacht ijs gegaan. Nog voordat ik met mijn heugelijke nieuwtje van het appartement heb kunnen shinen moet ik er alweer uit. Ik deel sinds drie weken een huisje met Jan en heb nog ruim een week te gaan. Alle omstandigheden zijn enorm gunstig was het niet dat Jan met een borg van proporties op de proppen is gekomen waar ik niet aan kan voldoen. En ondanks zijn Hollandse naam heeft dat geen band kunnen scheppen; Jan kent geen genade.

En dus is de jacht en de onzekerheid nog niet gesloten. En hoewel ik mezelf er wel eens over hoor piepen is dat nou ook precies de uitdaging waar ik voor getekend heb. Zelfs aan de andere kant van de wereld kan het leven niet enkel uit hoogtepunten bestaan en heb ik even een moment van bezinning met beide benen op de grond. Ook ik weet niet altijd wat wijsheid is, maar ik merk dat het mijn drang om er iets uit te halen allerminst beïnvloed al dan niet sterker maakt.

De tegenvallers lijken bij vlagen groter nu ik 'alenig' en ver van huis ben maar de meevallers zijn dat zeker ook. De kleinste dingen maken me blij op momenten dat iets goed gaat maar ook op momenten dat ik om mezelf kan lachen. En dan niet omdat ik mezelf zulke goede grappen vertel, maar wel omdat ik mezelf in leuke situaties heb gebracht of omdat ik mezelf herken in typische situaties waarvan ik blij ben dat niemand er iets van kan zien/vinden.

Naast al mijn dagelijkse beslommeringen heb ik natuurlijk ook de feestdagen achter de rug. Kerst bleek een enorm spektakel wat ik in eerste instantie zoveel mogelijk heb geprobeerd te negeren. Ik werd door een vriend uitgenodigd om mee naar familie te gaan (kerst zonder familie was als vloeken in de kerk) en heb dat aanbod last minute aangenomen. De dag voor kerst vertrokken we richting de outback waar zowel de ouders als de Skippy's me vrolijk hebben verwelkomd. Kerst zelf was een traditioneel en overdadig gebeuren compleet met familiefoto's, cadeau's, eten en veel verlichting. Op tweede kerstdag, die hier niet bestaat, ben ik nog mee uit touren naar Healsville genomen en ik plofte die avond vol en voldaan weer op mijn eigen luchtbed in Carlton.

Met oud en nieuw heb ik een feestje van kennissen van Bé aangedaan wat een vrolijke bedoeling was. Leuke mensen, leuke deco en goede pasjes kunnen maken. Nog voor het eind er tussen uit geknepen om de bedrijvigheid in de stad te inspecteren, wat bij aankomst alleen nog maar chaos was. Veel mensen, troepjes en politie op straat. Vanuit het niets 'vrienden' gemaakt en de avond afgesloten met goede gesprekken en kopjes koffie in een penthouse met uitzicht over de hele stad. Een zeer geslaagde avond en goede jaarwisseling zou je wel kunnen zeggen. Het nieuwe jaar heb ik 'in het moment' en zorgeloos ingeluid met ook een beetje het gemis van thuis. En dan niet om de oliebollen of feestjes die ik niet mee heb kunnen pikken maar om het feit dat ik de nieuwe ronde altijd het liefst beklink met een glaasje in gezelschap van intimi. En die zitten voor mij nog altijd met z'n allen in een van de kleinste stipjes op de landkaart.

Heden ten dage heb ik ook het zomerse klimaat mogen ervaren. De streek staat niet alleen bekend om de vier seizoenen in één dag, maar is ook bekend met dagen van 40 graden. Ik werd er al voor aankomst voor gewaarschuwd, maar het blijkt heftiger dan ik mij voor kon stellen. Dagen om binnen te blijven wat een gekke gewaarwording blijft. Zelfs na twee maanden en overladen te zijn met zonneschijn voel ik elke mooi weer dag nog de Hollandse blijdschap vanuit mijn binnenste. D'r op uit zal je, inclusief bbq'en en terrasjes pakken. Wat dat betreft weet ik goed dat ik in mijn handjes mag wrijven.

En het in mijn handjes wrijven doe ik want ik heb Jan die, ondanks de streek met de borg, mij mee op pad neemt wat nog leuk is ook heb ik Chris die opereert als nieuwe Ga wat maakt dat ik er hier niet alleen voor sta en wordt meegedacht.
De komende week zet ik mijn activiteiten nog even op fulltime basis en met mijn beste beentje voort en zal ik berichten als mijn status en/of omstandigheden veranderen.

All good


Ot