Voldoening hebben we gehad, na inspanning, zeker de afgelopen dagen. Langzaam lukt het me los te komen van doelen, nog zoveel km of wanneer vlakt de helling af. Dan is berg op fietsen namelijk niet leuk, het gaat soms tergend langzaam en Peter is uit zicht zodra er flink geklommen moet worden. Ik fiets dus veel alleen, in de stilte, op de wind en een enkele auto na. Ik kruip omhoog, de wind snijdt de adem af. Op de top wacht een lachende Peter. Het wachten viel mee volgens hem. Vandaag ging het gesmeerd, alleen weinig dorpjes om te lunchen. We vinden een eenvoudig café waar veel volk is. Eten kan niet vanwege een feestje. Jorge is 4 geworden. Als ik wat foto's maak mag ik mee naar achteren. Daar staan twee man met een paella pan van zeker 1.20 meter doorsnede. De oma van Jorge biedt ons een bordje aan. Als ons broodje warme ham gebracht wordt kunnen we dat nog maar net op. De sinaasappel nemen we graag aan maar voor de verjaardagstaart moeten we helaas bedanken. Na een heerlijke caffè con lecce worden we uitgezwaaid als we wegfietsen. Zo voelt geluk.