We stoppen in een klein plaatsje, er moeten twee hotels zijn. We staan voor een bar restaurant met de juiste naam. Luxaflex omlaag, ziet er dicht uit. Uit een naastgelegen deur komt een gezette dame met twee kleinkinderen in de leeftijd handenbindertjes. Ze ziet mij bij de dichte deur en zegt dat ze gesloten zijn. Peter zet zijn beste spaans en charmante glimlach in, ik neem het non verbale deel voor mn rekening door nogmaals aan de deur te voelen. Ze vraagt of we ook willen eten. Dan gaat de garagedeur open en kunnen we onze fietsen binnen zetten. Al snel zitten we aan het koude bier en worden opeenvolgend allerlei schoteltjes met lekkere hapjes op tafel gezet. Als ik fiets neem ik me iedere keer voor alleen het biertje te drinken, de wijn te laten staan. Dat lukt maar matig. De eetzaal is en blijft heel de avond leeg en voor ons. Mensen die aan de deur voelen worden niet binnen gelaten. Ditmaal wel een menu met vertaling. We weerstaan de verleiding van likdoorns en kiezen voor sla, zwaardvis en bevroren. Morgen zien we de schade wel. Ik help Peter een beetje met de fles rode wijn. (Er komt altijd een fles in dit land) Als na al het lekkers, (de zwaardvis werd na een half door ons begrepen vraag aangevuld met een tweede bord) de koffie op tafel staat vraagt de baas of we nog een likeurtje willen. Nee, roepen wij in stereo, we moeten fietsen. Fietsen doe je morgen zegt hij en komt terug met twee flessen en twee glaasjes. Daar hebben wij niet van terug. Moe en voldaan rollen we in bed en al spoedig legt Peter zn dikke boek weg. Het ligt kan uit, een diepe slaap lokt.