De taxi pikte me zondag 6 september om 22u30 op aan het hostel en bracht me naar het treinstation van Buffalo waar ik om middernacht de trein naar Chicago zou nemen. Maar… de trein was te laat. Er was blijkbaar een ongeluk gebeurd op een overweg waardoor de trein uiteindelijk vier uur, ja vier uur, vertraging zou oplopen. Eerdat de trein vertrok zat ik dus al vijf uur in de wachtzaal. De stoelen in de trein waren echter wel heel ruim en comfortabel, dus ondanks dat de reis vooral 's morgens in plaats van 's nachts was, had ik toch nog genoeg kunnen slapen. We kregen ter compensatie een klein dinertje gratis, goulash met rijst, dus dan is mijn dag al meteen gemaakt.

Ik kwam pas maandag namiddag aan bij mijn hostel, 'Hostel International Chicago', maar deed die eerste avond toch al mee aan een activiteit georganiseerd door het hostel. We zouden naar een Bluesbar gaan, maar de vrijwilliger die ons zou meenemen was niet komen opdagen. De man achter de informatiebalie vroeg wie de taak wilde overnemen om de groep naar daar te leiden, dus ik… duwde de kerel naast me naar voor. En zo worden vriendschappen gesmeed, want die kerel was Oliver, een Engelander… nee Engelsman… waar ik de dagen erna nóg mee op pad zou gaan. We vonden vlot onze weg tot bij de bar, 'Kingston Mines'. Ik had een goede gids gekozen. De bar was onder verdeeld in twee ruimtes, waar om-en-om een band in speelde. Na het optreden van de ene moest je dus met je drankje naar de andere ruimte lopen. J.W. Williams en zijn band trad als tweede op en tijdens dat optreden had ik mijn nieuwe roeping gevonden, blues. Ik had nog nooit een optreden gezien waar met zoveel passie en gevoel een liedje werd gebracht. Nathan en Lauren, een koppel uit Denver lieten wat danspasjes zien en ook met hun zou ik de dagen erna nog optrekken.

Fooicultuur intermezzo: In Amerika verdienen obers en bartenders meestal maar zo weinig als 3 of 4 dollars per uur. Al de rest van hun inkomen moeten ze uit fooien halen om rond te kunnen komen. In bars geef je daarom typisch een dollar fooi per pint. In restaurants wordt een fooi van ongeveer 15% verwacht. By the way, een pint (pilsje) kostte in Chicago 3 dollar (zonder fooi), een stuk beter dan in New York of Boston waar je zo'n 7 dollar voor hetzelfde betaalde.

Dinsdag stond ik op tijd op voor een architecturale rondleiding. Ik vond de wolkenkrabbers hier een stuk interessanter dan in New York, maar dat ligt misschien aan het gebrek aan een gids daar. De eerste wolkenkrabber werd eigenlijk zelfs in Chicago gebouwd en de oudste overeind staande staat ook in Chicago. Maar wat maakt een gebouw een wolkenkrabber? De hoogte? Nee, de bouwwijze. In tegenstelling tot gebouwen waar de muren het gewicht dragen, heeft een wolkenkrabber een stalen frame en zijn de muren slechts afwerking. In de namiddag zette ik de verkenning van de stad alleen voort. Terug in het hostel sprak ik met Oliver, Nathan en Lauren af om samen te koken. Met mij als chef, maakten we tagliatelle met kip en een pesto-roomsausje. Hmmmm...

Woensdag was rustdag en had ik wat tijd om mijn reis verder te plannen. Ik mailde wat boerderijen in Ecuador om daar vanaf aankomst vrijwilligerswerk te kunnen doen. Later meer daarover. Ook zocht ik medereizigers voor een roadtrip op couchsurfing.org, maar zonder succes. In de avond ging ik met Nathan en Lauren naar een mini-Oktoberfest waar 'Wedding Banned' optrad. Een heel komische groep met leuke covers. Tijdens hun pauze passeerden we voor een foto en een interessante babbel. Helaas was Oliver er niet bij.

Donderdag was wandeldag, na twee uur langs het strand te lopen begon ik in te zien hoe groot Chicago was, zeker toen ik later op de kaart keek hoe 'ver' ik gelopen was. Toen ik van het strand wegwandelde kwam ik Oliver tegen, super toevallig, dus hebben we samen nog een stukje gewandeld en een koffie gedronken. Oliver moest terug, maar ik besloot nog wat verder te wandelen. Er was namelijk een groot park, 'Lincoln Park' en een dierentuin in de buurt.

Vrijdag begon wat saai, maar werd interessanter toen ik in het hostel Devin leerde kennen. Devin toert als werk met een internationaal bekende band die dit jaar zelfs op Werchter optrad. Hij plant hun reizen en is erg goed bevriend met de bandleden. Zijn hobby is reizen en kamperen en hij was erg geïnteresseerd toen ik mijn plannen vertelde. Mijn plannen die door het gebrek aan reisgenoten en een auto misschien niet meer door zouden gaan. Maar Devin was geïnteresseerd om de trip met mij te doen en voor een gedeelte zijn auto hiervoor te gebruiken. Op dit moment (24/09 01:38) ligt dit plan nog steeds op tafel en tref ik hem normaal volgende week in Denver voor een roadtrip naar Yellowstone en Black Hills. Misschien dat zijn kameraad, de zanger van die band, ook meegaat. Als laatste wil ik jullie nog wat meegeven over de interessante gesprekken die ik die avond tijdens een 'prohibition' feesje in het hostel had. De 'prohibition' was een periode tussen 1920 en 1933 waarin alcohol verboden was in de VS, can you imagine…? Natuurlijk was er illegale alcoholproductie en -smokkel, waar de beruchte gangster Al Capone een deel van zijn zakgeld mee verdiende. Nu weet ik ook weer wie dat was. Daarna had ik nog wat lessen en discussies over de Amerikaanse grondwetten zoals 'The Second Amendment', de wapenwet: "Citizens have the right to bare arms", ongeveer toch … en gelijkheids-/vrouwenrechten.

Eén detail dat ik nog niet had vermeld, ik kwam in dit hostel Candice (zie Boston blog) opnieuw tegen. Heel toevallig bracht haar werk haar naar Chicago op hetzelfde moment als ik er was. Zaterdag nam ik afscheid van Chicago en vertrok mijn trein naar La Crosse, hello Wisconsin!!!

TRAVELLING IS THE ACCUMULATIOM OF RANDOM MOMENTS THAT CHANGE THE ENTIRE OUTCOME OF YOUR TRIP