Maandag avond 17 november landde ik in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Na het oppikken van mijn bagage ging ik wanhopig op zoek naar vervoer om me tot mijn hotel te brengen. Ik kreeg een aanbod van een taxichauffeur, maar herinnerde me dat ik geen adres had en hij kende het hotel niet. Gelukkig waren er computers op de luchthaven en had ik het adres snel gevonden. De taxichauffeur wilde me nog altijd brengen, maar toen herinnerde ik me de waarschuwingen voor ongeregistreerde chauffeurs. Al snel vond ik een officiële gele taxi en had ik misschien wel nipt mijn eerste beroving in Zuid-Amerika ontlopen.

Ik arriveerde rond middernacht bij hotel Quito Airport Suites in Tababela en kon pas de ochtend erna van het uitzicht genieten.

Dinsdag legde de hoteleigenaares me uit hoe ik de bus naar Pintag kon nemen. Ze regelde een taxi om me tot de halte te brengen en een paar minuten later had ik mijn eerste ervaring met Ecuadoriaanse bussen. De wegen zijn in slechte staat, dus stel je voor dat je over de kinderkoppen in Maastricht rijdt, op volle snelheid, de bus niet wacht totdat je zit - iets accurater, hij wacht niet eens totdat je ingestapt bent - en bruusk remt en optrekt. Met moeite hield ik mijn spullen en mezelf overeind. Toen moest ik met mijn mager Spaans - want in de VS had ik het niet meer bijgehouden - proberen te achterhalen waar mijn overstap was. De tweede bus was niet anders... door het geluid en de trillingen heb je het gevoel dat elk moment de wielen eraf kunnen rollen. Het positieve is dat de bussen heel goedkoop zijn en heel frequent rijden zodat je nooit lang hoeft te wachten, zelfs niet voor de grotere afstanden. In Pintag stapte ik uit bij het park, de voornaamste halte, althans die indruk had ik. Mijn gastvrouw op de boerderij waar ik vrijwilligerswerk zou doen, zou me bij het park in Pintag oppikken. Ik gokte en hoopte dat het park waar ik uitgestapt was, het enige park was en wachtte een uur totdat het afgesproken uur, 16u, aangebroken was. Stipt om 16u stopte een Lada Niva voor me en zag ik door het ruitje een blanke vrouw me aankijken. Ook al had ik geen idee hoe mijn gastvrouw, Hannah, eruit zag, moest deze 'gringa' wel mijn lift zijn.

We reden Pintag uit en langzaam Yurac in, een afgelegen boerendorpje net buiten Pintag. Op een gegeven moment kwam de hacienda, haar huis, in zicht.

Ik was al snel onder de indruk van dit groot huis dat door de vierkante binnenplaats wat van een Romeinse villa weghad.

Hannah toonde me het huis en mijn slaapkamer en al snel leerde ik mijn vijf vrouwelijk huisgenoten kennen. Drie Britse dames, Mave, mijn kamergenoot, Rebecca en Nathalie. Ook was er één Amerikaanse uit Florida, Alana en Connie uit Oostenrijk. Die avond maakte Rebecca een super lekkere maaltijd en een heerlijke appel-kruimel taart als dessert. Weinig wist ik toen nog dat deze heerlijke verwennerijen dagelijkse kost zouden worden... Maar degene die denken dat ik daar wat lag te luieren en me liet verwennen hebben het mis, want ik deed echt wel mijn deel van het huishouden en de afwas. Ook was ik meestal verantwoordelijk voor de haardvuren. Dus zo deed iedereen waar hij/zij goed in was.

De volgende dag was al meteen mijn eerste werkdag. Om 7uur 's morgens nam Hannah me mee de weides in om te tonen waar de paarden stonden die ik elke dag moest controleren. Het controleren hield in dat ik telde of ze er allemaal waren en keek of ze er levend uitzagen. Daarnaast gaf ik ze om de dag mineralen als voedingssupplement. Die eerste dag liep Hannah nog met me mee om de drie groepen paarden waar ik verantwoordelijk voor was te tonen. Bij de eerste groep hadden we al meteen prijs, want er was er eentje ontsnapt. Ook bij de volgende groep, de 's***heads' genaamd, was een veulen ontsnapt en verplaatsten we de hele groep naar een andere wei. In de namiddag werkte we aan de omheining. Om 15u was mijn dag gedaan en kon ik relaxen. De wandelingen op de steile en hooggelegen (3200 meter) bergen waren intensief.

De volgende dag was het aan mij om de ronde alleen te doen. Na anderhalf uur had ik alle paarden gecontroleerd en zocht ik Hannah om haar de rest van de dag met de omheining te helpen. In de namiddag verlieten Rebecca en Alana de hacienda om met Alvero, de gastheer, Hannahs Ecuadoriaanse echtgenoot en tevens de eigenaar van de hacienda, naar een wedstrijd te gaan. Die avond werd ik echter ziek en de dag erna lag ik de hele dag met koorst in bed. Zaterdag was de koorts gezakt, maar ik besloot door mijn kortademigheid om toch maar een dokter te bezoeken en nam 's avonds een taxi naar Quito. De vaste taxichaffeur voor de vrijwilligers op de hacienda was Diego, een heel vriendelijk en komisch persoon waar ik nog vaak bij zou instappen.

Uit de bloedtest bleek dat ik een virus had opgelopen... het moest er ooit van komen zeker? Aangezien ik mijn symptomen al de derde dag had, kwam het virus misschien zelfs nog van de VS. Na een paar dagen begon het beter te gaan, maar toen mijn bloed eindelijk weer normaal was had ik een voedselvergiftiging opgelopen door ergens iets verkeerds te eten. Though luck! Het virus had me erg verzwakt en omdat ik 3000 meter hoog zat, had ik erg veel problemen met ademhalen. Die week verbleef ik in Hotel Casa Joaquin terwijl ik dagelijks terug naar de dokter moest voor medicijnen. Aangezien ik niet veel méér kon dan op bed liggen of door het hotel wandelen om de tijd te doden had ik regelmatig contact met de hotelmedewerkers. Tegen het einde van de week voelde ik me al een stuk beter en vroeg ik de receptioniste, Maritza, of ze vrijdagavond iets wilde gaan drinken. Die vrijdag liep ik door het historisch centrum en kocht ik snorkelspullen en een tweede camera voor op de Galapagos. 's Avonds trof ik Maritza na haar werk bij La Mariscal, een pleintje niet ver van het hotel met veel terrasjes en dansclubs. We deelden een kom mojito en dansten salsa in een club, althans zij, hoe mijn dansje heette weet ik niet echt...

Na een week revalidatie in Quito nam ik zaterdag 29 november een bus terug naar de Pintag. Ik was nog maar net uitgestapt toen Diego, de taxichauffeur, de hoek om reed. Hij bracht me tot de hacienda. In de namiddag genoot ik samen met Hannahs bezoek van haar zelfgemaakte worteltaart en toen de meiden 's avonds terug waren, keken we 'Friend with Benefits'.

Zondag kwam Carlos, a.k.a. Pony, een vriend van Alvero, op bezoek. Als avondeten maakten we voor iedereen pizza's in de steenoven. De dames kneedden het deeg en bereidden de toppings voor en ik lette op het vuur. Het waren veruit de beste pizza's die ik ooit gehad heb. De versheid en steenoven-bereiding was bij elke hap te proeven. Ondertussen heb ik echter ook al geleerd dat een steenoven-bereiding niet gegarandeerd succes betekent, maar al ónze zelfgemaakte pizza's waren geweldig.

Maandag begon een nieuwe werkweek, ook voor mij. De ochtendwandeling ging echter een stuk moeizamer dan de eerste dagen en pas tegen het eind van de week zou mijn conditie weer terug op peil zijn. In de namiddagen hielp ik Hannah met 'hedge laying', een techniek waarbij je boomtakken en -stammen half doormidden zaagt en ombuigt om een haag te creëren. Een heel interessante en goedkope manier om een natuurlijke omheining voor de paardenweien te maken.

Donderdag vertrok ik na de middag weer naar Quito. 's Vrijdags moest ik namelijk inchecken in Hotel Eugenia voor mijn Galapagos trip. Donderdag avond sliep ik nog een nacht in Casa Joaquin en trof ik Maritza om met haar en haar vriendinnen de oprichting van Quito te vieren tijdens de weeklange 'Fiestas de Quito'. We reden naar 'La Ronda', één van de oudste straten in het historisch centrum met veel bars en danscafés. In het café dat wij bezochten speelde een live-band en waagde regelmatig enkele 'locals' zich naar de dansvloer, maar toen onze groep opstond barstte het feest pas echt los.

Toen we op het einde als enige overbleven en de eigenaar het café wilde sluiten lieten de bandleden me nog even kennismaken met hun traditionele instrumenten.

Hierna reden we nog naar het 'Virgin de Quito' standbeeld op de 'El panecillo' heuvel voor een prachtig uitzicht over Quito - 'by night'.

De dag erna checkte ik in Hotel Eugenia in en om 17u hadden we onze Galapagos meeting waar ik mijn volgende blogpost mee zal beginnen.