"How does it feel. How does it feel. To be on your own. With no direction home. Like a complete unknown. Like a Rolling Stone?

Wrample uit: "Like a Rolling Stone" van "Bob Dylan"

Het is 17 februari. Terwijl het hostel langzaam op gang komt, de mensen zich groepje voor groepje te laat uitchecken, zit in al rond 10.30 ingepakt en wel aan een tafel m'n cappuccino te drinken. Naast me zit "Robbert", een Nederlander die ik 2 dagen geleden heb leren kennen. Hij bladert wat door een backpackers boekje en checkt een aanbieding naar Fiji. "Zou zo mooi zijn" zegt hij, "heel de dag lekker chillen en dan door naar Azie". "Nog surfen daar?" Vraag ik. "Wie weet, als er golven zijn zeker! Neem toch m'n board overal mee". Geluksvogel... denk ik. Ik had m'n board 3 weken geleden moeten verkopen toen ik Sydney uit reed aangezien die busmaatschappij "Greyhound" me steeds 25 dollar voor liet betalen wilde ik hem meenemen. Maar goed, ik was al aardig bepakt en in de hostels kan je ze meestal heel goedkoop huren, dus geen ramp. Al voelt het wel gek om juist voordat je naar plaatsen als deze gaat je board te verkopen. Laten we zo zeggen dat "Byron Bay" de Surf Town van Austalie is. Overal zie je de volkswagen busjes met surfboarden op het dak gebonden en rennen zowel de Locals als de Backpackers met een board onder hun arm richting de oceaan. Toch proef je in Byron een soort tegenstrijdigheden. Aan de ene kant is het dus een typisch relaxt klein surf dorpje, aan de andere kant vliegt de Glamidia je om de oren van het bruisende uitgaansleven. Al met al is het een plek om te relaxen en heb ik dat de afgelopen 5 dagen zeker gedaan. Maar nu m'n tent is afgetuigd en m'n tas is ingepakt wacht ik alleen maar op een telefoontje van "James Alexander"

Zoals ik zei vertrok ik 3 weken geleden dus uit Sydney. Een schitterende wereldstad al zal ik eerlijk zijn dat ik het na 2 maanden echt wel had gezien. De rush en het steroïde gehalte van Bondi werd me soms net iets te veel. Gelukkig was ik er in Sydney nog even tussenuit geweest naar Jervis Bay met een paar maten om daar te gaan surfen op "Cave Beach". Ik heb nog nooit zo'n bijzonder strand gezien waar het zand zo zacht was en de zee zo fris. De golven waren fantastisch en je wilde echt het water kussen zo mooi was het. Ook sprongen de kangaroes daar je om de oren. Maar goed, in de laatste week van januari m'n homestay familie gedag gezegd en vertrokken naar Sydney Airport waar ik m'n vader en Truus opwachtte.

11:00... nu moet James ongeveer wel bellen. Hij zou eerst gaan surfen met z'n zoon en daarna mij oppikken. Op dat moment komen Daan en Rob bij Robbert en mij zitten. Daan een typische boerenknul uit de achterhoek (Kevin... Ken joe Zwartecross? Nou daa is bi mie oem du hoek) en Rob een proffesional pokerspeler van 27. We vragen hem hoe het uiteindelijk is afgelopen met die Noorse dame van gister. "Dichtbij... maar waar kan je heen met zo'n meisje in zo'n hostel" zegt hij. Inderdaad een lastig iets, meeste mensen waarmee ik op de kamer heb gelegen lossen dat op met handdoeken ophangen rond je bed zodat de rest van de 6 dorm kamer het niet hoeft te zien..... maar wel te horen helaas.

Tijdens het bezoek van m'n vader en Truus me lekker laten "pamperen". Eigen hotel kamer, zwembad, uiteten enz... Het er even goed van genomen. Ook was hun bezoek een mooie aangelegenheid eindelijk de tourist in Sydney uit te hangen (hoe kan het anders met een vader met fototoestel op z'n buik naast je). Tourtje opera house gedaan, blue mountains, botiekje hier botiekje daar, restaurantje hier, restaurantje daar. Even wat anders dan de gebruikelijke instant noodles dus. Na drie dagen sydney met hun naar Melbourne gevlogen waar we de "Australian Open" hebben bezocht. We bezochten de wedstrijd Tsonga tegen Djocovich. De nummer 3 tegen de nummer 10 en kregen zeker waar voor ons geld. De wedstrijd was namelijk een 5 setter met de eerste 2 sets die een Tie break waren. Uiteindelijk heeft de pot een ruime 4 uur geduurd. Maar het grappige is dat het zeker niet gaat vervelen. Vooral niet toen Tsonga (die veruit de favoriet was bij het publiek, en ook mijn favoriet werd gedurende de wedstrijd) het publiek begon op te zwepen in z'n laatste set. Zoals de fransen schreeuwden: ALLEZZ!!! Nadat pa en Truus waren vertrokken naar de Great Ocean Road zelf nog 2 dagen gebleven in Melbourne. Ik ben echt verliefd geworden op die stad. Zo "Easy Going", zulk tof nachtleven en zulke aardige ozzies. Waar zie je nou dat mensen met z'n alle op een plein gaan zitten picknicken en een tenniswedstrijd kijken. Toch vond ik dat ik niet langer moest blijven en m'n reis moest voortzetten op de East-coast.

Een Voicemail bericht. James: Dat het nu rond kwart over elf was en dat ik hem maar eens moest bellen waar ik uit hing, aangezien hij me dus op de voicemail te pakken krijgt. "Wat gek" denk ik, ik heb hier toch gewoon bereik in het hostel? Wanneer ik hem terug wil bellen blijk ik te weinig Prepaid te hebben en wordt de lijn doorbroken. "Hoe moet ik hem nu terug bellen?" Toen kwam Daan met de tip om via internet m'n prepaid op te waarderen zodat ik niet helemaal naar de stad hoef te lopen.

Na Melbourne nog 2 dagen in Sydney verbleven bij Erwin m'n Hongaarse maat. Hun gedag gezegd en met de "Greyhound" bus richting Newcastle vertrokken waar dus werkelijk waar geen moer te doen was. Ook was ik er op zoek naar werk en optredens, maar elke kroeg keek je aan van: "Wie denk je dat je bent in Rock City Newcastle". Ach... het enige wat er vandaan komt is Silverchair. Toch wel een paar mensen ontmoet: Lauri, Lindy en Chris. Met hun na 2 dagen vertrokken naar Port Stephens.

Terwijl ik al m'n gegevens invul op de site van Vodaphone (natuurlijk moet je er weer apart zijn ingelogd wil je prepaid opladen) geeft het steeds foutmeldingen en zegt het dat ik het opnieuw moet proberen. Dit gaat me tijd kosten denk ik. Ik moet James zo snel mogelijk terug bellen anders kom ik nooit in Nimbin. En daarnaast, ik kan het niet maken niks van me te laten horen. Ze rekenen erop dat ik met hun mee rij.

Port Stephens was wel een prachtig plaatsje wat bekend staat om z'n dolfijnen die in grote groepen in de Bay zwemmen (simpel weg omdat ze er niet uit komen). We hebben daar dan ook een dolfijnen cruise gedaan wat echt schitterend was. Op een gegeven moment Surfde ze onder de boot mee en toen een van de dolfijnen zich een kwartslag draaide leek het net of het dier naar me lachte. Er gaaf om mee te maken al zeg ik zelf. Ook ons hostel was geweldig. Waren kleine hutjes midden in de bush en we werden bewaakt door hostel hond "Bo" die erg stonk maar wel lief was. Leuke was dat als je mensen sprak in Byron Bay die ook in het hostel waren geweest dat ze allemaal zeiden: "Te gek hostel... maar die hond". Ook hadden we bijna beet met een baantje daar. We waren een cafe tegen gekomen waar ze obers zochten, maar toen we op sollicitatie kwamen bleken we er 3 maanden te moeten gaan werken, en dat was toch te lang voor ons. Op naar het volgende plaatsje dan maar om op Jobhunt te gaan.

Ik geef het op met die website... Op naar het centrum. Ik pak m'n tas, zeg de gasten gedag en loop gestrest Byron Bay in. Tussen alle backpackers door haast ik me naar de supermarkt waar ik meteen een prepaid kaart van 30 dollar aanschaf. Ik bel het nummer, wacht uren tot de computerstemvrouw is uitgesproken en type het 15 cijferige nummer in. Haast haast haast. Natuurlijk moet ze alle 15 cijfers herhalen. Ik druk op hekje en m'n telefoon leeft weer. Op dat moment ontvang ik een 2e voicemail. Ik beluister hem en het is James weer: "Wat er aan de hand was en wilde ik Nimbin nog inkomen dat ik maar een bus moest nemen aangezien hij er nu vandoor gaat. Te laat dus. Ik probeer hem nog te bellen maar ik krijg James niet aan de lijn. Dan maar een bus zien te regelen.

Het volgende plaatsje was Port Macquiere. Wederom "DE" dolfijnen spot van Australie! Lauri, Lindy en ik zaten daar met z'n drieen in een stacaravan voor 21 dollar per persoon per dag, erg cheap dus. Kon erg met de twee meiden uit Holland lachen en samen hoopte we ook dat we dit keer wel werk vonden. Ik had ergens gelezen over een tomatenboer net buiten de stad (je moet wat voor je geld en Tomatenboer Vuik in Nieuwerkerk had me natuurlijk de fijne kneepjes van het tomaten plukken geleerd). Op een fiets naartoe gereden, maar daar ook wederom het antwoord nee gekregen. Oogst dit jaar was in heel Australie niet geweldig dus is het moeilijk aan fruitpicking jobs te komen. Ook nog een wijnboer geprobeerd wat niet mocht baten. Na 3 maanden lang werk proberen te vinden en steeds het antwoord "Nee" te horen was ik er voor immuun geworden en was ik er dit keer niet meer teleurgesteld om. Het moest blijkbaar zo wezen dacht ik. Gaat dan hard werk worden in Nederland wil ik al het geld terugverdienen.

Geen bussen dus meer naar Nimbin vertelde de man van de informatiecentrum... allemaal waren ze al om 11 uur vertrokken en het was inmiddels al kwart over twaalf. De man propte wat foldertjes in m'n hand van Backpackers daytours naar hippie town Nimbin, maar ook die waren allang vertrokken en veel te duur voor alleen maar een enkel reisje. Gefrustreerd frommelde ik bij het verlaten van het centrum de foldertjes en propte het in m'n zak. Wat nu te doen? De afspraak laten vallen? Met m'n reet op het strand dan maar en net doen alsof er niks is gebeurd. Nope... ik heb al zo lang naar werk zitten zoeken hier, en nu heb ik eindelijk beet en nou laat ik het niet aan me voorbij gaan. Al wilde ik vandaag nog in Nimbin komen dan zat er niets anders op dan langs de weg te gaan staan en m'n duim op te steken.

Na Port Macquire kwam Coffs Harbour. En het leuke was aan dit plaatsje dat het "DE" Dolfijnen spot was van Australie... waar hadden we dat nog meer gehoord??? Hier wel lekker kunnen surfen maar toch begon er iets aan m'n verstand te knagen. Ik merkte dat er voor m'n gevoel niet echt veel te beleven viel op de east-coast van Australie. Alle hostels zijn hetzelfde, alle tours en extra's die je aangeboden wordt heb je al tachtig keer gezien bij andere plekken en met je "Greyhound" bus hop je maar van plaatsje naar plaatsje en zie je maar eigenlijk weinig van het echte australie buiten de stranden en de pubs.

Ik pakte een kartonnen bord en schreef er met een zwarte stift: NIMBIN op. Wat onzeker aan de kant gestaan en m'n duim opgestoken. Ze wilde niet echt stoppen. Toen kwam er een Ozzie op een skateboard aangereden die zei: Yo Mate.. You're standing at the wrong site of Town, if you want to go to Nimbin, you have to go to the other site of town so you can get on the Highway. Erg sympatiek van zo'n gast, maar m'n rug vond het niet zo tof om m'n hele backpack naar de andere kant van Byron Bay te brengen. Eenmaal bij de oprit vlakbij de highway te staan opnieuw m'n duim opgestoken en dacht bij mezelf... "Dit kan nog eens lang gaan duren". Maar binnen 5 minuten stopte de eerste auto al. "Yo mate... Throw your stuff in the trunk, I can get you to a town on the way to Nimbin". En daar zat ik dan in een kleine Jeep naast een ozzie van 17 die op weg was naar de Gold Coast. Z'n auto afgeladen met lege blikjes "Red Bull" en sigaretten pakjes, leek net alsof ik weer bij een van m'n bandleden in de auto zat. Op dat moment belde James me, dit keer dus wel bereik. Ik vertelde hem het hele prepaid verhaal dat ik hem niet kon bellen en bood m'n excuses aan dat hij voor niets op me heeft zitten wachten. Hij zei dat als ik nog op tijd wilde zijn om me naar z'n huis te brengen dat ik voor 4.30 in Nimbin moest zijn omdat hij daar als Psycholoog werkte in een ziekenhuis en wanneer hij naar huis zou gaan geen bereik meer zou hebben omdat z'n huis midden in de bush was. Mocht ik het niet redden moest ik maar een nacht in een hostel slapen van Nimbin.

Na Coffs Harbour dus aangekomen in Byron Bay. Ben daar in het hostel "The Art Factory" gegaan waar ze campsites hadden. Kon daar dus voor 18 dollar per dag camperen. Scheelt weer geld dacht ik aangezien ik hier toch geen baantje heb kunnen vinden. Lauri en Lindy sliepen in de YHA hostel waar ik even uit wilde blijven aangezien ik daar op de eastcoast nu wel genoeg van had gezien. "Art Factory" was wel een te gek hostel, veel activiteiten, cafe's en hangmatten waar je gedurende de dag lekker kon chillen. Op een avond bij Lauri en Lindy in de YHA gegeten. Naast ons aan de tafel zat een Nederlandse jongen genaamd Jaap. Hij raakte een beetje aan de praat met ons en we vertelde over onze tevergeefse werk pogingen. Toen vertelde hij ons dat hij aan WWOOFing (Willing Worker on Organic Farm) had gedaan. Dat is dat je gaat werken op een Organic Farm in ruil voor eten en accomodatie. Je krijgt er dus niet voor betaald maar omdat het in de middle of nowhere is geef je ook geen geld uit. Je bespaart dus per dag iets van 50 dollar. Ik had er al eerder van gehoord en dacht nu bij mezelf: Ja... Waarom ook niet? Volgende dag me meteen aangemeld als lid van de WWOOFing vereniging en 30 adressen gemaild in de buurt van Byron Bay en Nimbin. Volgende dag al iets van 15 berichtjes terug van families die me wilde hebben voor een bepaalde tijd. Een van hen was dus ook "James Alexander". Hij vertelde dat hij ook gitaar speelde en liedjes probeerde te schrijven en dat hij elke woensdag met z'n zoon surfde in Byron Bay en dat hij me dan dus kon ophalen. Ik reageerde meteen op dit bericht en de afspraak was gemaakt.

Ik kon het aardig vinden met de bestuurder van de auto en eenmaal op weg zei hij zelfs dat hij me helemaal in Nimbin zou gaan afzetten. "Ja" zei hij, "Ik ken de pijn van het liften aangezien ik het zelf ook heb gedaan". Ik wilde er bijna mee instemmen maar toen realiseerde ik me dat ik al had verteld dat dit eigenlijk m'n eerste echte lift poging was en vond ik het niet eerlijk om dan te zeggen dat hij groot gelijk had. Uiteindelijk om 3.30 aangekomen in Nimbin. In de wachtkamer van James Alexander gewacht tot hij naar buiten kwam. Iets wat verbaasd keek hij me aan. Hij had nooit verwacht dat ik het al liftend voor elkaar zou krijgen om voor 4.30 daar te zijn. Hij zei dat ik even een uurtje moest wachten. Ik besloot buiten voor de deur van z'n praktijk te wachten ging op de trap zitten, at een van m'n wortels op die ik nog in m'n rugtas had en zag de dagtouristen door de straat van hippie Nimbin aan me voorbijgaan.