De damage is nu als volgt: vier kapotte bergschoenen, een slaaptekort van hier tot Den Haag, verbrande nek en neus, wat weinig vitamientjes in onze lichamen (dankjewel kasper voor de herinnering) en twee brokjes. Ja, we zijn in Cusco in Peru in willen graag wat van de inca´s zien. Laten die inca´s nou net alles ver weg en bovenop bergen gebouwd hebben...

Het is eigenlijk alweer een week geleden dat we hier aankwamen. De busrit hierheen was wederom een unicum. Onderweg van Puno moest er van bus gewisseld worden vanwege zeer onduidelijke redenen. In een dorpje ergens tussen Puno en Cusco kwamen er nog meer mensen bij die uiteraard ook wat willen vervoeren als bagage. Nou is de bagage die ze meenemen niet het meest logisch; keuken apparatuur, een winkel vol aan kinderspeeltjes nog netjes verpakt, 200 Philips gloeilampen, etc. Geen idee wat ze ermee willen gaan doen, maar dat is dan ook het enige wat ze meenemen. Nou is hun bagage natuurlijk belangrijker dan dat van de ander dus alle Peruvianen willen hun hebben en houden in de bus hebben. En als je de eerste bent die in kan stappen, dan is de plaats naast je nog vrij om daar dus je 200 Philips gloeilampen neer te zetten. Als vervolgens de persoon met de desbetreffende zitplaats en de keuken apparatuur komt, is het maar moeilijk te begrijpen dat het allemaal niet gaat passen. Daarna moet de chauffeur komen om iedereen ervan te overtuigen dat er ook een bagageruim is waar alles in kan. Na een half uurtje en met veel gemompel is dan alles in het bagageruim en kunnen we gaan. Ho! Nee wacht, de chauffeur moet eerst nog gedag zeggen tegen zijn vriendje! Vergeten!
?Vamos!?
De buschauffeur stapte in en reed weg zonder te checken of iedereen aan boord was. Een arme, oude, Peruaanse man was nog niet in de bus terwijl de bus weg reed wat weer de nodige stampij opleverde van de vrouw van die man. Ergens in een buitenwijk was de bus gestopt en kon die man, die snel een taxi had genomen om de bus in te halen, weer instappen.
De bus was dus wat laat en ging met een rap tempo over de weggetjes naar Cusco. Blijkbaar was er dus wel een schema waar de bus aan moest voldoen. En blijkbaar moet je een rappe bus niet tegenwerken in Peru. Vlak voor Cusco was er een micro (een personenbusje die tussen centrum en buitenwijken mensen vervoert) iets te lang voor de bus langzaam aan het rijden. Daar was onze chauffeur niet blij mee en gooide zijn milkshake bij de andere chauffeur naar binnen! Wat bizar.

De eerste dag in Cusco gewoon wat rondgelopen. Cusco is een coloniaal stadje dat gebouwd is op oude inca fundamenten. Helaas is het naast de oude inca dynasty hoofdstad van vroeger nu ook de toeristen hoofdstad van Peru. Veel te veel soevenirs, restaurants, clubs, om echt een beeld van Peru te krijgen. Stiekum is het (erg lekkere) eten in een wat westers restaurant wel even genieten. De tweede dag zijn we een aangrenzende heuvel opgelopen waar de inca´s een grote tempel hadden gebouwd (Saksaywaman). Claartje zijn we kwijtgeraakt omdat zij gelijk de incra trail ging lopen. Alleen het fundament van Saksaywamam ligt er nog, de rest is allemaal weg geroofd of afgefikt. Het indrukwekkende is de precisie waarmee de gigantische stenen op elkaar liggen. De spleet ertussen zal niet groter dan 1mm zijn! Daarna doorgelopen naar drie andere ruines om vervolgens voldaan terug naar Cusco te gaan met de micro. Die avond een engelse tour gids tegengekomen in de hoogste irish pub ter wereld. Hij legde ons de ins and outs van de inca dynasty uit, maar vond het vooral leuk om zijn eigen plannen voor de toekomst te vertellen. Zo woonde hij al zes jaar in Cusco en zou hier blijven wonen totdat hij de echte verloren inca stad gevonden zou hebben. Het zou ergens in de jungle moeten zijn en veel goud en zilver bevatten. Nou komt het zo op deze manier een beetje gestoord over, maar samen met de gegeven achtergrond informatie over de inca?s zou er zowaar wat kunnen zijn... We wensten hem veel succes.

Ons hoogtepunt was echter de Salkantaytrek. Een vijfdaagse trektocht door de bergen, over hoge kammen en door de jungle-achtige bossen naar Machu Picchu. We konden gelukkig de 19e vertrekken zodat we de 24e in Cusco terug zouden zijn voor het grootste feest in Cusco. Onze groep was aardig; twee Noren, twee Amerikanen, 1 Nederlander en een klef, gelukkig stelletje van een jaar of 35 (Nederlandse man en een Peruaanse dame). Verder hoorde er een gids, twee assistenten en vier paarden bij. Al het eten, de tenten, kookgerei en zelfs wat bagage van de groep ging fijn met de paarden mee zodat de groep lekker kon doorlopen.
De tocht zelf was machtig mooi. Elke dag flink wat gelopen en elke keer een andere kant van dalen gezien. Maar ja, het is natuurlijk niet alleen maar zonneschijn en happyness tijdens zo´n tocht. Het eten was typisch Peruaans; droge rijst met een schijfje tomaat en een klein lapje onge identificeerd stuk vlees, voorafgegaan met quinea-soep (tevens bestaande uit ongeindentificeerde ingredienten, maar het lijkt op gepureerde rijst). Nou zijn er bepaalde iemanden die daar niet heel goed tegen konden, zeker in combinatie met een erg koude nacht en weinig slaap, en zich niet 100% voelden de tweede ochtend... Op het programma van die dag stond 1000 meter omhoog lopen, gevolgd door iets van 1600 meter omlaag. Het mooie is wel dat Woittiez wel eerst gewoon de 1000 meter omhoog loopt met misselijkheid, daar pas alles eruit gooit en dan lekker naar beneden loopt (maar nog steeds niet goed voelend).

Gelukkig ging het al stukken beter de dagen erna. Het was dan ook niet meer zoveel omhoog lopen en wat vlakker door de ´cloudy forrests´. De vierde dag kwamen we aan bij een plaatsje aan een rivier genaamd ´La Playa´. Daar konden we even bijkomen bij de rotsen en het kleine beetje zand wat er lag (het heet niet voor niets La Playa). In de lokale school was er die avond een feest. Wederom machtig mooi en het deed ons denken aan onze basisschooltijd. Niet omdat het in een basisschool was, maar omdat alle mensen die wilden dansen netjes aan de zijkant verlegen zaten te wachten totdat er een dame of heer die persoon ten dans vroeg. Gniffel de gniffel! Wij werden al snel gekozen om even met de plaatselijke schonen te dansen. Maar helaas! Onze danspasjes pasten niet op de Reggeaton-muziek aldaar, dus zochten we uiteindelijk na de dans iets anders om te doen. Laten alle basisscholen nou een voetbal veldje met hangjongeren hebben. Samen met de twee Noren en een dozijn kids tussen de 8 en 14 jaar oud hebben we een potje gevoetbald. De toeristen tegen de locals! Het was een echte derbie! Hard tegen hard, kwantiteit tegen lengte, trucjes tegen doorbijten. Wat een mooie match.

De andere dagen waren ook nog even doorbijten, vroeg op (4-5 uur ´s ochtends), verbrande hoofden, kapotte schoenen en muggen. Maar uiteindelijk is het daar dan toch, naar Machu Picchu de laatste dag! We wilden samen met de groep op tijd naar boven lopen om de zonsopkomst te zien in MP, maar hadden wat last van een erg incapabele gids. Hij had de middag daarvoor tijd om tickets voor MP en de trein terug te kopen, maar dat had hij niet gedaan! Dat moest hij nog die ochtend doen. Gelukkig is de tickets office wel al open om 5 uur in Aguas Caliente (het dorp beneden MP) dus hadden we maar een uur vertraging. Vervolgens in een zeer hoog tempo naar MP gelopen. Het is ongeveer 600 meter klimmen, er staat iets meer dan een uur voor en wij waren er binnen 40 minuten. Compleet bezweet en buiten adem. Vervolgens kom je daar bij de toeganshut aan, staan er allemaal jappanertjes en amerikanen in vol oornaat al te wachten voor de toegang. Die waren gewoon met de bus gekomen. Gelukkig maakten ze er geen punt van dat we geheel voordrongen, maar dat zou ook kunnen komen door de geweldige stank die zo?n groep produceert op dat moment. Op dat moment vonden we het meer dan terecht dat wij ook als eerst MP binnen konden.

Machu Picchu zelf is ongelovelijk! Echt raar dat daar een stad voor 600 mensen is gebouwd uit steen. We hebben als eerst op de plek gezeten waar de beroemde fotos gemaakt worden en waren gewoon 5 minuten even van de kaart. Net zo ongelovelijk als de Uyuni zoutvlakte. We zijn ook nog de berg op de achtergrond opgelopen. Dat was wel de steilste als meest gevaarlijke pad wat we ooit gelopen hebben. Super smal, weinig plek om je voeten neer te zetten en een halve meter daarnaast gaat het recht naar beneden. Laten die gekke inca?s nou ook bovenop die berg (Wuayna Picchu) gebouwen hebben gebouwd. Idioten.
Na een dagje daar rondgelopen te hebben konden we haast niet meer op onze benen staan en zijn we naar Aguas Caliente teruggegaan met de bus. Vandaar met de trein (er is geen weg naar Aguas Caliente, alleen spoor) naar een ander oord waar we opgehaald werden met een busje om ook het laatste stuk af te leggen. Duurde best lang en het werd al laat toen we richting Cusco kwamen dus ook deze chauffeur had goed zijn voet op het gaspedaal. En ja, dat gaat niet goed; brokje nummer 2!

Morgen gaan we naar Arequipa samen met Jessie en Adam (de twee amerikanen). Daar schijnt een canyon te zien die meer dan twee keer zo diep is als de Grand Canyon met heel veel condors. Ook daar kan je dus trekken dus misschien dat we dat gaan doen voor een paar dagen. Hopen dat het net zo vet is als Cusco, maar dan wel wat minder toeristisch.

PS. De fotos blijven een beetje achter. Het is niet zo dat we ze niet meer maken, maar internet hier no es rapido de todo.