I, I wish you could swim, Like the Dolphins, like dolphins can swim. Wrample uit "Heroes" van "David Bowie"

Ik was dus aangekomen bij de familie Alexander om daar voor een week te gaan WWOOFen (te werken op een Organic Farm voor eten en accomodatie). Aangezien de familie deel uitmaakte van een communie en het in Nimbin was (wat een beetje bekend staat als de Hippie, wiet, paddo town van Australie) verwachtte ik een beetje terecht te komen in een hippie familie die nog was blijven steken in de jaren 60. Al had dat wel lachen geweest, toch was dat cliche beeld niet het geval. Het was een gewone familie, beetje alternatief, dat een rustig leventje leefde op de farm. De familie bestond uit pater familias James, Karen en hun 3 kinderen: Will (20), Emily (18) en Taylor (14). Ook hadden ze een hond die de helft van z'n gebit miste waardoor z'n tong altijd vanaf de zijkant uit z'n bek hing

Het huis van hun stond echt in de middle of nowhere van een rainforest. Wilde je er komen moest je eerst door de Bush over een hobbelig weggetje. De eerste avond dat ik daar aankwam werd ik voorgesteld door James aan Taylor en Emily die op dat moment thuis waren. Taylor is de jongste van de familie, super vriendelijk maar wel in z'n pubertijd waar hij soms grondig misbruik van maakte. En Emily stond net op het punt die zaterdag uit huis te gaan om te gaan studeren in Brisbane. En mijn god wat was zij knap, beetje de Denise Richards van Australie. Soms liet ze je smelten wanneer ze op haar joekelille en met een sweet voice, een paar van haar eigen geschreven nummers liet horen. Grappige was toen ik Taylor later vertelde dat z'n zus er best mag wezen dat hij meteen in de rol van de beschermende broer aannam: Oi!, you talk about my sister he! Maar goed, die eerste avond ging de familie uit eten en lieten ze me gewoon in huis. James zei nog, "pak maar wat je nodig hebt en doe net of je thuis bent". Ik bedoel... hoe gastvrij, ik ben gewoon een vreemde nog en ze laten me gewoon vrij rondlopen in hun huis. Aan de andere kant... al had ik met iets weg willen lopen, geen idee waar ik naartoe had moeten lopen aangezien het midden in de Bush was en je s'avonds geen hand voor ogen kon zien. Die avond merkte ik ook dat toen ik op de verranda stond hoe stil het er niet was. Geen auto's, mensen of andere stadsgeluiden, gewoon stilte.

De volgende dag ontmoette ik Karen, de moeder des huize. Karen was een super lieve vrouw waar ik het erg goed mee kon vinden. Ze kwam oorspronkelijk uit India en was erg open en spiritueel aangelegd. Ze was ook Bahai van geloof, iets waar ik nooit eerder van gehoord had, maar het schijnt een soort geloof te zijn dat uit Perzie komt, dat er globaal op neer komt dat alle religies hetzelfde zijn en dat we momenteel in een fase zitten dat we elkaars verchillen moeten leren accepteren. Zelf onderwees ze ook kinderen in de Bahai leer. Die week had ze me ook gevraagd om zo'n klas bij te wonen om de kinderen daar te vertellen wat ik zoal als muzikant in Nederland doe, hoe ik voor muziek heb gekozen en waarom ik deze reis nu aan het maken was. Ook moest ik 2 liedjes van me spelen. Een daarvan was "Graduated Superman" en toen ik klaar was met het spelen van dat liedje en in de auto terug zat naar de Farm realiseerde ik me opeens een beeld dat ik bij dat liedje ooit heb gehad. In Nederland fantaseerde ik namelijk, mocht ik ooit een clip maken bij Graduated Superman, dat het zich moest afspelen in een groot heuvelachtig groen landschap waarin een grote groep mensen gekleed in hippie outfit (of gypsy) door het land trok om uiteindelijk ergens op een plek allemaal tafels neer te zetten en een podium te bouwen om uiteindelijk s'avonds daar een groot feest te houden. En wat ik me realiseerde was: Ik ben op die plek. Alsof het nummer en dat beeld van zo'n clip allemaal hier naartoe was gericht. Ik vertelde het Karen en ze zij dat dingen geen toeval waren. Ik moest haar wel beloven mocht ik ooit die clip schieten dat ik hun uitnodigde in die grote groep mensen te lopen. No Worries!

Het werk op de Farm viel opzicht allemaal wel mee. Ik moest elke dag 4 uur in de tuin werken. Meeste werk bestond uit gardening en af en toe wat verf klusjes in het huis. Absoluut niet zwaar ofzo. Een dag vroeg Karen me of ik een boom met haar wilde planten. Ik moest eerst een diep gat graven waar de wortels van de boom in zouden passen. Maar voordat de boom erin ging, ging er nog iets anders in het gat. Karen had namelijk een vriendin die net was bevallen. Ze was bij de geboorte van het kindje geweest en achteraf had ze van haar vriendin de Placenta gekregen. Als een soort extra voeding stopte ze dus de placenta eerst in het gat voordat de boom er in ging. Emily las bij het planten het geboortekaartje voor maar durfde niet te kijken. Ik kon het niet laten de placenta te zien, maar het zag er net zo uit als dat het rook. Karen zei nog na het planten: je denkt nu zeker dat ik gek ben... En ik dacht.... noujah... eigenlijk wel logisch, had ooit wel eens gelezen dat een placenta veel goede voeding geeft.

Ik kon het ook erg goed vinden met Will. Hij en z'n vader namen me wel eens mee naar Byron Bay om te gaan surfen. Toffe was dat ze me een beetje brachten naar de plekken waar weinig backpackers waren en veel locals. Aangezien Byron Bay veel stranden heeft is er altijd wel ergens een plek met goede golven. Ook waren er veel dolfijnen in dat gebied. Een keer sprongen ze echt 5 meter van ons vandaan uit het water. Een local vertelde ons op dat moment dat we onze hoofden onder water moesten doen. Toen we dat deden hoorde we veel dolfijnen gepiep. Echt te gek!

Er waren die dagen zoveel momenten dat de natuur m'n mond open deed vallen van verbazing. Niet alleen de dolfijnen in Byron, maar ook het hele landschap van Nimbin toen ik met Will, Taylor en Emily op een cliff van een berg stond. Of toen ik zwom in een creek vlakbij het huis, omgeven door natuur, stilte, en dieren. Ik heb echt van alles gezien. Leguanen in de tuin, Spinnen zo groot als je hand in de nok van het dak en zelfs een avond een Baby Python in de W.C. (zie foto's).

Deze familie heeft bewust gekozen, zeiden ze, voor een rustig bestaan op een farm waar ze hun kinderen konden opvoeden inplaats van een druk leven in de stad waarin ze alleen maar keihard moesten werken om de huur van het huis te kunnen betalen terwijl de kinderen bij de kinderopvang zaten. Ook de waardering dat deze mensen hadden voor de natuur was mooi en moet zeggen dat ik dat zelf ook veel meer kreeg gedurende de dagen. Uiteindelijk mocht ik nog een week langer blijven van de familie aangezien ze het wel goed met me konden vinden en omdat voldoende hard werkte. Uiteindelijk ben ik er 12 dagen gebleven omdat ik voor 20 maart in Cairns moet zijn, en dat is nog een lange reis. Wel grappig, het was voor het Bahai geloof kerst, dus kreeg ik op een van de laatste avonden van Karen een soort kerstcadeautje. Het was een stenen uiltje dat volgens haar voor inspiratie stond en ik moest het gedurende m'n reis met me meedragen. Echt een beetje met pijn in m'n hart afscheid moeten nemen van de familie. Denk dat het verblijf bij hun wel behoort tot een van de hoogtepunten van Australie.

Maar goed, ik moest snel door. Ben toen weer naar Byron bay gegaan om daar op dezelfde plek als 2 weken geleden een lift te krijgen richting Brisbane. Maar dit keer niet zoveel geluk gehad als vorige keer. Toen duurde het 10 minuten voor een lift meteen naar m'n gewenste bestemming, dit keer heb ik in het totaal 4 uur in de regen moeten wachten. Moet ook wel zeggen dat ik in m'n regenjas er niet als een vertrouwd persoon uitzag. Ik ben uiteindelijk ook niet in Brisbane aangekomen maar in Coolangatta. Gelukkig zaten daar wat Nederlandse vrienden die ik kende van Byron Bay dus was het nog best gezellig. Ook kon ik in een van de auto's van hun slapen dus was het nog eens goedkoop ook.

Dag erna toch maar een bus genomen naar Brisbane, had geen zin in nog meer regen. In Brisbane nog Emily opgezocht die daar nu studeert. Zelf wist ze net zo veel als ik van de stad dus een echte rondleiding had ik niet, het bleef bij koffie in de hoofdstraat. Echt in een verschrikkelijke kamer geslapen van een hostel. Had een of andere jappanner van in de 40 die elke avond dronken was en dan keihard begon te zingen en overal tegen aan begon te stoten. En onder me sliep een dikke Harley Davidson gast waar je geen ruzie mee moest hebben en ook nog eens emotioneel was omdat hij z'n vrouw mistte. Ook kon hij het totaal niet vinden met de dronken Aziaat, dus was het nog een gezellige kamer ook. Brisbane zelf was wel een mooie stad, maar op dit moment doet de naam "Sunshine Coast" je bedriegen. Het is hier momenteel regenseizoen. Elke dag plenst het hier en het national park dat ik wilde bezoeken om een kano tocht te doen was ook gesloten omdat het was overstroomt.

Na Brisbane dan maar naar Fraser Island vertrokken, maar niet voordat ik een bezoek had gebracht aan de dierentuin van wijlen Steve Irwin. CRICKY!! Opzicht wel een leuke dierentuin, alleen wordt je de hele dag dood gegooid met Steve Irwin: LOOK AT THAT!! BEAUTIFULL, WOW WHAT A CROCK! CRICKY, HOLYMAKALOLY, CROCKS ARE THE BEST!!! in de bus terug echt zwaar moeten afkicken van Steve.

Momenteel ben ik in het plaatstje Rainbow Beach. Vertrek morgen met een 4x4 tour naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. Schijnt wel mooi te zijn en aangezien er maar 3 mensen in onze groep een internationaal rijbewijs hebben zal ik waarschijnlijk veel moeten rijden. Daarna meteen omhoog naar the Whitsunday's en dan naar Cairns.