Na het nodige papierwerk aan de grens, waar bagage of wat dan ook helemaal niet gecontroleerd werd, in Puno beland, is slechts een uur of drie met de bus, dus we hadden de hele middag nog om de lokale toeristenplaatsjes te bezoeken. Hoogtepunt in Puno (en eigenlijk Lago Titikaka) zijn de drijvende eilanden van een volk genaamd de Uros. Ze zijn op het meer gaan wonen om de arelaxe Inca's te ontvluchten en leven daar heerlijk in harmonie. Alles, maar dan ook echt alles, is gemaakt van riet. Elke maand moet er 10 cm nieuw riet op het eiland gelegd worden, aangezien het van de onderkant logischerwijs wegrot. Met alles bedoelen we ook schepen, huizen en uitkijktorens, maar niet de souvenirs die continu aangeboden worden. Tegenwoordig leeft het volk (totaal een paar duizend mensen) namelijk voor een groot deel van het toerisme. Nadat de gids het een en ander verteld had over de mensen (ze spreken zelf nog minder spaans dan wij), hebben we drie van de eilanden bezocht. Op het laatste eiland vonden een paar jochies en meisies van een jaar of acht onze zonnebrillen en fotocameras maar bijster interessant, dus met zonnebril op (natuurlijk verkeerd om) hebben die onze memory-card volgeschoten. Zijn wel een paar mooie foto's geworden. Na een uur of twee is riet toch echt riet en heb je dat wel gezien, maar het geheel is fantastisch en zeker de moeite van een bezoekje waard. Terug op de kade begonnen de darmen van Woittiez uitermate actief te worden, veroorzaakt door een ijsje uit Bolivia. Heel Puno en omstreken heeft via geur en geluid daarvan mogen meegenieten, gelukkig studeert Claartje medicijnen (!) en die had dus nog wel een middeltje. De rest van de middag zijn we met een taxi naar inca-graftombes gegaan. Mooi om te zien, en onze eerste kennismaking met de manier waarop de Inca's bijzonder nauwkeurig steen op steen kunnen leggen om de mooiste bouwwerken te creeren. Onze taxi-chauffeur vond het niet erg dat we nog even naar een feest op een grasveld gingen om mee te dansen op de swingende zuid-amerikaanse muziek. Het was namelijk het feest van San Antonio, en blijkbaar begint dat 's middags om een uur of 12 en eindigt het 's avonds om 12 uur, en dat dan 3 dagen lang. Zou in Nederland niet kunnen. In ieder geval zat de sfeer er goed in en was het een gezellige boel. Vanwege de darmproblematieken die avond pizza (best ever, uit houtoven) gegeten, en de volgende dag vroeg op om richting Cuzco te gaan.