De stad van Goede Luchten en Gunstige Winden: Buenos Aires. De hoofdstad van Argentinië wordt ook wel het Parijs van Zuid-Amerika genoemd. Dit, omdat het in het begin van de 20e eeuw grotendeels gesloopt is en vervolgens in Franse stijl opnieuw is opgebouwd. Van de koloniale tijd is niet veel meer over. Het is een en al boulevards en Parijs-achtige gebouwen. In het gebied Buenos Aires wonen ca. 13 miljoen inwoners; in de stad zelf ruim 3 miljoen. Zoals alle grote steden is Buenos Aires verdeeld in wijken die elk hun eigen karakter hebben, en een zakencentrum.

We hadden erg uitgekeken naar BA, en zijn er goed een week geweest. Eerst hebben we drie dagen midden in het Microcentro (centrum en zakencentrum) gezeten met zijn boulevards en oude historische gebouwen. Nadat we de historische plekken daar hadden bekeken, besloten we de rest van de week in de hippe en bruisende wijk Palermo Viejo door te brachten.

Een van de leuke dingen van zo´n grote stad is dat de vele toeristen wegvallen in de drukte (behalve bij de paar echte tourist-traps, zoals tangoshows en de feria artesania, waar souvenirs en (on)echte handgemaakte spullen worden verkocht). We hebben bijna alle centrale wijken wel bezocht en zo een redelijk goed beeld gekregen van Buenos Aires.

Onze conclusie: hier valt goed te leven. Heel goed zelfs :D. BA is behoorlijk groen met leuke parken, er is een gigantisch aantal winkels en leuke boutiekjes van jonge én bekendere designers (die bijna altijd open zijn), een drukke en creatieve cultuurscene (waarover later meer) met meer theaters dan in heel Nederland, restaurants en eetcafés in alle varianten, en de stad heeft alle moderne voorzieningen, zoals een goede metro en openbaar vervoer.

Dus daar hebben we ons een week in begeven. Wat hebben we zoal gedaan, naast ronddwalen door de wijken... enkele hoogtepunten:

We hebben een rondleiding gehad door het centrum met name gericht op het recente verleden: Peron, de Junta, etc. De relatie Nederland-Argentinië en Maxima kwamen ook aan de orde. Eva (Evita) Peron-Duarte is nog steeds een figuur die de Argentijnen verdeeld - niemand staat er neutraal tegenover. Je komt haar naam en afbeelding overal tegen, net als overigens die van haar man, onder wiens naam nog steeds politiek bedreven wordt. Eva ligt begraven in het familiegraf van de Duartes (haar man is later hertrouwd en ligt ergens anders) op de enorme, centrale begraafplaats van Buenos Aires die we bezocht hebben, compleet met uitgebreide rondleiding. Je kunt er ook een gedetailleerde plattegrond aanschaffen met alle bekende (en voor ons minder bekende) Argentijnen. Alle beroemde (lees: rijke) Argentijnen liggen er in praalgrafachtige tombes. Eva schijnt ´voor de veiligheid´ in een soort brandkast te liggen, 5 meter onder de grond. Je ziet alleen een naamplaatje op de tombe, die desondanks het sluitstuk vormde van de rondleiding.

Nog twee Argentijnen van wie je de afbeelding overal ziet: Ernesto ´Che´ Guevara en Armando Maradona. Waarom Che ook hier zo vereerd wordt is ons niet geheel duidelijk. Maradona kan natuurlijk niet stuk.

We hebben er over gedacht om op donderdag naar de ´Dwaze Moeders´ te gaan kijken die nog steeds rondjes lopen op de Plaza de Mayo (inmiddels in 2 groepen die elkaar het licht in de ogen klaarblijkelijk niet gunnen).

De ´Madres de la Plaza de Mayo´ lopen dit jaar lopen al 35 jaar - sinds april 1977 - iedere week rondjes om de Piramide de Mayo in Buenos Aires. Deze piramide is een monument ter herinnering aan de revolutie van 25 mei 1810, toen de Junta de macht afnam van de Spaanse onderkoning; de obelisk is daarmee een symbool van onafhankelijkheid. Het symbool van de "dwaze" moeders (overigens komen we alleen in de NL vertaling dat ´dwaze´ tegen..?) en dat van de verdwenen kinderen en kleinkinderen is op het plaveisel van het plein gespoten: een witte hoofddoek. De moeders zijn de belichaming geworden van het burgerlijke verzet tegen de militaire dictatuur en de schendingen van de mensenrechten. In eerste instantie werden ze weinig serieus genomen door het militaire terreurbewind. Er was een verbod op samenscholingen van kracht; zolang ze echter bleven lopen werd het aanvankelijk min of meer gedoogd, vandaar het lopen van rondjes rond de piramide. De moeders kwamen echter trouw wekelijks terug en kregen steeds meer steun uit binnen- en buitenland. Dit was niet zonder gevolgen; de moeders kregen te maken met bedreigingen en verdachtmakingen. Ze werden regelmatig opgepakt en een enkeling ´verdween´, er is een aantal vrouwen omgekomen. Ze gingen toch door met hun demonstraties. Mede door het feit dat ze gesteund werden door mensenrechtenorganisatie's en buitenlandse politieke partijen, en puur vanwege het feit dat ze moeders zijn (van verdwenen burgers), werden ze door het regime niet echt aangepakt. Ze vormden de kern van het volksprotest in de overgangsjaren naar de democratie. Door de jaren heen werden de moeders de grootmoeders die weer op zoek waren naar hun verdwenen kleinkinderen. Enkele van de kleinkinderen zijn opgepakt met hun ouders, andere zijn in de gevangenis geboren en als oorlogsbuit verdeeld onder de militairen. Het lot van de vermisten is nooit officieel (en al helemaal niet persoonlijk) opgehelderd, maar tijdens de jaren tachtig is er wel meer duidelijk geworden over de misdadige praktijken van het militaire regime. Tegenwoordig doen de vrouwen zelf onderzoek op basis van foto's, berichten en getuigenverklaringen en hebben ze een eigen kantoor.

Verder zijn we in het zuiden in de gezellige bohemian wijk San Telmo naar een bekende, enorme openluchtmarkt geweest. Een soort vrijmarkt maar dan groter, die daar elke zondag wordt gehouden. Ook bekend om de antiek. Deels is het toeristisch, deels ook niet. Gelukkig (Rob) of helaas (Miranda) kunnen we gezien onze bagagebeperkingen niet al teveel dingen meenemen, en al zeker geen breekbare; er waren echter leuke dingen te koop. In het centrale parkje werd tango gedanst. Erg mooi om te zien. Met een lekker zonnetje erbij.

We hebben ook de naastgelegen volkswijk La Boca bezocht. Boca ligt aan de oude haven en is bekend om de gekleurde, van hout en golfplaten gemaakte huizen die daar nog bewaard zijn gebleven. En inmiddels uiteraard toeristisch worden uitgebuit. In alle reisgidsen wordt gewaarschuwd dat je in die wijk niet van de toeristische route mag afwijken en het is ook wat minder aangeharkt dan veel andere wijken, maar dat maakt het eigenlijk wel leuker. We zijn de wijk wat doorgeslenterd. Inderdaad iets ´ruwer´ dan de meeste andere wijken van BA. En toen veranderde de straat in blauw-geel en liepen we opeens langs het stadion van Boca Juniors. Het ligt volledig ingebouwd midden in de wijk, wel bijzonder.

Een schrijnend beeld, dieptepunt: ´s avonds worden werkelijk alle vuilnisbakken ´downtown´ leeggehaald door wanhopige individuen en gezinnen op zoek naar iets eetbaars, of verhandelbaars. Het meest schrijnende plaatje dat we hebben gezien: een compleet gezin, vader, moeder en peuter tussen de vuilnis en baby in een kinderwagen erbij... Ja ondanks alles is het in Nederland echt een stuk beter geregeld. Veel tegenstellingen dus.

In dat kader: we hebben een heel flitsende tangoshow bezocht en een gratis tangoles gehad. De show was heel mooi (met diner); de les te massaal, maar we hebben wel twee basisfiguren van de tango gehad.

Een paar dagen later zijn we naar een drukbezocht concert geweest in een Milonga (danshal) van de populaire BA band ´Otros Aires´ die leuke, swingende electronic tango maakt (we hebben CD´s; wie haalt ze naar Nederland!?) en daarvoor nóg een tangoles gehad. Tango, zegt Rob, is moeilijker dan het lijkt... Hoe dan ook, tijdens en na de show werd er volop gedanst door een groot aantal mensen die het echt goed konden. Superflitsend. Het ziet ernaar uit dat elk tangostel een eigen stijl heeft. Naar het schijnt moet je, als je tango wilt leren, ook een vaste danspartner hebben, anders gaat het niet. Heel anders dan salsa, dat we helaas nog niet hebben kunnen oefenen hier. Bij salsa leer je techniek: simpel gezegd een aantal figuren die je in oneindige variaties aan elkaar kunt plakken, maar die je in principe met iedereen kunt uitvoeren die de dans beheerst. Wellicht dat we ons nog verder gaan bekwamen in de tango.

Last but not least... we hebben een erg leuke BA Graffiti Tour gedaan. Dat wil zeggen, een rondwandeling op straat in een drietal wijken over ´urban art´, i.e. beschilderde muren. In NL kennen we graffiti vooral van de taggers en naamartiesten; dat bestaat eruit je eigen naam in verschillende varianten op muren te spuiten. Urban art zijn afbeeldingen, kunstwerken op muren, waarvan in Buenos Aires een bloeiende scene bestaat. Om allerlei redenen zijn de mensen in Buenos Aires heel gemakkelijk in het omgaan met muurschilderingen en tolereert men zaken die elders absoluut verboden zouden zijn. Hierdoor hebben artiesten alle tijd om er iets moois van te maken - het wordt hier juist overdag gedaan, waar elders in de wereld zoals in NL vooral ´s nachts omdat het verboden is. Er zitten echt hele mooie dingen tussen. De artiesten worden ook gevraagd om bijvoorbeeld privé-muren te beschilderen. Enkele kunstenaars hebben de stap al gemaakt naar commerciële kunst. De tour bestond eruit dat we door een expert in enkele wijken met veel straatkunst werden rondgeleid, we hebben een galerie bezocht, etc. Je krijgt zo een heel andere blik op de stad en sommige schilderingen waren zeer de moeite waard. Leuk!

Verder bezochten we - meer klassiek - uiteraard diverse musea waaronder nationale kunstmusea. In bijna alle landen die we in Zuid-Amerika bezocht hebben waren de grootste (nationale) musea gratis, zo ook in Argentinië.

Tenslotte hebben we heerlijk gegeten op gezellige terrasjes met een Argentijns wijntje erbij. Maar vooral hebben we heel veel rondgelopen, want dat is toch de beste manier om een stad te leren kennen.

In Palermo, onze favoriete wijk, zaten we in een leuk en relaxt hostel met een soort (niet zo luxe als het klinkt maar wel gezellig) penthouse dat helaas alleen ontzettend gehorig was. Onze kamer lag min of meer boven de centrale ruimte die ook gebruikt werd als voor- en afterparty-zaal. Rugzaktoeristen heb je immers in grofweg twee categorieën; zij die vooral feesten en zij die dat vooral niet doen. Die hebben een totaal verschillend ritme. De een staat min of meer op als de ander al naar bed gaat (je zou de bedden bijna dubbel kunnen gebruiken). Meestal presenteren de hostels zich dan ook als party-hostel of juist niet, maar hier liepen de groepen door elkaar. Best leuk, maar heel lastig slapen. Onze oordopjes werden danig op de proef gesteld. Daar stond tegenover dat het hostel midden in Palermo Soho ligt, dé hippe buurt (op dit moment) van Buenos Aires, waar tout Buenos Aires heen gaat om uit te gaan en te winkelen. En een heerlijk dakterras had waar je ´s ochtends in het zonnetje kon ontbijten. Een enkele keer was het lekker wakker worden met een relaxt muziekje of een goede gitaarspeler ;).

Kortom, perfecte plek, oneindig veel te doen; ja hier valt heel goed te leven!

Als we nog een paar weken langer waren gebleven, dan waren we vast uitgenodigd voor een van die de überhippe galerie- en boetiekopeningen in Soho ;)