Cormandel Peninsula

Eenmaal aangekomen in Coromandel Town had ik toch iets meer verwacht, het bleek een erg klein plaatsje te zijn, denk aan Rietmolen dan zit je aardig in de buurt. Zou je toch niet verwachten gezien de naam. Na twee keer met m'n ogen te hebben geknipperd en plotseling weer in the middle of nowhere te zijn heb ik de Bijbel der backpackers, je weet wel de Lonely Planet, maar weer een open geslagen om te kijken waar ik me moest melden voor een goed hostel. Dragons Den werd aangeraden voor de goede sfeer en omgeving. Dus ik op zoek naar dit hostel. Wonderlijk hoe je in zo'n klein plaatsje zo moeilijk een bepaald hostel kan vinden J. Na dit uiteindelijk gevonden te hebben bleek dit niet gelogen. Een klein en erg gezellig hostel met veel bomen en planten. Helaas bracht dit ook veel muggen met zich mee, maar dat geheel ter zijde….

De avond van aankomst heb ik niet veel meer uitgevoerd dan een beetje eten klaar maken en de enige te ontvangen zender op tv bekijken. De volgende morgen eerst maar eens genoten van een welverdiende ochtend uitslapen J. Hierna ben ik maar eens gaan kijken wat er in en om Coromandel te doen was, dit bleek niet veel interessants te zijn (tja, Rietmolen hé;)). Vervolgens maar eens kijken wat de bijbel over deze omgeving had te vertellen. Icm de kaart wist ik uit te vogelen dat richting het noorden er erg mooie gebieden en uitzichten waren. Tevens was er een hele mooie wandeling, Coromandel Coastal Walkway, langs de noordelijke kust van Coromandel P (van Fletcher Bay naar Stony Bay). Dat moest het dan maar worden.

Gezien de kaart was het niet een erg grote afstand welke ik moest overbruggen om bij het pad uit te komen. Uiteraard had ik er geen rekening mee gehouden dat het een greffel weg door de bergen zou zijn….dus harder dan 40km/u was niet echt verantwoord en aangezien mijn "nieuwe" auto nog langer mee moest ben ik maar verantwoordelijk geweest J. Het hielp overigens ook niet echt dat de uitzichten vanaf de weg werkelijk fantastisch waren. Om de zoveel tijd maar weer eens stoppen om foto's te maken vanaf de kant van de weg (zie pics). Overigens bevond ik me hier echt in the middle of nowhere, eens in de zoveel tijd kwam ik een auto tegen en daar bleef het eigenlijk wel bij….

Het lag in de planning ergens vlak voor de middag te starten met de wandeling langs de kust. Aangezien het zo'n 3 uur one way zou zijn, zou ik dan ergens achterin de middag bij mijn auto terug komen zodat ik nog een aardig eindje kon rijden naar mijn volgende bestemming. Deze planning werd dus door voorgenoemde oorzaken dusdanig in de war gegooid dat ik pas om 13.30 uur op Fletcher Bay aankwam. Heel even heb ik nog getwijfeld of ik er wel aan zou moeten beginnen aangezien ik dan vrij laat terug zou zijn, je weet wel verstandig nadenken ed….. Deze gedachte heb ik maar gauw overboord gegooid aangezien dit een van de beste tracks in de omgeving zou moeten zijn.

Eenmaal begonnen aan de wandeling bleek de bijbel wederom geen leugenaar. Zoals jullie aan de foto's kunnen zien waren er werkelijk schitterende uitzichten. Ook het pad was hier en daar aardig uitdagend zodat ik voor de verandering ook nog eens een goeie workout kreeg ;). Aan het begin van het pad stond een bord: "Warning!!! Very slippery when wet!". Nou wist ik dat het die nacht ervoor had geregend. Echter de hele dag was het weer perfect geweest dus ook hier maakte ik mij geen zorgen om. Het eerste gedeelte ging door vrij open terrein met weinig bomen ed, perfect voor het uitzicht over de verscheidene baaien waar ik langs kwam….errug mooi.

Na enige tijd te hebben gelopen ging het pad iets meer landinwaarts en werd de bebossing dichter. Misschien voel je het al aankomen…. Bomen=schaduw=geen zon + regen = juist….very slippery!!! Het pad ging op dit moment ook nog eens behoorlijk steil omlaag…. Al naar gelang ik verder omlaag ging begon ik steeds meer snelheid te krijgen. Op dit moment leek het meer op m'n eerste afdaling op de zwarte skipiste dan op wandelen…links, rechts…correctie enz. enz. Al met al natuurlijk zonder vallen de helling afgekomen en dit was dan ook meteen de moeilijkste beproeving welke ik moest doorstaan.

Na dit punt was het een beetje afwisselend tussen de bomen en open landschap lopen. Eigenlijk wel fijn aangezien de zon volop scheen, kon ik het ene moment aan mijn bruine huid werken en het andere moment bijkomen van deze belachelijke hitte.

Na een kleine drie uur kwam ik aan op Stony Bay wat, je raadt het al, uit stenen bestond. Hier heb ik even wat gegeten met een van de beste uitzichten wat je tijdens je avondmaal kan wensen, hier kan geen restaurant tegenop…. Wat foto's geschoten en toen toch maar weer rechtsomkeert gemaakt om voor het donker bij mijn auto te zijn. Aangezien ik zo'n beetje alle foto's op de heenweg al had gemaakt ging het de terugweg aanzienlijk sneller. Op de nog steeds natte en dus gladde heuvel na was het een vlotte wandeling terug en dus voor het donker terug bij de auto….

Gelukkig stond mijn auto bij een strand aangezien men hier doorgaans douches heeft staan. Kwam goed uit, kon ik ff het zweet van me af douchen…. Vervolgens in de auto gesprongen om iig zover mogelijk richting Whitianga (mijn volgende bestemming) te rijden, op dit moment had ik er nl al serieus rekening mee gehouden dat ik dit niet zou redden en dat ik een nachtje in de auto zou moeten slapen! Op het moment van vertrek begon het al aardig donker te worden. Aangezien het hier erg snel donker wordt reed ik dus al snel in het pikkedonker over de greffel weg in de bergen….. Dit heb ik nog enkele uren vol kunnen houden tot ik het vlak boven Colville voor gezien hield en mijn auto langs de weg heb geparkeerd. Gelukkig was ik niet de enige, langs de weg welke ik zojuist had afgelegd was ik al zeker een stuk of acht "geparkeerde" auto's tegengekomen.

Dit was het moment waaruit moest blijken of ik er goed aan had gedaan om een stationwagon te kopen. Alle stoelen plat gelegd, al m'n spullen aan de kant gelegd en mijn slaapzak uitgerold. Als ik mijn benen iets introk kon ik er prima in liggen, tja….het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen ;). Het positieve was echter dat ook hieruit bleek dat de auto een goede aankoop was…. De nachten zijn hier trouwens over het algemeen erg helder waardoor de sterrenhemel in al z'n glorie te bewonderen is. Helaas is dit erg lastig om op de foto te krijgen dus hier kunnen jullie helaas niet van meegenieten….

De dag erop met een ietwat stijve rug eerst maar eens goed bekeken waar ik me nou precies bevond….bleek dat ik nog niet erg ver richting Whitianga was gekomen. Na de kaart te hebben bestudeerd ben ik maar weer verder gereden langs de oostkust van Coromandel P. Onderweg richting Whitianga ben ik nog een klein stukje off road gegaan om Otama Beach en Opito Bay te bekijken. Otama Beach zou naar verluid het best bewaarde geheim van Coromandel moeten zijn. Hier eenmaal aangekomen bleek het idd een goed bewaard geheim. Op een 5-tal andere badgasten had ik het complete strand voor mezelf, en wat voor strand…. Wit strand blauw water en een overvloed aan zon….geweldig! Bounty-gehalte op schaal van 1-10 toch zeker een negen….(zie pics!) Na hier enige uren op het strand te hebben gelegen en van mijn ochtenddouche in de zee te hebben genoten ben ik verder gereden richting Opito Bay. Een erg leuke baai welke wordt behuisd door zo'n 250 huizen waarvan er slecht zo'n 15 permanent bewoond zijn, de rest zijn dus vakantiehuisjes. Herstel….vakantiehuizen!!! Er was idd geen reet te beleven maar wat een kasten van huizen stonden hier…. Mocht ik ooit slechts 1 huis van dergelijk formaat bezitten dan denk ik dat ik het nog aardig heb gedaan. Hier doorheen rijdend voelde ik me een beetje als zo'n toerist welke door Beverly Hills rijdt om hier de huizen van de rich and famous te bewonderen. Uiteraard heb ik nog wel ff snel enkele huizen op de foto gezet….voor jullie ;).Na de ubertoerist te hebben uitgehangen ben ik maar verder gereden naar Whitianga.

Hier aangekomen ingecheckt in een hostel en bij het locale infocentrum bekeken wat de hoogtepunten in deze omgeving zijn. Op de gebruikelijke boottripjes en visuitjes waren er eigenlijk slechts twee dingen welke er echt uit sprongen. Hot water beach en Cathedral Cove. Van beide had ik al van menigeen gehoord dat ik dit op z'n minst gezien moest hebben als ik in Coromandel P zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, de planning voor de volgende dag stond vast. Ook Whitianga was een klein plaatsje, echter hier waren wel enige goeie barretjes te vinden. Samen met een Deen welke ik in het hostel heb ontmoet zijn we deze 's avonds maar eens gaan bekijken….en als we er dan toch waren ook maar enige bieren genuttigd J.

Volgende dag weer vroeg op…immers, ik had een planning om me aan te houden! Als eerste stond hot water beach op de planning. Het gaat hier om een strand waar als je een gat in het zand graaft je je eigen soort van hottub krijgt. Er komt dan warm water omhoog en voila, je eigen hottub op het strand! Om dit goed te kunnen doen was de timing essentieel. Aangezien dit wonder der natuur tijdens vloed gewoon onder zeewater lag moest je dus wachten op eb. Uiteraard heb ik me goed laten informeren en eb lag zo rond negen uur in de ochtend en in dus ook in de avond. Dit betekend dat tussen ongeveer 07.00 uur en 11.00 uur het mogelijk was om je eigen hottub te creëren. Kom ik daar rond half tien aan, denkend dat ik dan tijd zat heb om de Duitser uit te hangen en een goed gat te graven….bleek het strand stampesvol met wannabe Duitsers. Na enkele pogingen een geschikt plekje te vinden kwam het tij al weer in en werd alles al weer gewoon koud water. Enigszins teleurgesteld ben ik maar vertrokken. Het schepje welke ik had gehuurd nam ik maar mee, in mijn achterhoofd houdend dat er ook nog een avond was om het te proberen.

Na een ritje van 5 min kwam ik aan op Cathedral Cove. Tenminste op de parkeerplaats. Aangezien de zon al behoorlijk begon te schijnen leek het me verstandig om de pet op te zetten…. Hmmm, waar had ik die ook al weer gelaten. Gisteravond lag ie nog bovenop mijn tas….vanochtend niet meer gezien!!! s***….in het hostel laten liggen… Het lag niet in de planning nog een nacht in Whitianga door te brengen….dus maar heen en weer gereden om mijn pet bij het hostel op te halen. Zo werd het alsnog een dure pet!!! Voor de tweede maal aangekomen op de parkeerplaats bij Cathedral Cove had ik alles weer op de rij.

Om op het strand te komen moest ik eerst zo'n 20 min door de bush bush lopen…een lekkere wandeling met hier en daar een leuk uitzicht maar daar bleef het ook wel bij… Het strand was echter een erg mooi strand. Ook deze zou hoog in het bounty-gehalte hebben gescoord als het er niet zo godvergeten druk was geweest. Dit is dus schijnbaar een van de minder goed bewaarde geheimen van Coromandel P. Ik heb echter enige mooie foto's kunnen maken en hierna een mooi plekje op het strand kunnen bemachtigen waar ik een paar uur heb liggen genieten van de zon. Net toen ik op het punt stond om weer te vertrekken richting hot water beach (ik had besloten terug te gaan voor een tweede poging J) was er grote commotie op het strand….dolfijnen. Zo'n 100 mtr uit de kust! Gvd….en hier kost het helemaal niets…. Deze dolfijnen waren in opperbeste stemming aangezien ze wel erg hoog uit het water sprongen…geweldig. Maar net zo snel als ze kwamen verdwenen ze weer. Wederom stond ik op het punt te vertrekken werden er weer dolfijnen gespot….ik dacht jaja nou weet ik het wel, die heb ik net ook al gezien. Echter nu zwommen ze zo'n 20 mtr uit de kust….tja toerist als ik ben kon ik het niet laten het water in te rennen en te proberen met ze te zwemmen. Helaas bleken m'n zwemdiploma's A & B niet voldoende om deze dolfijnen bij te houden, weer niet met ze gezwommen… Hierna toch maar echt vertrokken.

Back to hot water beach heb ik me een mooi plekje uitgezocht en gewacht tot het tij laag genoeg was om te gaan graven. Samen met een aantal andere semi-Duitsers hebben we een gat gegraven en zowaar een hottub gecreëerd J. Zoals jullie op de foto kunnen zien heb ik nog veel van de Duitsers te leren qua gaten graven, sorry Kip ;). Wonderbaarlijk hoe warm het water is dat hier uit de grond kwam….kortom dit was het wachten wel waard…

Helaas bleek de winkel waar ik de schop had gehuurd gesloten. Natuurlijk was het niet de planning om de volgende dag terug te keren alleen om die verrekte schop te retourneren, dus onwelwillend werd ik de nieuwe eigenaar van deze ietwat te dure schop (had nl niet alleen $5,-huur betaald maar natuurlijk ook $20,- borg, je weet wel voor van die mensen die ze niet terug brengen ;)).

Volgende bestemming: Whangamata! Wederom was het half duister toen ik vertrok en dus al gauw pikkedonker tijdens het rijden. Mijn gevoel zei dat ik me ergens rond mijn bestemming moest bevinden, echter mijn wilden niet echt meer meewerken en dus werd het wederom tijd om de auto langs de kant van de weg te parkeren…. Dit was echter een iets drukkere weg met dus iets meer verkeer. Vreemd genoeg heeft dit me er niet van weerhouden om een prima nachtrust te krijgen J.

De volgende ochtend maar weer eens gaan kijken waar ik me precies bevond. Mijn gevoel had me niet in de steek gelaten….ik zat slechts zo'n 5 min rijden van Whangamata!! Na wat research en navraag te hebben gedaan kwam ik tot de ontdekking dat hier niet bijzonder veel te beleven viel… Dus heb ik op dat moment besloten om die avond iig in een bed te slapen en de volgende dag naar Roturua te rijden.

De kenners weten uiteraard al wat er zo speciaal aan Roturua is, de rest zal moeten wachten tot de volgende uitgave van mijn weblog.

Greets Jos