Vanuit Nederland had ik vooraf al twee trips geboekt om naar het fjordengebied in het zuidwesten te gaan. Via mijn touroperator had ik twee 'overnight' cruises geboekt bij http://www.realjourneys.co.nz/ naar de Milford Sound (17/18) en de Doubtful Sound op 19 en 20 november. Op zaterdag de 16e vertrok ik uit Wanaka naar Te Anau. Die ochtend eerst nog wat plaatjes geschoten langs de oever van Lake Wanaka waar het prachtig zonnig was, in tegenstelling tot de voorgaande dag toen het licht heel anders was, het leverde nu in elk geval weer prachtige kiekjes op. Daarna ben nog even naar het Warbirds & Wheels museum gereden, vlakbij het vliegveld van Wanaka waar je ook tours kunt boeken in oude vliegtuigen uit de tweede wereldoorlog, of nog ouder. Door tijdgebrek moest ik dat helaas laten skippen. In een grote hal is daar een permanente tentoonstelling van klassieke (Amerikaanse) auto's, (gevechts) vliegtuigen en voertuigen die het Nieuw Zeelandse leger in het verleden gebruikte.
Zo zag ik ook een grote poster van een krantenartikel dat vertelde over een Nieuw Zeelandse piloot wiens vliegtuig in 1945 boven Nederland werd neergeschoten en zich moest redden door het toestel aan een parachute te verlaten. Hij kwam in de snelstromende Maas terecht en raakte hierbij onder de chute in de touwen verstrikt waarbij hij door verdrinking om het leven kwam. Een Nederlandse jonge vrouw die op de fiets over de dijk langs de rivier reed vertelde over haar pogingen om de piloot te redden die helaas mislukten. Tot overmaat van ramp moest ze ook nog lopend naar huis omdat haar fiets gestolen was toen ze in de rivier zwom, tja we kennen het verhaal over Duitsers en fietsen

Enige tijd later meldde zich een afgezant van het Nieuw Zeelandse leger aan haar voordeur om haar te danken voor de reddingspoging en overhandigde haar een fiets, iets wat in die tijd een 'schat' om te hebben was vertelde ze 50 jaren later in dat krantenartikel. Als landgenoot van deze Riet Jansen deed me dit toch wel even glimmen van trots, ondanks de trieste afloop.
Prachtig om dit allemaal van dichtbij te zien maar de tijd begon te dringen want ik moest naar mijn volgende bestemming. 'Adrenaline City' Queenstown besloot ik links te laten liggen, geen bungy jump of vergelijkbare kick voor mij omdat ik in aan het eind van de dag in Te Anau wilde zijn in verband met de cruise naar Milford Sound de volgende dag. Extra jammer want ik had net aan het begin van die week via het nieuws op de TV begrepen dat AJ Hackett, de uitvinder van het (commerciële) bungy jumpen, daar 25 jaar geleden op deze plek mee begonnen was.
Ik was over een paar prachtige bergpassen gekomen aan het begin van de rit, vanuit Queenstown via Highway 6 met aan je rechterzijde Lake Wakatipu is het uitzicht voortdurend adembenemend. Ik ben diverse keren gestopt om een foto te maken van de prachtige vergezichten. Tegen de avond kwam ik in Te Anau aan. Ik had nog niets geboekt voor overnachting, maar ho- en motels genoeg langs de hoofdstraat van het meer dat naar het plaatsje vernoemd was. Uiteindelijk koos ik voor Lakefront Lodge Motel vanwege de prijs, de gratis Wi-Fi en de looks van de receptioniste/eigenaresse.

De volgende ochtend ben ik eerst even naar Manapouri, 20 km verderop aan het gelijknamige meer, gereden. Ik had tijd zat want ik hoefde pas rond het middaguur me te melden voor de opstap naar de cruise. Beetje rondgewandeld en genoten van het prachtige uitzicht op het meer en de (besneeuwde) bergtoppen aan de overkant er van. Ik had vooraf al even bij het hotel in Te Anau geïnformeerd, waar ik een dag later zou overnachten, of ik de auto daar alvast kon parkeren. Geen probleem, dat scheelde weer even. Met mijn koffer toog ik rond de middag naar de plaatselijke VVV om in de bus te stappen die ons naar de plek van bestemming ging brengen. Het is nog een flinke rit voor we er zijn. Maar Milford Road/State Highway 94 is werkelijk adembenemend en zeker geen straf om te rijden. Langs de oevers van Lake Te Anau gaat het de Zuidelijke Alpen in. Er wordt op diverse plekken even gestopt voor een fotomomentje. k*** Flat aan de voet van die Alpen is werkelijk een plaatje, met links en rechts van je twee Alpenruggen is het daar tussenin helemaal vlak met een geweldig oneindig vergezicht. Verderop stoppen we bij de Mirror Lakes waar, hoe kan het anders, het water ongelooflijk helder is, helaas net het verkeerde tijdstip om de bergen aan de overkant ervan er in weerspiegeld te zien. Na nog enkele stops gingen we via de 1200 mtr lange Homer Tunnel, die over slechts een rijbaan beschikt, dus stoplichten aan beide kanten, naar de haven van Milford Sound (Piopiotahi in het Maori) om in te checken voor de cruise. Eenmaal op het water keken we onze ogen uit, de flanken van de bergen langs de oevers waren zeer steil en reikten hier en daar tot ca 1500 mtr hoogte, met als topper de Mitre Peak van 1682 mtr, een adembenemend landschap. We kwamen de bijna 300 mtr lange Oosterdam van de Holland-Amerika lijn tegen die ook de fjord ingevaren was. Op zich best grappig, ik had dit enorme cruiseschip vorig jaar ook al eens zien liggen in de haven van Sydney. Na ca. anderhalf uur varen ging de Milford Mariner voor anker, tijd voor een uitstapje. We konden kiezen voor een tocht in een kajak of een trip met een Tendercraft (soort reddingboot/speedboot). Ik koos voor het laatste zodat ik mooi mijn camera kon meenemen. We voeren een zijham in om af en toe even stil te gaan liggen terwijl de nature-guide ons gezelschap van alles vertelde over het ontstaan van de fjord en wat we allemaal konden zien aan flora en fauna. Tijdens een van deze stops zagen we ook een Fiordland crested pinguin (fjordlandkuifpinguïn te herkennen aan de gele kuif) uit de struiken komen, het was een beetje een zoekplaatje maar ik heb hem op de foto gekregen. Helaas geen zoomlens bij me, dus het is maar een klein stipje op de foto geworden zeg maar Na terugkeer stortten we ons op het lopend buffet waar opmerkelijk genoeg vlees (rund en/of lam) de hoofdschotel was in plaats van vis, ik nam natuurlijk van beiden een flinke homp en liet het me goed smaken. In de avond kregen we nog een presentatie van de gids die ons op groot beeldscherm prachtige foto's liet zien en nog meer interessante weetjes vertelde over het fjordengebied. Uitslapen was er niet echt bij de volgende morgen want al voor 7 uur werd het anker gelicht en de motoren gestart. Goed, ik er ook maar uit dan, raar is dat het tijdens vakantie altijd wel wil en tijdens een werkweek niet Het was de moeite waard in elk geval want we zagen bv een kolonie zeehonden luieren, spelen en stoeien op een grote rots en ook de nodige watervallen waarvan Stirling Falls (155 mtr hoog) op het slot wel de machtigste was. De kapitein deed ook zijn best om indruk op ons te maken en legde het schip even stil onder de waterval zodat we allemaal de kracht van het kletterende water konden ervaren. Er werd ons verteld dat het eigenlijk jammer was dat het eigenlijk al een aantal dagen droog was geweest, anders hadden we nog veel meer (tijdelijke) watervallen kunnen zien. Teveel indrukken in elk geval om allemaal op te schrijven, was geweldig om te beleven in elk geval. Op de terugreis naar Te Anau deden we nog enkele plekken aan waar we de heenreis nog niet gestopt waren. Zo zagen we bij de uitgang van de Homer Tunnel een aantal Kea's: Papegaaiachtige groen/bruine vogels met een oranje buik die je pas goed te zien kreeg als ze gingen vliegen. Rond het middaguur waren we terug in Te Anau. Ik heb vervolgens de huurauto gepakt en ben nog wat rondgereden in de omgeving. Tussen Manapouri en Tuatapere zijn er de Rakatu Wetlands. Een prachtig moerasgebied waar ik nog een mooie wandeling heb gemaakt. Aan het begin van de avond heb ik nog een tour gemaakt naar de gloeiwormgrotten gedaan naar de overkant van Lake Te Anau. Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik niet echt bang aangelegd, maar hier was ik dat wel even. Gewoon omdat het zo aardedonker was en je geen enkel idee had welke kant je op ging. Na een korte wandeling in deze bijna donkere grotten gingen we in een bootje richting drie ondergrondse watervallen. Een oorverdovend lawaai en we zagen geen hand voor de ogen behalve blauwe stipjes boven ons: de gloeiwormen. Des te feller ze licht gaven, des te hongeriger ze waren. Foto's maken was uit den boze, dat zou de wormen maar afschrikken. Natuurlijk hield ik me daar niet aan, maar de meest extreme ISO waarden en sluitertijden leverden geen enkele echt (stiekem geschoten) goede foto op, achteraf viel het me zelfs een beetje tegen.

De volgende dag stond de trip naar Doubtful Sound op het programma. Misschien wat overdreven, twee soortgelijke trips kort na elkaar, maar ik had het idee dat er toch wel zoveel verschillen waren dat ik dat vooraf de moeite waard vond om toch te boeken en dat was ook zo. Met de bus naar het 20 km verderop gelegen Manapouri en daar per boot het gelijknamige meer oversteken, ook hier weer prachtige gezichten op (vaak) besneeuwde bergtoppen. Aan de overkant, waar ook de grootste energiecentrale van het land is, stapten we in een touringcar die ons na een uurtje over een onverharde weg, via oa de Wilmot Pass, bij het haventje Deep Cove bracht om aan boord te gaan. Ontdekkingsreiziger James Cook kwam in 1770 aan de monding van deze fjord maar twijfelde toen of het veilig genoeg was om deze fjord binnen te varen en ging verder, hier is de naam van deze fjord aan ontleend. Fjord is trouwens de enig juiste technische naam: 'Sounds' zijn ondergelopen riviervalleien. 'Fjorden' echter zijn valleien die in ijstijden zijn ontstaan door kracht en druk van gletsjers en ontstaan zijn door gesmolten ijs en stijging van de zeespiegel. De Doubtful Sound is toch wel anders dan de Milford, de bergen zijn minder stijl en glooiender en op het laatste stuk richting Tasman Zee zien we ook diverse eilandjes. Secretary Island, met 81 km2 en een hoogste piek van bijna 1200 mtr. in de monding naar deze zee tussen de Doubtful en Thompson Sound is verreweg de grootste. Het bijzondere van dit eiland is dat hier een project gestart is om de populatie van een aantal bedreigde diersoorten weer op peil te krijgen. Natuurlijke vijanden zoals de possum (soort buidelrat) en de stoat (wezelachtige) komen hier niet voor zodat dit project een goede kans van slagen heeft. We voeren na het passeren hiervan even een stukje de Tasman Sea op in de hoop walvissen te spotten omdat deze onlangs in de omgeving gesignaleerd waren, deze dag dus niet helaas. De kustlijn was in elk geval prachtig ruig, mooi om de golven op de rotsen zien te beuken, ik kan daar uren naar kijken. Terug in de fjord zagen we wel een hele kolonie zeerobben luierend op de rotsen en verderop ook zelfs een groepje pinguïns. Net als tijdens de Milford cruise was er nu om tegen de avond de keuze om te gaan kajakken of een tripje met de tender. Deze keer koos ik voor de kajak, reddingsvest aan en GoPro camera mee waar ik nog paar leuke filmpjes mee gemaakt heb. We waren echter niet alleen, ook de sandflies waren in groten getale aanwezig. De meegenomen insectenspray hielp dus voor geen meter en ik werd dus flink gestoken, tsjonge wat jeukt dat zeg, not funny! Na het avondeten was ook hier weer een interessante lezing die deels ging over de geschiedenis met de eerste ontdekkingsreizigers en een mooi verhaal hoe hier vroeger een experiment werd uitgevoerd om te kijken of de zwaartekracht op het zuidelijk halfrond gelijk was aan dat op het noordelijke, erg leuk! Het was een heldere hemel die avond (de 19e) en we gingen op het voordek de sterrenhemel (die er op het zuidelijk halfrond natuurlijk heel anders uitziet) bewonderen, ik herinner me nog dat Cathy en Dan mijn Amerikaanse tafelgenoten van die avond zeer enthousiast werden bij het aanschouwen van de Southern Cross, is eens wat anders dan bv. De Grote Beer Het was in elk geval een magisch moment. Als ik daar aan terugdenk, met wat ik op dat ogenblik nog niet wist, houd ik me maar voor dat daar ook een ster aan de hemel voor mijn moeder stond, het geeft dit gebeuren in elk geval een extra waardevolle betekenis voor mij.

De volgende morgen werden de motoren al weer vroeg (rond 6 uur) gestart, ik stond dus ook al voor half 7 aan dek om de bergen in het spiegelgladde water te aanschouwen. Onderweg kwamen we de eerste bootjes met vissers al tegen, er wordt hier veel naar krab gevist. De gids vertelde ons dat die krabben soms wel enige tijd in een kooi, drijvend in het water, bewaard werden als de vissers niet de juiste prijs geboden werd. Kort na 7 uur zwommen enkele dolfijnen voor een paar minuten met ons mee. Helaas niet in geslaagd goede foto van te maken, ik moest eerst naar de hut rennen om de camera te pakken en daarnaast waren deze tuimelaars zo snel en behendig en doken ze altijd op boven water op plekken waar je het niet helemaal verwachtte. Kortom: alleen foto's van een paar vinnen boven water, maar goed het was wel een geweldig gezicht om deze bottlenosedolphins in hun eigen omgeving te aanschouwen.

Na een tijdje varen gingen we een zijarm van de fjord in. Alle motoren van de Fiordland Navigator werden vervolgens uitgezet en de gids moedigde ons allemaal eens aan om meer dan een minuut volledig stil te zijn, dus ook alle apparatuur zoals camera's uit. Stel je eens voor het is in deze tijd vrijwel nergens op de wereld volledig stil, overal hoor je in de verte wel auto's, vliegtuigen of wat dan ook. Erg indrukwekkend om dit te beleven in elk geval, het is haast niet te beschrijven, je moet er bij zijn geweest.