Wauw. Wauw is het enige woord dat ik uit kan brengen. Vertrokken van het eiland waar ik tien weken heb gehuppeld en aangekomen op een eiland waarbij woorden op dit moment te kort schieten.

De afgelopen twee weken op koh chang heb ik weer zoveel meegemaakt dat een vluchtig blogje zoals deze bij lange na niet weer kan geven wat ik heb ervaren maar een schets van de situatie is misschien wel leuk om op de hoogte te blijven. Na mijn vorige beschrijving van de situatie ben ik het guesthouse ontvlucht en uiteindelijk toch naar de strandbar verplaatst. De barman ontving me toch nog met open armen en ik kon komen werken, maar niet direct de eigen kamer krijgen. Als onderdeel van de deal moest ik een dag de kamer met de barman delen waarna ik 'm een week voor mezelf had,aangezien hij op vakantie ging. Na een nacht opblijven bleek de volgende dag dat het er twee werden. Dagje en nachtje in de bar gewerkt tot het de volgende dag niet meer bleek te kunnen. Er werd over en weer wat moeilijk gekeken maar beter kon het natuurlijk niet. Barman weg, gratis kamer, niet hoeven werken. Wat mij betreft een goede paar dagen, tot de barman vervroegd thuis kwam omdat hij mij zo had gemist en er direct een liefdesverklaring bij aan plakte. Ik wist niet hoe snel ik die 20kilo bagage weer over mijn tassen moest verspreiden om terug keren naar..het guesthouse.

Het leukste en slechtste besluit dat ik kon nemen. Al gauw kwam tot mijn grote vreugd een vriendinnetje van het groepje die ik voorheen had terug,wat ik wist voordat ik er weer introk. Met het meisje heb ik heel veel plezier gehad. Uitstapjes,feestjes,vrienden en grapjes gemaakt. Verder was daar natuurlijk ook de verbroken relatie waardoor ik meermalen wenste dat mijn tijd op het eiland er gauw op zat. Hij keek me niet meer aan, praatte niet meer tegen me en gebaarde me weg als ik in de buurt kwam. Dit heeft me me tegenzin al mijn vergaarde energie gekost met een hoofd vol pukkels en een aantal dagen voor pampus tot resultaat.
Mijn laatste avond op het plaats delict, die overigens erg gezellig was, begaf mijn telefoon het waardoor ik een heleboel vrienden ben misgelopen en geen afscheid kon nemen. Midden in de nacht de straten nog afgestruind maar ze niet gevonden. Toen de volgende ochtend diezelfde personen nog steeds spoorloos bleken en ook de verkering er niet was, bleek hij de enige die ik wist te vinden. Ik ben doei gaan zeggen en hoewel ik een boze blik verwachtte hield hij me vast om niet meer los te laten. Mijn eerste en enige traan in vijf maanden reizen.

Vanaf koh chang ben ik naar Bangkok gereisd, waar ik 12 uur later in mijn hotel aan kwam. Stom genoeg op moeten blijven omdat ik geen wekker meer had en om 5 uur in de ochtend weer verder moest. Van Bangkok naar Kuala Lumpur gevlogen waar ik uiteraard weer op het verkeerde vliegveld aankwam. Toen ik op het nippertje op tijd stond in te checken weer geweigerd voor de vlucht omdat ik mijn retour ticket niet geprint bij me had. Ik zal ze nog eens leren daar, de volgende keer dat ik ze voor me heb. Wel mijn nieuwe competenties ten volste in de praktijk kunnen oefenen, namelijk geduld en beheersing. En dan niet alleen van de buitenkant,want daar was ik al een ster in ;)
Bij aankomst in Denpasar duurde het nog twee uur voordat ik eindelijk buiten stond en een taxi chaufeur voor het uitkiezen had. Eenmaal ingestapt reden we constant 30 waar het ook wel 60 kon zodat we alle tijd hadden om elkaar beter te leren kennen. Hij was namelijk single, zei hij, en had wel heel veel geluk dat hij mij was tegen gekomen. Ik vond het wel vermakelijk en heb zijn telefoonnummer dankbaar aangenomen voor het geval ik hem mij twee weken rond wil laten rijden.
Aangekomen in Ubud wat een geweldig goed besluit was. Ik heb mijn intrek genomen in een bungalow met genoeg ruimte voor jullie allemaal, mocht er iemand in de buurt zijn. De eerste dag een brommer gehuurd en noordwaarts geslingerd zonder te weten waar ik precies naar toe ging. Ik vind het heerlijk! Ik heb al gelijk in de gaten dat het hier ontzettend mooi is en voel me, begroet en beknipoogd,erg welkom geheten. Ik reed door dorpjes, natuur, ceremonies en een afslagje hier en daar tot ik gestopt werd bij een berg waar ik ineens entree moest betalen om over de weg te rijden. Dat ging zomaar niet en gelukkig kwam er ' toevallig' iemand aan om zich over me te ontfermen (ik werd toch al zeker vijf minuten gevolgd). Ik heb zijn berg hike niet geboekt, maar heb me wel over laten halen zijn brommertje te volgen naar beneden om de berg van dichtbij te bekijken. Hij wist me de paadjes te wijzen die ik zelf niet gevonden zou hebben en vertelde me over de verschillende soorten lava waar we over heen reden. En ik had geluk, de berg begon te roken en de lucht klaarde op.
Of ik single was, hij wel namelijk, en wat een geluk dat hij mij had gevonden. Dat ik niet single ben gaf niet, hij wil me met alle plezier twee weken met een auto rondrijden door Bali, het was eigenlijk al zo goed als geregeld. Aangezien zijn familie tuin op de weg naar mijn huis was, konden we daar ook nog even een bezoekje brengen. Er groeit werkelijk alle soorten fruit en ik mocht van alles proeven, wat best heel leuk was. Ook nog een Luwak boerderij aangedaan, waar ik de beesten heb gezien, het ritueel en uiteraard de koffie heb mogen proeven. Het schijnt nogal wat te zijn. Leuk was het in ieder geval!
Ik heb de mobiele telefoon die al voor me geregeld was zodat ik hem kon benaderen maar niet aangenomen en ben in het donker vol gas en erg in mijn element terug getuft. Vandaag weer een nieuwe poging tot avontuur op de brommer aangedurft, maar een enorme plensbui moeten verdragen.
Wat me overigens wel weer in een eettentje heeft gebracht, waar niemand Engels sprak en maar bij een groep aanschoof en at wat zij aten. Kreeg gelijk een kind op schoot en lachte wat mee, dit maal met lange tanden, want het was nou niet mijn beste maal dat ik voorgeschoteld kreeg. Toen er bij het betalen iemand bij gehaald werd die Engels sprak en ik vroeg wat ik nou eigenlijk had gegeten bleek het ' recycled pig' te zijn. En dan hebben we het over huid, bloed, wang en iets ander knapperigs geserveerd op een bedje van rijst met chili. Een ervaring laten we maar zeggen.
Ik heb twee weken de tijd om hier te genieten en heb geen enkel plan van aanpak. Ik denk dat ik hier de omgeving ga verkennen zolang ik daar zin in heb en dan eens richting de Gili eilandjes ga om bij te komen van alles voordat ik aan mijn reis terug (au) begin.

Houd je hoofd koel en bereid je vast voor op een gebruind exemplaar van de familie Puijk in aantocht. Liefs