"Do you come from a land down under? Where woman glow and plunder? Can't you hear, can't you hear the thunder? You better run, you better take cover." Wrample uit "Land Down Under" van "Man at Work".

Alweer een Blog? Zo schrijf je bijna 2 maanden niks en zo bijna elke week. Het is meer een kort berichtje voor ik naar Nieuw Zeeland vlieg en Australie na 5 maanden reizen verlaat.

Ik was dus naar Fraser Island gegaan met een selfdrive 4x4 tour. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en eigenlijk ook een soort sandhighway. Daar met een groep van 9 man in een dikke 4x4 jeep gereden van het meest zuidelijke punt naar "Indian Head" (het bijna meest noordelijke punt). Was erg te gek om daar zo vrij over het zand te rijden en aangezien er maar 2 mensen hun internationale rijbewijs hadden (waaronder ik dus) heb ik veel uurtjes achter het stuur gezeten. Wel is het flink oppassen daar aangezien er elk jaar wel een aantal dodelijke ongelukken gebeuren door mensen die een "Washout" over het hoofd zien (een soort afgebrokkeld riviertje in het zand) of doordat mensen snel naar links sturen wanneer de zee iets te dichtbij de wielen komt (resultaat: de auto glijdt weg en slaat een aantal keer flink over de kop). Gelukkig was onze groep voorstander van "Safty First" en zijn we levend van het eiland afgekomen.

Tijdens deze tour een aantal Zweedse gasten leren kennen en een Schot (die dertig was maar z'n leeftijd in z'n hoofd kon echt niet boven de 16 zijn). Erg met deze gasten kunnen lachen (laat ik het zo zeggen... ze namen alles niet zo serieus). Van hun een lift kunnen krijgen naar "The Whitsunday's" (eilandengroep in de great bearrier reef) en met hun ook daar een boottocht van 3 dagen geboekt. Die dagen weinig nachtrust gehad. Onderweg met de Van namelijk wildgecampeerd aan zee terwijl het keihard waaide, in een hostel geslapen waar geen deur bij onze kamer zat inbegrepen (wel flinke korting, geen rust) en de derde avond in een tent geslapen die nog eens flink ging lekken door de regen waardoor ik m'n eigen tent om 3 uur s'nachts moest opzetten terwijl om 7 uur een boze vent met een hond op ons af kwam om ons van z'n terrein af te schoppen. Maar goed, we waren aangekomen in de Whitsunday's en klaar om het reef op te gaan. Maandag de 15e stonden we dan ook klaar bij de haven met al ons drinken en eten. En toen kwam dus de kaptein vertellen dat de hele tour was gecancelled door een storm die er aan zat te komen. Flinke Domper dus. Gelukkig m'n geld terug kunnen krijgen maar we waren wel zwaar teleurgesteld die dag. Er zat niks anders op door die teleurstelling weg te drinken met de drank die we hadden gekocht. Ik weet niet hoe ik opeens bij het idee kwam maar in het begin van de middag zei ik opeens: Ik wil een piraat zijn! En toen zijn we dus naar een carnavals shop gereden, hebben we alle piraten kleren gekocht die we zagen en zijn we terug gereden naar ons hostel. Voor een dag waren we even de piraten van the Whitsunday's ARRR. Zo van: Als we niet mogen varen van de organisatie, dan varen we zelf wel. Helaas snapte het hele hostel niet onze piraten actie en vonden ze het maar vreemd om mannen met make up te zien (zie foto's).

Maar goed, dag erna had ik geen zin om langer te blijven in Party Town Airlie Beach/Whitsunday's als je daar toch geen zeiltour gaat doen. Ik heb iedereen gedag gezegd en ben in de bus vertrokken naar m'n laatste bestemming in Australie: Cairns. Weer is hier gelukkig wat beter en Cairns kan, wanneer het stil is, aanvoelen als een tropisch klein en gezellig plaatsje. Maar ook hier galmt de disco beat door de straten hoe verder je het hart van het centrum in gaat en wordt je overal doodgegooid met de Backpacker travel shops acties skydives bungyjump working holiday jobs beer eastcoast vibe. Sla je Lonely Planet open op Cairns en lees ook hier, zoals bij elk plaatsje staat beschreven: Party town. En ik zal eerlijk zeggen, ik heb de eastcoast nu wel gezien.

5 maanden Australie... inderdaad wat men zegt... het gaat snel aan je voorbij. Wat echt de hoogtepunten waren was "De Outback" (het in het niks rijden over de eindeloze highway), "Great Ocean Road" (in een Van gaan en staan waar je maar wilt), "Australian open in Melbourne" (erg verliefd geworden op die stad) en het werken op de "Organic Farm in Nimbin" (best family ever!). Toch zal ik heel eerlijk moeten toegeven dat Australie niet het gedroomde continent is die al mijn verwachtingen van het reizen heeft bevestigd. Dat wil niet zeggen dat ik er helemaal niks aan vond en m'n tijd hier heb zitten verdoen, absoluut niet. Australie heeft namelijk erg veel te bieden: Wildlife, schitterende natuur, ongelofelijke surfbeaches en misschien wel de meest vriendelijke mensen ter wereld. Maar Australie is een "Beaten Track", de eastcoast dan wel te verstaan (zou niet weten hoe het in het westen is). Je komt aan, koopt je busticket en al snel sluit je je aan in de grote Lonely Planet trein. Stap je op dezelfde plekken uit, doet iedereen precies dezelfde dingen, klaagt elke backpacker over het feit dat ze maar geen baantje kunnen vinden en staat elk plaatsje in de travel guide beschreven als: Party Town. Natuurlijk ga je reizen om weg te zijn van alles, je helemaal te laten gaan en kop op oneindig. Maar toch lijkt het, zoals een vriend van me het beschreef, alsof de mensen op de eastcoast de laatste stuiptrekkingen van hun puberteit beleven. Ik denk dat Australie fantastisch is als je een verslaafd surfer bent op jacht naar de goede golf of als je net van je middelbare school af komt en even niet denkt aan studeren. Maar als je op zoek bent naar echt iets anders, je echt wilt reizen en op zoek gaat naar iets ver van je eigen cultuur, dan zou ik zeker verder kijken dan Down Under.