November in Nederland is iets héél anders dan november in Indonesië. Hoog tijd voor onze volgende update, om jullie in Nederland een beetje op te warmen! Inmiddels cruisen we met de campervan rond en kamperen we Down Under, maar eerst nog even terug naar Indonesië.

Na het bewonderen van onze roodharige soortgenoten hebben we gechilled bij Lake Toba op Sumatra. Op de kaart lijkt dit dichtbij maar in totaal duurde de tocht zo'n 8 uur. Reizen in Indonesië kost tijd … veel tijd! Hier zijn we nog enigszins sportief geweest door het kleine eilandje genaamd Tuk Tuk waarop wij verbleven, te verkennen per hardloopschoen. Ook voelden we ons hier voor even zelfs beroemd. Vanwege een nationale feestdag waren er veel toeristen uit eigen land in Tuk Tuk. In onze accommodatie was dit een grote groep uit Jakarta. In het meer kon je heerlijk zwemmen en er was een duikplank. Eerst keken ze nog met z'n allen de kat uit de boom toen wij ons in en rondom het water vertoonden. Maar toen één iemand heel voorzichtig vroeg of we misschien met hem op de foto wilden en wij daar positief op reageerden, wilde zijn vrouw ook, met hun pasgeboren kind. En zijn broer en oma en vader en neef en de rest van de familie werd er ook bij gehaald …

Na twee dagen ging de reis per vliegtuig van Medan naar Bali, alwaar wij zoals gepland wederom andere soortgenoten zouden opzoeken… Een spannende vlucht, want de binnenlandse vluchten in Indonesië kun je (voor een betaalbare prijs) eigenlijk alleen maken met een van de luchtvaartmaatschappijen op een zwarte lijst. Voor ons werd het: Lion Air. We waren niet meteen overtuigd en om meer gerustgesteld te raken, vroegen we de vrouw achter de balie nog: "is this a safe airline?" Waarop zij heel fanatiek nee zei en haar hoofd wild heen en weer schudde. Nu is het hier altijd de vraag of de persoon aan de andere kant van de balie je vraag heeft begrepen. Uiteindelijk na nog wat speurwerk toch voor Lion Air gekozen. In de Lonely Planet stond: 'voel je vrij om het vliegtuig zelf te inspecteren'. We hebben er dus voor het idee nog een rondje omheen gelopen. Verschillende mannen die om het vliegtuig liepen, staken enthousiast hun duim op, om aan te geven dat alles in orde was. En ja, als je het vergelijkt met de manier waarop we tot nu toe verschillende busreizen hebben gemaakt, dan is de kans dat er in de lucht wat gebeurt een stuk kleiner.

De vlucht van Medan naar Denpasar, Bali, nam toch nog een kleine zes uur in beslag, met een tussenlanding in Bandung op Java. Volgens de mevrouw bij wie wij geboekt hadden, konden we in het vliegtuig blijven zitten. Helaas … We werden vriendelijk verzocht om het vliegtuig te verlaten, om vervolgens door de douane ta gaan, op het kleine vliegveldje waar wij in een rij weer langs de incheckbalies liepen, wederom door de douane en security om vervolgens te boarden in hetzelfde toestel. De rondleiding over het vliegveld duurde nog geen 15 minuten waarna we weer op dezelfde stoelen mochten plaatsnemen. De logica ontbrak ons even. Maar oh ja … van het woord logica hebben ze hier wel vaker niet gehoord.

Naast het welkomstbericht van KPN was er gelukkig nog een bericht! En wel van Jovink (a.k.a. Robert) die samen met Steffi inmiddels ook veilig was aangekomen op Bali.

De Bali beleving begon in Kuta. Dit is een perfecte plek om Bali NIET te beleven. Een plek waar je geen idee hebt op wat voor prachtig eiland je eigenlijk bent. De taxi's stonden in de rij en muurvast in de smalle éénrichtingsstraten met restaurants en souvenirs winkeltjes en de pompende beats van de talloze bars. Waar om 17 uur al mensen naar buiten kwamen rollen die bijna niet meer op hun benen konden staan. Aanpassen verliep best vlot en het was die nacht drie uur voordat we de openluchtbar uitkwamen en het straatbeeld er exact hetzelfde uitzag als die middag, alleen iets donkerder en dronkender…

Jovink & Steffi hadden bedacht om voor drie dagen een tour te doen naar een ander eiland om de Komodo dragon te spotten. Bali leek ons na al het reizen op Sumatra eerst groot genoeg en daarom huurden wij voor 10 dagen een auto om Bali te verkennen. Geheel in budgetstijl, want dit grapje kostte ons ongeveer 10 euro per dag … De 'public bus' was een stuk duurder.

Kuta snel verlatend in onze Suzuki Katana met choke (heerlijk, autotechniek van 20 jaar geleden) en airco (maar geheel aangepast aan de lokale omstandigheden) koersten we zuidwaarts. Richting de prachtige klifkusten met mooie witte zandstranden en natuurlijk een lekkere warme zee. Twee dagen lang zijn we langs verschillende baaitjes gereden en genoten we 's avonds van vers gebarbecuede vis bij kaarslicht op het strand. Life is good in Bali!

Via het plaatsje Sanur hebben we het bevoorradingsbootje genomen naar Nusa Lembongan, een klein tropisch eilandje met witte stranden en een azuurblauwe zee. Kortom: tropical paradise. Het bootje heeft als belangrijkste taak het eilandje te bevoorraden, maar neemt daarnaast ook toeristen mee die hun plaats moeten delen met de flessen water en de watermeloenen. Hoewel de overtocht met het bootje slechts anderhalf uur duurde, waren er diverse mensen die steeds witter werden en de vissen gingen voeren. Gelukkig heeft Marlijn reispillen mee, maar die blijken alleen te werken wanneer je ze inneemt…

Chillen en snorkelen waren de hoofdactiviteiten op Nusa Lembongan.

Het vervolg van de trip leidde ons naar Ubud. Ubud staat bekend als een gezellig toeristisch plaatsje waar je de Balinese cultuur nog goed terug kan vinden. De hoofdstraat waaraan we verbleven was inderdaad een gezellige aaneenschakeling van leuke restaurantjes en barretjes met 's avonds live muziek. Deze avond zouden we Jovink & Steffi hier ook weer ontmoeten die na terugkomst op Bali ook een auto huurden en naar Ubud reden. Na het genieten van een traditionele Balinese dansvoorstelling (waar zelfs Mark van heeft genoten), was het tijd om te bieren met onze vrienden die Ubud uiteindelijk hadden gevonden in het donker en met een matige wegenkaart (respect!).

De volgende dag zou de reis vervolgd gaan worden, ware het niet dat Mark blijkbaar iets verkeerds gegeten had en deze dag dus een chill dag voor hem was, op bed…

Het herstel kwam redelijk snel en de reis ging door naar Munduk, in de bergen in het noorden van Bali. Helaas werd het uitzicht over de felgroene rijstvelden die tegen de glooiende bergruggen aan liggen, verstoord door bewolking en regen. Het plan om hier te blijven werd herzien en we reden door. En aan de noordkust was het wederom prachtig weer, zodat we uiteindelijk uitkwamen in Lovina beach.

Vanuit Lovina was het mogelijk dolfijnen te spotten vanaf een klein motorbootje. Het koste 4,50 euro p.p. voor 2 uur en het begon pas om half zeven 's ochtends … Doen dus! De trip waar we in eerste instantie niet al te veel van hadden verwacht, bleek geweldig te zijn! Waarbij we heel veel dolfijnen hebben gezien!

Via de noordkust reden we naar Ahmed. Een slingerachtige kustweg met daaraan de prachtigste accommodaties leek ons een ideale stop om daar de dag en nacht door te brengen. De aanwezige toeristen waren op 2 handen te tellen en na de goede onderhandelingen van Marlijn zaten we voor 16 eurootjes in een mooie accommodatie met zwembad áán de zee. Oke, aan de noord en (delen van) de oostkust van Bali maken de witte zandstranden plaats voor zwarte zandstranden of rotstranden. Natuurlijk minder prettig zonnen, maar het snorkelen was boven verwachting uitstekend!

De tijd gaat snel de laatste maanden. Ook op Bali. Het einde van de tien dagen kwam in zicht. Via het plaatsje Sanur waar we eerder geweest waren hebben we na nog 1 dagje relaxen afscheid genomen van Jovink & Steffi, die de volgende dag vanuit Sanur naar het vliegveld reden. Terug naar de kou, regen (of misschien wel sneeuw), en het hardwerkende leven.

Onze trip op Bali eindigde in Seminyak, een verlengstuk van Kuta met een prachtig strand. Na verschillende pogingen van Mark om te surfen, bleken echter ook hier de golven te groot om ook maar 1 seconde op het surfboard te staan …

Ieder land is anders en in ieder land reis je dus op een andere manier. Niet vergelijkbaar en alles heeft zijn charme. Tot aan Bali heeft het lokale openbaar vervoer ons overal heen gebracht. De ene keer op een meer comfortabele manier dan de andere. En de ene keer met iets meer (of nog minder?) verkeersregels dan de andere. We hadden ons in Zuidoost-Azië al aardig aangepast. Iets wat we hier Down Under op de brede, bijna lege wegen weer gauw achter ons hebben gelaten.