Vrijdag 5 december was om 17u onze Galapagos meeting in Hotel Eugenia. Hier bracht een lokale G Adventures medewerkster ons op de hoogte van de planning en leerde ik mijn reisgenoten kennen, althans een deel ervan. Rob en Amy, een koppel uit Engeland waren ook op een grote wereldreis. Tony was enkel voor de Galapagos van Engeland naar Ecuador gevlogen en ook Penny en Kelly waren Brits. Sven kwam uit Denemarken en trok enkele maanden alleen door Zuid-Amerika.
Na de meeting gingen we met z'n alle iets in het centrum drinken.

Aangezien ik de nacht ervoor niet veel geslapen had en we vroeg op moesten, maakten we het niet te laat. Ik zette mijn wekker op 5u15 om me 's morgens te kunnen douchen en op mijn gemak te ontbijten want om 6u zou een busje ons naar de luchthaven brengen. Drie keer raden hoelaat ik wakker werd... 5u50. Tien minuten voordat de bus vertrok werd ik wakker, de wekker was niet afgegaan. Ik keek naar de klok op de tv en kon mijn ogen niet geloven. Op één minuut tijd had ik mijn kleren aan en nog een minuut later zat ik aan de ontbijttafel. De rest was natuurlijk al bijna klaar en na snel wat brood en fruit naar beneden te duwen was ook ik klaar om te vertrekken. Toen we op het punt stonden weg te rijden, kwamen we erachter dat het andere deel van de groep er nog niet was. De drie Australiërs die de dag ervoor door een late vlucht de meeting gemist hadden, ontbraken nog. Maar gelukkig hadden ze de melding over de vroege vertrektijd wel gezien en kwamen ook zij om iets na zes naar buiten. Shyam zou voor de komende acht dagen mijn kamergenoot worden en Alana en Felicity waren twee kamergenoten die samen enkele weken op reis waren.

Een busreis, bagage-controle en tijdszone-verandering later landden we op San Cristobal. Onze gids, Fabricio, pikte ons aan de luchthaven op en bracht ons met een busje naar hotel Casa Laura. 'S middags vertrokken we al meteen naar een baai voor een eerste snorkelervaring. Na wat hoesten en verslikken had ik het eindelijk onder de knie. Tegen het einde van de duik zagen we onze eerste zeeschildpad die ik zeker vijf minuten achterna zwom. Tijdens deze achtervolging zwom er ineens een zeeleeuw voorbij. Ik liet de schildpad voor wat hij was en keek nieuwsgierig naar het spelletje dat de zeeleeuw aan het spelen was. Hij had een steen in zijn mond en liet deze vanaf het oppervlak naar beneden zinken om hem op de bodem weer op te vangen. Dit deed hij vlak voor mijn neus en hij was me constant aan het aankijken. Ook zwom hij een paar keer recht op mijn gezicht af om vlak voor me naar beneden af te wijken. Van dit hele schouwspel heb ik dankzij de GoPro coole foto's en filmpjes kunnen maken. Ook al zou ik de dagen erna nog veel prachtige dingen zien, was dit achteraf gezien zeker het hoogtepunt van de Galapagos dat ik nooit zal vergeten.

Intermezzo - De Galapagos is een eilandengroep in open zee, 1000 km van de westkust van Zuid-Amerika. De eilanden bestaan volledig uit vulkanisch materiaal en groeien door het schuiven van de Nazca (tektonische) plaat onder de Zuid-Amerikaanse plaat. Op deze eilanden observeerde Darwin de verschillende dierensoorten wat hem later tot de evolutie-theorie zou leiden. De meest aangenomen theorie over hoe leven de Galapagos bereikte is dat landdieren na grote regenvallen op eilandjes van struiken de oceaan in dreven. Door het gebrek aan een natuurlijke vijand zijn de dieren daar helemaal niet bang voor mensen en kun je zo kort bij komen.

De tweede dag namen we een taxi het strand. Hier waren super veel zeeleeuwen met hun jongen. We moesten echter oppassen dat we niet te dicht bijkwamen, zeker in het water, aangezien de alfa-zeeleeuw over hen waakte. Na een tijdje snorkelen kwamen we de eerste zeeschildpad tegen en voor we het wisten zwommen er vier rond ons. Eén hele grote lag op de bodem te relaxen, ideaal voor een selfie!

In de namiddag gingen we duiken, echt duiken, maar slechts 5 meter diep, want het was een initiatie. Eerst kregen we een instructievideo te zien en daarna kropen we in onze wetsuits. Drie instructeurs zouden ons aan wal en in het water begeleiden. Om in het water te geraken moest ik met een grote stap van de pier afstappen. Ondertussen hoopte ik dat mijn pakketje lood niet te zwaar was en dat ik niet naar de bodem zou zakken. Maar gelukkig bleef ik door mijn opgeblazen vest fijn dobberen. In het water oefende ik met de instructeur de technieken die nodig waren, zoals het regelen van de lucht in mijn vest en in mijn lichaam en het uit- en innemen van het mondstuk. Hierna moest ik naar de bodem zakken en daar op de rest van de groep wachten... Tijd voor wat foto's te nemen.

Toen iedereen op de bodem zat en klaar was om te vertrekken zwom één van de instructeurs vooruit. Iedereen volgende en ik was als laatste in de rij.... Helaas, want nu begon het wat spannender te worden. Ik begon namelijk, zonder dat ik het wilde, omhoog te gaan. Mijn volle concentratie ging naar het proberen alle lucht uit mijn vest te laten en omlaag te zwemmen en voor ik het wist was ik de groep uit het oog verloren. Ik draaide 360 graden (dacht ik) rond om hen te zoeken. Maar na de draai was ik niet alleen de groep maar ook het noorden kwijt, letterlijk.

Daar dreef ik dus tijdens mijn eerste duik, alleen zonder instructeur, een paar meter onder water en met mijn zicht beperkt tot 5 meter ver. Gelukkig kon ik de situatie snel relativeren en bleef ik kalm. Ik zwom naar de oppervlakte en zag in de verte een gele boei drijven, wat de locatie van de groep aangaf. Ik snorkelde er naartoe en trof een instructeur. Zij hielp me mijn gewichten aan te passen zodat ik beter kon zinken. Daarna hielp ze me naar beneden te geraken en zodra ik op de bodem was zwom ze weg. Maar het dramaatje herhaalde zich. Ik dreef weer naar boven en snorkelde verder om de groep te bereiken. Toen ik hen eindelijk trof, was iedereen al uit het water aan het gaan omdat hun zuurstof op was. Ik had dus nog niet veel van de onderwaterwereld kunnen genieten, beter, ik had nog geen enkele vis gezien en mijn zuurstoftank was door al dat gesnorkel nog redelijk vol. Gelukkig had één instructeur ook nog wat zuurstof over en nam hij me terug mee naar de bodem voor een persoonlijke tour. Met ons twee was het een stuk fijner omdat hij me alle verborgen vissen en dieren kon aanwijzen. Ook overhandigde hij me een grote glibberige zeekomkommer.

Toen een grote school vissen voorbij kwam, zwom ik korterbij om me in de 'straat' in te voegen, super cool! Terug aan wal werden we op banaan met kaas getrakteerd, lekker, maar redelijk machtig.

Maandag ochtend vertrokken we heel vroeg met de speedboot naar Santa Cruz, de grootste stad op de eilanden. We liepen eerst een uurtje door het centrum en bezochten onder andere de lokale vismarkt waar pelicanen en zeeleeuwen bedelde voor stukjes vis.

Hierna bracht een 'chiva', een houten busje, ons naar de camping in de hoger gelegen gebieden van het eiland waar het overal groen was. Na wat relaxen in de hangmatten reden we naar een privéboerderij om de reuzeschildpadden te zien. Onze gids Fabricio gaf een rondleiding in de wei, waar het krioelde van deze reuzachtige beesten.

's Avonds op de camping maakte we een kampvuur, maar door de slechte kwaliteit van het hout was ik praktisch de hele nacht het vuur aan het aanblazen. Zoals gewoonlijk had ik voor iedereen s'mores voorzien. Nog niemand kende het en ze waren er allemaal van in de wolken.

Dinsdag ochtend bezochten we het Darwin centrum waar er reuzeschildpadden in gevangenschap te zien waren. Ze werden daar gebroed om de populatie op de eilanden terug naar de oorspronkelijke grootte te brengen. Ook waren er kleine lieve reuzeschildpadjes van nog geen week oud.
In de namiddag gingen we met de speedboot naar het derde en laatste eiland, Isabela, de geboortestad van Fabricio. Hoewel dit het grootste eiland is, bestaat het dorpje slechts uit een paar onverharde straten. Bij aankomst konden we pinguins en een rog in het water zien, maar er was helaas geen tijd om in het water te springen. We gingen rechtstreeks naar het hotel en na het eten brachten we de rest van de avond door in Pink House, een lokale bar aan het strad.

Woensdag was het tijd voor het voorspelde hoogtepunt van de trip, 'Los Tuneles'. Een privéboot bracht ons naar deze afgelegen plaats. Onderweg was er grote kans op het zien van duivelsroggen (Engels: 'Manta Rays'). Fabricio had ons hier al op voorbereid en gezegd dat als we ze zagen we het water in mochten...
We hadden geluk want halverwege de rit zagen we enkele roggen aan de oppervlakte van het water. We gingen tegelijk, maar rustig, het water in en vanaf de boot wezen ze ons in welke richting we moesten zwemmen. Na tien minuten duisternis in open zee zag ik eindelijk een rog voor me voorbij zwemmen. Ik kon hem maar even bijhouden, want zelfs op een rustig tempo zwemmen ze sneller dan ons. Ik was zelfs de enige gelukkige van de groep die de rog naar voedsel zag happen. Om te eten maakt hij een koprol om op de kop een slok water in te nemen en achteraf te filteren. Hij deed dit vlak voor mijn neus waardoor ik zijn grote kieuwen en witte onderkant te zien kreeg.

Eenmaal aangekomen bij Los Tuneles wandelden we eerst een stukje op land om de blauwvoetgenten (Engels: 'Blue-footed boobies') met hun jongen te zien. Daarna vaarden we naar een andere locatie om de rifhaaien te zien. Vanaf de rotsen konden we af en toe eentje zien wegzwemmen, maar aangezien de meeste verscholen lagen in onderwatergrotten, moesten we het water in om ze te zien. De zin "A shark! Quick, get in the water" toont blijk van ons gebrek aan angst en onze nieuwsgierigheid om deze vredige vissen te zien. Fabricio liet ons één voor één in de grot kijken waar een stuk of zes rifhaaien op de bodem lagen te relaxen. Ik bleef extra lang genieten. De grootste was zo'n anderhalve meter lang maar ze zagen er heel vredig en ongevaarlijk uit.

Op een andere snorkelplaats hadden we een zeepaardje van zo'n 20cm groot gespot en verder ook nog enkele roggen, een zeeleeuw en een kreeft.

Terug bij het hotel kleedden we ons om voor een wandeling naar Sierra Negra, een grote vulkaankrater. Door mijn training op de boerderij in Yurac was de wandeling bergop 'a piece of cake'.

De dag erna zouden we normaal in de ochtend terug naar Santa Cruz varen en de dag op het strand van Tortuga Bay doorbrengen. Shyam en ik hadden echter geen zin in zo'n luilekker dagje en konden niet genoeg krijgen van Isabela (het eiland). Fabricio had voor ons kunnen regelen dat wij in de namiddag pas de boot naar Santa Cruz namen zodat we nog de hele ochtend op Isabela konden blijven. Hij raadde ons aan om eerst met de mountainbike 'El Muro de las Lagrimas' te bezoeken en daarna in de baai te snorkelen. Die donderdag ochtend konden we dus iets langer in bed blijven liggen dan de rest. Omdat de taxi lang op zich liet wachten vertrokken we te voet naar de mountainbikeverhuur. Jammer genoeg raakten we verdwaald en bereikten we de verhuurder pas om 8u. Een taxi bracht ons naar de Wall of Tears met de mountainbikes in de achterbak. De Wall of Tears of El Muro de las Lagrimas in het Spaans is een functieloze muur die door gevangenen in de jaren '40 en '50 gebouwd was, toen het eiland Isabela nog een gevangenis was. Na een kort bezoek fietsten we terug naar het dorpje. Shyams ketting brak echter al na tien minuten fietsen. Om toch op tijd terug te zijn trok ik hem de rest van de rit vooruit. Gelukkig was het voornamelijk bergaf, maar de zanderige stukjes maakten het soms moeilijk.

Hierna vertrokken we naar de haven om aan het snorkelen te beginnen. De onderwaterwereld in de lagune waar we naartoe zwommen was heel anders dan we tot dan toe gezien hadden. Super veel mooie en verschillende vissen en ook een paar zeesterren. Toen we even aan land gingen om te rusten kwam een zeeleeuw naar ons toe gezwommen en smeekte ons om bij hem in het water te komen, althans zo keek hij. Natuurlijk deden we dit meteen en hij bleef een tijdje naast ons zwemmen. Verder zagen we nog een adelaarsrog en tegen het einde van de snorkeling troffen we iets heel ongewoon, een stuk of twaalf zeeschildpadden op de bodem in een cirkel. Ik kon nog maar net met één adem rond hen zwemmen om een filmpje te maken.

Na de snorkeling wandelden we terug naar het dorp voor een grote lunch en om onze snorkelspullen in te leveren. Om 15u namen ook wij de boot terug naar Santa Cruz om de rest te treffen. Die avond gingen we met zijn alle uiteten. Bijna iedereen bestelde de traditionele kreeft en toen dit grote beest op mijn bord lag, leerde Fabricio me hoe hem op te eten. Dit was mijn eerste en hij was eigenlijk best lekker, maar wat een gedoe om het vlees eruit te vissen. Na het avondeten gingen we in een lokale bar op stap. De caipirinha's en mojito's vlogen over de toog en een tijdje later stonden we allemaal een beetje aangeschoten op de dansvloer. Het was een zeer geslaagde laatste avond en een gepast afscheid.

Vrijdag ochtend was helaas alweer de terugvlucht naar Quito. Fabricio bracht ons naar de luchthaven en was zo vriendelijk om ons tot de laatste minuut te informeren voor toekomstige bezoeken. We gaven hem allemaal een afscheidsknuffel voordat we door de duane gingen.

Terug in Quito pikte Fatima ons op het vliegveld op en bracht ons met een busje terug naar hotel Eugenia. We besloten ook deze avond nog eens samen te dineren en ik wist de perfecte plaats in het historisch centrum van Quito. Op het dakterras van Vista Hermosa konden we naar veel gebedel bij de ober gelukkig allemaal aan één grote tafel zitten. Het nachtelijk uitzicht vanaf hier was geweldig en ze waren me allemaal dankbaar voor de tip. De ochtend erna ontbeten we wel allemaal samen, maar hierna namen we afscheid en ging iedereen zijn eigen weg. Mijn weg was een busrit terug naar Hacienda Yurac om op tijd terug te zijn voor Alana's afscheidsfeest.

TRAVELING IS LEARNING TO RESPECT THE WORLD AROUND US.