Waar was ik… ahja, Bright Angels Point in Grand Canyon waar ik met David aan het praten was. Hij wilde net als mij wat viewpoints zien en een wandeling doen. We besloten om samen op pad te gaan en liepen terug naar de parkeerplaats, maar niet zonder nog wat laatste shots.

Toen we bij het volgende viewpoint aankwamen maakte we een gezonde lunch en vertelde David wat meer over zijn leven. Hij is fotograaf/avonturier/kunstenaar en houdt zich voornamelijk bezig met zijn project, 'Earthwalk'. Voor degene die dit nog niet mee hebben gekregen, David heeft toen hij ongeveer zo oud als mij was, samen met een vriend Phil, van Alaska naar Mexico gewandeld. Dit duurde 14 maanden en de tocht was 8000 kilometer lang. Met behulp van zijn dagboeken en foto's heeft hij hier eerst een multimedia show van gemaakt en gepresenteerd. Nu heeft hij ook een e-boek en boek geschreven. Pagina's uit het boek, dat wel nog gepubliceerd moet worden, had hij me op die picknickplaats laten zien. Samen met de prachtige foto's was ik meteen verkocht aan het verhaal. Voor zij die zelf wat van die pagina's en foto's willen zien: www.walkercreations.com en www.earthwalkthebook.com . Van de wandeling kwam niet meer veel terecht en tegen de avond gingen we terug naar de camping waar ik een stevige maaltijd op het vuur bereidde.

In de ban van Earthwalk, besloot ik nog wat langer met David te reizen. Hij had dezelfde koers als mij, dus we hadden afgesproken de volgende ochtend samen weg te rijden. David wachtte op mij buiten de camping terwijl ik nog even het kleine kamertje opzocht. Ik wandelde langs twee dames in een Mustang. Ze wilde duidelijk wat aandacht en vroegen of ik een foto van hun kon maken. Van het ene kwam het andere en voor ik het wist reed ik met Thelma en Louise in hun cabrio. Ik kon natuurlijk niet wachten om David dit hilarisch verhaal te vertellen.

Beiden met onze eigen auto, vertrokken we richting 'Lake Mead' en tegen de avond bereikte we een gratis kampeerplaats daar in de buurt. David bereidde het avondeten terwijl ik mijn tent opzette.

De volgende ochtend reden we tot aan dit aangelegde meer dat Las Vegas van water voorziet. Een droge plaats en wat verwaarloosd door de lokale bevolking. Ik probeerde er te vissen, maar helaas zonder succes. We reden verder en tegen het einde van de namiddag reden we de Las Vegas binnen, een stad middenin de woenstijn. De eerste stop was een supermarkt waar ik me een borstel kocht voor een grondige schoonmaak. Hierna bezochten we een carwash om de auto's een beurt te geven. Uiteindelijk vonden we onze weg naar het hotel dat ik had geboekt, Stratosphere. Voordat ik als een blok in slap viel kon ik gelukkig eindelijk weer eens genieten van een lekker warm bad.

De volgende dag moest ik helaas afscheid nemen van mijn stalen ros. Gelukkig heb ik tot op heden nog altijd niks gehoord van het openscheuren van de bodemplaat of de steeninslag in de deur, maar ik had dan ook de duurste verzekering genomen. 's Avonds was het tijd om mijn fortuin te verdienen… dacht ik. We liepen de 'Strip' af en belandde in het Wynn casino. De inzet voor één hand blackjack was 15 dollar en na een paar keer winnen keerde het lot snel. Dertig minuten en 120 dollar later had ik gelukkig wel nog mijn gratis drankje kunnen bestellen. De dealer was nochtans vriendelijk en mijn tafelgenoten heel behulpzaam. Beu van het verliezen keerden we terug naar het hotel voor de laatste nacht daar. Een vreselijke plaats trouwens, Vegas, en dit zeg ik onafhankelijk van het geld dat ik verloren heb.

Vrijdag 31 oktober besloot ik om met David mee te liften en hem te vergezellen in zijn queeste om Earthwalk te verfilmen. Op zijn programma stond het bezoeken van enkele filmmakers in Los Angeles en het organiseren van zijn spullen die nog bij zijn voormalige wandelpartner, Phil, in Bend gestokkeerd waren. Het enige wat ik graag nog wilde doen was San Francisco en Yosemite bezoeken. San Francisco zouden we sowieso passeren, maar voor Yosemite bleek achteraf helaas geen tijd meer te zijn. Ik wist echter van tevoren dat die kans er dik inzat, maar ik was bereid dat risico te nemen. Zo zou ik trouwens een excuus hebben om terug naar de VS te gaan. Terug naar het verhaal; de tweede roadtrip was begonnen en we reden in de Road Rocket, zo noemt David zijn Toyota busje, richting Los Angeles. Onderweg naar LA stond nog één park op de agenda, 'Joshua Tree'. Het was al donker toen we op camping 'Black Rock' aankwamen. Het waaide ongeloofelijk hard en ik moest in dat weer mijn tent proberen op te zetten. Dit was uiteindelijk gelukt en doodmoe kroop ik in mijn slaapzak. Het tentzeil ging als een gek tekeer en maakte een hels lawaai. Maar dat zou mijn slaaprust niet verhinderen. Ik ritste mijn vertrouwede slaapzak dicht en binnen de minuut was ik vertrokken...heerlijk.

De volgende ochtend reden we het park in. Het is een ideale plaats voor 'boldering', maar ik hield het bij wat fotoshoots op kleinere hoopjes stenen. Tijdens één van de wandelingen geraakten we in gesprek met een andere wandelaar, Amir. Hij was al snel geïnteresserd in ons avontuur en onze opvattingen. Hij dacht dat David mijn vader was en door dit niet te ontkennen lieten we hem in die waan. We spraken af om ons ná de wandeling bij de auto's te treffen om hem wat foto's van Earthwalk te laten zien. Natuurlijk stonden we toevallig genoeg naast elkaar geparkeerd. Na het zien van de beelden bij het verhaal was ook hij meteen verkocht en bood ons zijn hulp aan. Hij zou beroep doen op wat connecties van hem en hij nodigde ons uit om bij hem in Berkeley op bezoek te komen wanneer we daar langs kwamen. Berckeley ligt naast San Francisco en lag dus op de weg naar Bend.

's Avonds, bij het uitrijden van het park, raakte we verdwaald en kwamen uit bij een andere uitgang dan gepland. Na een verschrikkelijk vies broodje in een soort Subway zochten we een motel. De Franse eigenaares van het eerste motel stond ons door haar dome opmerkingen niet aan, dus we redden verder. Het volgende, Motel 6, was én goedkoper én beter, een goede beslissing dus.

De volgende ochtend was het zondag. We wilde maandag ochtend bij de eerste filmmaker aankloppen om optimaal van de week gebruik te maken. We deden wat research op de motelkamer om ons voor te bereiden op de ontmoetingen in de filmindustrie. Een beetje na de uitchecktijd verlieten we het dorp en reden we richting Laguna Beach. Hier zouden we bij Macgillivray-Freeman een pitch willen doen, aangezien iemand van hun filmcrew, Brad genaamd, David een maand daarvoor in Yellowstone had gevraagd langs te komen om Earthwalk aan zijn baas, Shaun, te tonen. We kwamen pas 's avonds aan in Laguna Beach en na een heerlijke pizza en een naar 'Belgium Wafels' smakend ijsje zochten weer een motel. Het was een beetje hetzelfde verhaal als de dag ervoor, want aangezien we de eerste optie wat duur vonden reden we verder en vonden uiteindelijk wat leek op Hotel California.

Dit bleek echter geen hotel maar kantoren te zijn.... Gelukkig was aan de overkant van de straat wel een motel waar we voor een betere prijs konden verblijven. Na een heerlijke nachtrust bereidden we 's morgens de pitch voor. Hierna reden we met volle moed richting Macgillivray-Freeman en wandelde zonder afspraak of aankondiging met onze hele mikmak (portfolio, etc.) het kantoor binnen. In de gang troffen we Rob, ook iemand van de filmcrew die in Yellowstone de Earthwalk foto's had gezien. Hij vertelde ons helaas dat de baas, Shaun, er niet was. Na wat ongemakkelijk rond te blijven hangen in de gang om iemand anders met zeggenschap proberen te interesseren kwam de secretaresse, Becky, ons de deur wijzen. Becky zei dat ze ons de volgende dag iets zou laten weten wanneer ze Shauns agenda wist. Onverrichter zake keerden we terug naar de Road Rocket en reden we naar Oceanside, niet ver van Laguna Beach. Hier kende David een goede vriend, Little Joe, maar ook hij kon ons helaas niet treffen die avond.

De dag erna kon Joe echter wel en we troffen hem 's middags, na een duik in de Pacific Ocean, bij het strand. Joe had een ongeloofelijk goed gevoel voor humor en we konden elkaar vinden in onze opvattingen over de huidige maatschappij. Op het einde van de dag hadden we nog altijd niets van Becky gehoord en besloten het lot meer in eigen handen te nemen. We reden naar een copyshop om een mini-portfolio te printen om bij Macgillivray-Freeman voor Shaun achter te laten. Tot onze verbazing kwamen we erachter dat een aantal van de beste pagina's ontbraken. Die avond probeerden we Phil te contacteren, bij wie een backup van alles op de computer stond. We konden hem echter pas de ochtend daarna bereiken en pas in de late namiddag waren we klaar om enkele pagina's af te drukken. Tegen 17:30 was alles geprint en reden we snel naar het kantoor. Aangezien we de indruk hadden dat David soms wat agressief over kan komen, besloten we dat ik alleen naar binnen zou gaan. David plaatste dus al zijn vertrouwen in mij en vol zenuwen stapte ik het kantoor binnen. Echter, enkel de stagaire was nog aanwezig. Ik deed het hele verhaal voor haar en vroeg haar of zij persoonlijk de foto's aan Shaun kon geven. Met enkel haar woord keerde ik terug naar David. Die avond overnachtten we in de buurt van Laguna Beach om de dag erna verder richting het noorden te rijden. Vlak voordat we gingen slapen kwamen we erachter dat de batterij leeg was. We hadden namelijk de hele avond in de auto verteld, met het lampje aan. Maar we besloten ons pas de dag erna mee bezig te houden. De volgende ochtend hielp iemand ons de auto te starten... maar even later had David per ongeluk de motor uitgezet en moesten we een tweede persoon zoeken. Die vonden we en we reden naar de haven van Oceanside waar een heel fijn strand lag dat David me wilde laten zien. Omdat we echter verkeerd geparkeerd stonden zochten we noodgedwongen slachtoffer drie om ons te helpen starten. Na een half uurtje joggen op het strand en een frisse duik om af te koelen keerde we terug naar de auto en zochten nummer vier. Nummer vier parkeerde zijn auto wat dichter bij om de kabels aan te sluiten, maar... voordat de twee klemmen op zijn batterij aangesloten waren startte David de auto. David wist van niets aangezien hij dacht dat alles aangesloten was, maar die man en ik stonden verstomd toen de auto startte. We dachten een garagebezoek te kunnen vermijden door deze mirakuleuze 'genezing' en verlieten Oceanside. Om zeker te zijn dat we al het mogelijke bij Macgillivray-Freeman gedaan hadden reden we nog een laatste keer langs het kantoor. Aangezien we de dag ervoor vernomen hadden dat Becky elke dag om 15u het kantoor verliet stapte ik om 15u30 binnen om haar te vermijden. De stagair leek namelijk een stuk behulpzamer of beter gezegd, Becky leek ons behoorlijk tegen te werken bij het eerste bezoek. De stagair had zoals beloofd de foto's aan Shaun gegeven en ze zei ook dat Becky ons dinsdag gemaild had. Helaas hadden we die mail niet gezien, want er stond namelijk in dat Shaun niet geïnteresseerd was. Ik keerde terug naar de auto en toen we wilde wegrijden... inderdaad, startte de auto niet. Dan toch geen mirakuleuze genezing... Met de staart tussen mijn benen ging ik terug het kantoor in om te vragen of ze ons konden helpen met de auto. Maar ondanks hun rijk wagenpark, waren ze te lui of meenden ze zich te veel om ons te helpen en gaven ze ons enkel wat telefoonnummers. Na tien minuten hulp proberen te krijgen op de drukke hoofdweg was er eindelijk iemand die zo vriendelijk was om te stoppen. Ik sloot de kabels aan en voordat onze redder fatsoenlijk geparkeerd was draaide David al eens aan de sleutel. Je raadt het nooit... hij startte weer zonder dat we op de andere auto aangesloten waren. Eindelijk viel onze 'penny'. Blijkbaar was niets mis met de batterij van onze auto, maar waren de klemmen zo los dat ze geen contact maaktte. Telkens wanneer we de kabels aansloten werden de klemmen bijeen geknepen en was er contact. Deze ontdekking spaarde ons gelukkig van een nieuwe batterij, maar we moesten nog altijd naar een garage om de klemmen wat aan te spannen.

Eindelijk reden we Laguna Beach uit en 's avonds vonden we in Topanga een afgelegen plaatsje waar we konden overnachten.

De dag erna was het ondertussen al vrijdag. De laatste dag van de week en dus onze laatste kans, was aangebroken. We reden naar een copyshop om enkele foto's te kunnen achterlaten bij de filmproducenten die we wilde bezoeken. Het eerste slachtoffer was David Geffen. Misschien bij velen niet bekend, maar Geffen produceerde onder andere albums van The Eagles, Joni Mitchell en Bob Dylan. Om 11u belde we aan bij zijn villa, zijn persoonlijk adres in Malibu, weer zonder afspraak of aankondiging. Iemand van de security stond ons aan de andere kant van de intercom te woord. David was er echter van overtuigd dat het Geffen zelf was, al gaf hij zich uit als Bill. Na een lang gesprek mochten we onze foto's in de brievenbus achterlaten, onze beste kans om Geffen te bereiken. De volgende bestemming, Harvey Weinstein, bekend van onder andere Pulp Fiction. Maar op zijn kantoor in Beverly Hills kwamen we niet voorbij de receptionist en lieten dus daar onze foto's achter. Hierna zochten we David Ellison, eigenaar van Skydance Productions, welke onder andere World War Z en Terminator produceerde. Zijn kantoor was op het terrein van Paramount Pictures gelegen, dus onze volgende bestemming was Hollywood. Weer probeerde ik alleen binnen te geraken en deed me voor als een 'agent'. Ik geraakte tot aan de brievenbus waar ik de foto's deponeerde.
Ons motto 'Seize opportunity' hadden we tot op de laatste druppel nageleefd. Bij elk slachtoffer hadden we alles wat mogelijk was gedaan om Earthwalk te verkopen. De rest moesten we aan het lot overlaten. Tot op heden hebben we van niemand een reactie gekregen, maar een interessant avontuur was het wel.

Het volgende punt op de agenda was Phil in Bend bezoeken en Davids spullen uit zijn opslagplaats nemen. Bend was een flink stuk naar het noorden en onderweg moesten we nog een aantal andere dingen van de lijst afvinken.

Zaterdag 11 November reden we naar Santa Barbara, waar David tijdens zijn glorieuze jaren woonde, toen hij nog de multimediashow van Earthwalk voor Eastman Kodak op verschillende locaties in de VS toonde. Santa Barbara was
één van de interessantste steden die ik in de VS gezien heb. De straatjes en de wereldbewuste mensen deden me aan Europa denken. David liet me zijn voormalige huurwoning in de bergen zien, een pand wat nu miljoenen waard is. 's Avonds aten we picknick aan het strand. De zonsondergang was prachtig maar de irritante meeuwen moest ik met mijn zakmes bedreigen om ze van ons eten af te houden. Na het diner reden we richting Santa Maria waar Davids eigen opslagplaats was. Al zijn spullen in Bend moesten hier naartoe gebracht worden. Ik sliep die avond op de grond in de opslagplaats en David in de auto. De dag erna zochten we de spullen die we nodig hadden. Davids over-georganiseerde archiefkasten waren erg indrukwekkend. In de namiddag reden we verder naar de Carmel Hills om de dag erna bij Dave in Salinas langs te gaan.

Het was maandag namiddag toen we bij Dave aankwamen. Zijn huis was erg indrukwekkend en we mochten van zijn luxe gastdouche profiteren. We overtuigde Dave om mee naar Pacific Grove te rijden om Davids antieke spullen in de antiekzaak op te pikken. Davids spullen stonden daar te koop, maar de verkoopster was heel onbetrouwbaar en verschrikkelijk om mee samen te werken, vandaar dat hij alles uit de winkel wilde halen. David wilde dat Dave mee kwam omdat hij hem graag één van de meubels verkocht, maar bij aankomst bleek helaas dat de winkel gesloten was.

De volgende dag reden we terug naar de winkel voor een tweede poging. Tijdens de enkele uren wachten hadden we ontdekt dat de eigenaares de hele week naar Disneyland was. We slaagden er echter wel in haar telefonisch te bereiken en ze zou donderdag terug zijn. Hierna reden we verder naar Davids ex, Olivia, waar ook nog enkele spullen lagen. Maar ook zij was niet thuis en aangezien de landeigenaar met een knuppel David kwam vragen wat hij daar te zoeken had, nam ik aan dat we niet echt welkom waren.

Onze volgende bestemming was Berkeley, waar we Amir zouden bezoeken. Hij raadde ons aan om binnendoor langs de Redwoods te rijden. We stopten bij Henry Cowell Redwood State Park voor een wandeling tussen deze reuzachtige bomen. Sommige waren groot genoeg om met een groep van 17 personen in te staan. Tegen 19u bereikte we Berkeley en troffen we Amir bij Cheese Board, het beste en bekendste pizza-restaurant in de stad. Hoewel ik met David had afgesproken dat als de vader/zoon illusie ter sprake kwam, we alles zouden opbiechten, kwam David die belofte niet na. Na de pizza nodigde Amir ons bij hem thuis uit. We konden er douchen en mochten blijven logeren. Maar op een gegeven moment kwam de aap uit de mouw... we konden niet meer blijven liegen. Nadat we alles opgebiecht hadden, was Amir natuurlijk erg van slag en ging hij even naar buiten. We waren erin geslaagd iemand die ons 100% vertrouwde en ons hielp, onze integriteit en geloofwaardigheid in vraag te stellen... en terrecht. David en ik waren akkoord dat we die avond niet konden blijven slapen en toen Amir terug was vroeg hij ons zijn huis te verlaten. Hij wilde er een nachtje over slapen en ons de volgende ochtend ergens voor ontbijt treffen. De levensles van eerlijkheid was hard geleerd.

De volgende dag had Amir echter alles kunnen relativeren en vergaf ons ons schouwspel. Zijn vriendin Devorah kwam even later ook langs en ook zij was meteen geboeid door Earthwalk. 's Middags liet Amir ons Marine Bay zien met uitzicht op de Golden Gate en Bay Bridge. Voordat David en ik Berckeley verlieten, bezochten we Telegraph Avenue, waar je nog altijd de jaren 60 sfeer kunt opsnuiven.

De volgende dag was het al donderdag 13 november. Mijn vlucht op de 17e begon in zicht te komen, maar we moesten nog altijd naar Bend. We vertrokken 's morgens vroeg en stopte onderweg enkel bij Mount Shasta, één van de bergen die David en Phil tijdens hun reis hadden beklommen. In de avond bereikten we Bend en ontmoette ik Phil, een mijlpaal in onze roadtrip. Phil had duidelijk een ander levenspad als David gekozen, maar David was blij dat ze eindelijk weer eens fatsoenlijk konden bijpraten en dat er nog altijd een 'Walker' diep in hem verscholen lag onder de lagen van de moderne realiteit.

's Vrijdags dag zochten we een trailer om alle spullen van David uit Phils opslagplaats mee naar Santa Maria te nemen. Wat ik misschien ben vergeten te vermelden is dat het in Bend nét flink gesneeuwd had en dat het buiten super glad en koud was. De nacht ervoor was door de vorst de deurklink van de Road Rocket afgebroken. We reden dus eerst langs enkele garages in de hoop de klink te laten vervangen, maar niemand had het onderdeel in voorraad. Wel hadden we een goedkope U-Haul kunnen huren die we pas later zouden oppikken. In de vroege avond reden we naar de Costco voor inkopen en een pizza als avondmaal. We pikte de trailer net voor sluitingstijd op en reden richting de opslagplaats. Onderweg kwam ik er achter dat ik mijn gsm kwijt was. Ik was hem waarschijnlijk ergens op de Costco parkeerplaats verloren: Het was echter al laat en de winkel was eigenlijk al gesloten, maar ik probeerde hun toch te bellen. Gelukkig was er nog iemand aanwezig... en nog beter, ze hadden een gsm gevonden. Na dit kleine avontuurtje kwamen we aan bij de opslagplaats en begonnen met inladen. Op het terrein van de opslagplaats troffen we een kerel die zei dat hij een nieuwe deurklink in zijn magazijn had en het gratis wilde vervangen om ons te helpen. We moesten daar op hem wachten, maar hij vertrok pas om 02u30. We vielen in slaap, maar zoals hij had gezegd was hij een uur later terug. Hij reed het terrein op en wij stapten uit de auto om hem op te wachten. Nadat hij eerst zijn eigen container had opgengedaan verliet hij echter tot onze verbazing het terrein... we begrepen er niets van. Ook had hij onze 20 dollar die we hem voordat hij vertrok, gegeven hadden.

We hadden dus maar een uurtje slaap gehad, maar vertrokken 's nachts al zuidwaarts, we hadden namelijk nog een hele afstand voor de boeg. Zaterdag middag bereikten we Monterey. Hier zouden we de eigenaares van de antiekzaak treffen om ook al die spullen mee te nemen. Zonder problemen was David eindelijk in staat alles uit de zaak te nemen. Het paste allemaal net. Hierna reden we verder tot aan Big Sur waar we langs de weg campeerden om met daglicht van dit stuk Pacific Coast Highway te genieten.

De volgende dag was het al zondag en de dag erna was mijn vlucht. We reden door Big Sur en stopte een paar keer onderweg voor wat indrukwekkende uitzichten. Op een gegeven moment zagen we een auto langs de weg geparkeerd. Uit interesse stopten we en stapten uit om met de eigenaar van de auto te praten. Hij stond daar geparkeerd om de ingang tot iemands huis te 'bewaken'. In ruil mocht hij daar gratis kamperen in zijn busje. Shanty, was zijn naam en hij vertelde over al zijn vogelvrienden die daar rondvlogen. Hier zag ik mijn eerste kolibrie. Ik kon niet genoeg krijgen van hem te horen en zien rondzoemen en hij poseerde regelmatig vlak voor me. We reden verder en stopte nog bij een waterval waar we tot onze verbazing Shantys vriendin troffen, een Blue Jay. Shanty had ons pindanootjes meegegeven om haar te voeren, maar helaas waren die al na enkele minuten rijden op.

Iets verder passeerden we nog een strand waar honderden zeehonden lagen te zonnen. Ik kon er wel de hele dag blijven om de grappige tafferelen te fotograferen. Onze laaste stop was in een dorpje waar we een vriend van David bezochten, Christopher. Hij had er een kledingwinkeltje en liet ons zijn atelier zien. Hier kocht ik een cadootje voor mams verjaardag. Maar de tijd begon te dringen en we reden in één ruk naar Santa Maria om alles in de opslagplaats uit te laden en de trailer in te leveren. We kwamen pas om 2u 's nachts aan bij het hostel dat ik in Santa Monica had geboekt. Ik schreef die avond nog een brief om naar huis te sturen en lag uiteindelijk pas om 6u in bed. Na een uurtje slaap stond ik weer op en reden we naar het postkantoor om onze brieven op te sturen. Hierna bracht David me naar het vliegveld, waar ik gelukkig op tijd aankwam, maar helaas afscheid moest nemen van David.
Ik heb nog regelmatig contact met hem en hij hoopt dat ik snel terugkom om de multimedia show van Earthwalk opnieuw leven in te blazen en de VS rond te toeren.

TRAVELLING IS HAVING TO SAY GOODBYE TO VERY GOOD FRIENDS