Na al die tropische toestanden de laatste maanden moesten we onze rugzakken nog eens helemaal omgooien: bikinis onderaan, fleaskes en bergschoenen alom. Als je goed luistert, kan je in Ushuaia de ijsberen op Antarctica horen brullen, temperatuurbeschrijvingenzijn dus overbodig.

Aan de luchthaven werden we al warm onthaald door Sergio de taxichauffeur die ons op tien minuten ook wist te overtuigen van zijn toeristische gidsskills. We besloten hem in te huren als persoonlijke Ushuaia-gids en zo fier als een haan haalde hij ons de volgende dag in kostuum op om ons rond te rijden naar de meest pittoreske hoekjes van het einde van de wereld. En pittoresk was het wel.Blijkbaar hadden we voor de verandering nog eens chance om deze tot de verbeelding sprekende plek in het schoonste seizoen van het jaar te ontdekken. Het sowieso al schitterende décor kreeg nog een extra touch door de felle herfstkleuren en mysterieuze wolkenspektakels.

In de voetsporen van de ontdekkingsreizigers scheepten we ook een dagje in op een zeilschip om het befaamde Beagle kanaal te verkennen met haar vele onbewoonde eilandjes vol krijsende vogels en ongegeneerd over elkaar rollende zeehonden. Ook een "museo del fin del mundo" ontbrak natuurlijk niet aan het scenario maar laten we maar stellen dat ze het hier meer van natuur dan van cultuur moeten hebben - daar hebben ze trouwens ruim genoeg aan, die Argentijnen! Erg trots zijn ze trouwens op hun Tierra del Fuego, en wie zou dat niet zijn. Er zijn dan ook wel heel wat strubbelingen tussen hen en de Chileense buren geweest over wie het Vuurland het hunne zou mogen noemen. De Chilenen zijn namelijk ook behoorlijk tuk op een stukje einde van de wereld en eisen hun deel ook terecht op. Hier en daar zie je dus in het niets Argentijnse vlaggen die de grens aanduiden met Chili en het spreekt voor zich dat `de Argentijnse kant veel mooier is dan de Chileense`. Ja-knikken en gewoon genieten maar! Na de verplichte postkaarten vanuit deze legendarische plek sprongen we weer het vliegtuig in terug naar boven, naar El Calafate, hartje Argentijns Patagonia.

Buiten een gezellige toeristenstad met gevaarlijke souvenirmarktjes voor Luceke is El Calafate vooral de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Perito Moreno Glaciar.

We hebben op onze reis hier en daar al een gletsjerke meegepikt maar die vielen toch allemaal in het niets bij het zien van deze overweldigende ijsmassa. Jawel, het overtrof onze verwachtingen. Je waant je voor even werkelijk op Antarctica, varend voor de immense ijspieken waarvan nu en dan een stuk afbreekt met een ijzig intrigerend geluid.

Vanuit El Calafate rijden we over de legendarische Ruta 40 (de Route 66 van Latijns-Amerika) naar El Chalten, het iets primitievere trekkersdorp van Argentinie.

Daar stationeerden we ons voor een drietal dagen om Parque Nacional de los Glaciares te voet te ontdekken. El Chalten mag dan wel een klein geisoleerd dorp zijn, het wordt omgeven door een stel grootse bergtoppen, een van de mooiste stukjes der Andesgebergte. Vaak zitten de bergen verstopt in de wolken maar ook hier weer hadden we het geluk drie dagen te wandelen in een schitterende winterzon met volledig open `skyline`. We stapten als echte dagtrippers, Dirkske aka Geert gewapend met de verrekijker en Luceke aka Hilde met haar stickie en met haar ornitologisch oog de hemel afspeurend op zoek naar condors, met succes. Tussen de sprookjesachtige bergen Fitz Roy en El Torre verscholen zich volgens moederkloek Luceke ook heel wat ideale schoonzonen die ze zonder schroom wist te vlijen met Belgische chocolade. Het is ver gekomen. Ja, de dagen in Chalten zullen ons waarschijnlijk het langst bijblijven denkend aan Patagonie: is het niet voor de super enscenering dan wel voor de oergezellige `cerveza`-doorzakavonden met moeder en vader Baert met altijd een of andere voor Dirkske onontbeerlijke `portie gemengd`.

Voor we er erg in hadden reden we weer terug naar El Calafate voor een afscheid (wat niet bestaat natuurlijk). Na nog wat laatste souvenirkes voor Luceke en nog een verdiende cerveza voor Dirkske trokken de puttis terug naar de Limburgse steppes en estancias.

Daar zaten we dan weer onder ons immere tweetjes. Natuurlijk weer even aanpassen na twee weken die eigenlijk zowel qua compagnie en gezelligheid als qua décor de verwachtingen overtroffen. Het mag gezegd worden, hebben we daar toch even een mooie bonus meegepikt in ons reisje!

Niet veel tijd om stil te staan bij van alles en nog wat want diezelfde avond zouden we terug per bus backpackersstyle El Calafate uitreizen…28 uur richting Bariloche. It better be good! Bariloche staat zowat bekend als het Lloret del Mar van Argentinie, dus dat wilden we wel eens even uitchecken. Grote feestjes zijn we daar echter niet tegengekomen, wel weer voldoende natuurschoon. Decadent als het is, was het soms moeilijk voldoende onder de indruk te zijn na wat we in het Zuiden voorgeschoteld hadden gekregen. Toch had de Noordelijke uithoek van Patagonie ook mooie bergketens en vooral meren waartussen we een dagje per mountainbike vertoefden op het Circuito Chico. Ongetwijfeld de ultieme droom voor onze vaders maar wij hebben toch besloten dat ze ons in dit leven niet per fiets op de top van de Mt Ventoux mogen verwachten. Een erg gezellige hostel hadden ze daar ook in Bariloche, waarbij we voor het eerst in deze reis eens wat getafeld hebben met onze Noorderburen met een positieve eindbalans. We moeten toegeven dat we erg hard gelachen hebben met de Nederlanders!

Vanuit Bariloche zeiden we Argentinie voor een weekje vaarwel en staken we de grens over richting Chili. Een ongeplande stop op onze reis, maar in Buenos Aires werden we uitgenodigd door een olijk stel Chilenen en ondertussen mag het wel duidelijk wezen dat wij dergelijke aanbiedingen niet snel links zullen laten liggen.

Zo gezegd zo gedaan en na een dagje reizen en het dagdaaglijkse Chileense leven observeren in Osorno werden we zondagochtend opgehaald aan het station voor een weekje `carretear` (aka feesten) op zijn Chileens…