Rotorua & Taupo

Eenmaal aangekomen in Rotorua werd het direct duidelijk waar de reputatie van de stad vandaan komt. Rotorua, ook wel Sulpher City genoemd, ligt nl erg dicht bij een centrum van heetwater bronnen welke grote hoeveelheden zwavel uitstoten. Voor degenen welke niet hebben opgelet tijdens de scheikunde les: zwavel stinkt als de tering naar rotte eieren!!!

Toen ik in het park even ging zitten om me te oriënteren aan de hand van mijn Bijbel waar ik het beste kon verblijven en waar ik deze verblijfplaats kon vinden kwam de rotte lucht in me z'n volle glorie tegemoet…. Natuurlijk was ik gewaarschuwd maar dit was toch nog erger dan ik had verwacht!!! Er was geen ontkomen aan, over de complete stad hing deze penetrante lucht…

Maar goed, in de veronderstelling dat alles went ben ik op zoek gegaan naar The Funky Green Voyoger, welke niet alleen door de Bijbel aan werd geraden maar ook door vele andere backpackers welke ik had gesproken. Hier eenmaal aangekomen had ik ondertussen het gevoel alsof ik me op zondagochtend in de kleedkamer met Neede 2 bevond, wat een lucht…L Een pluspunt was gelukkig wel dat het hostel idd een erg huiselijk en gezellig hostel was, een grote woonkamer met keuken waar iedereen zich verzamelde om te eten (of te drinken natuurlijk ;)). Op mijn kamer, welke plaats bood voor 8 personen bevonden zich op dat moment zes Nederlanders!! Erg uitzonderlijk, in heel mijn reis in NZ had ik nog nooit zoveel Nederlanders bij elkaar gezien… Met hun heb ik dan ook veel informatie uitgewisseld over de dingen welke ik gezien moest hebben in Roturua.

Een van deze dingen was natuurlijk om uit te gaan zoeken waar die rotte lucht in de stad vandaan kwam. Op naar de heetwater bronnen dus. Bij de plaatselijke informatie voorziening kwam ik tot de ontdekking dat er vele plekken waren om deze te bezichtigen. Uiteindelijk werd het Hell's Gate, leek me wel toepasselijk. Bij het park aangekomen was de lucht werkelijk niet meer te harden. Hier kan Neede 2 op volle sterkte na een avondje stappen niet tegenop….en dat wil wat zeggen ;). Dit park werd niet voor niks Hell's Gate genoemd, als er iets als een hel bestaat dan zou het er ongeveer zo uit moeten zien (zie pics). Overal kwam rook uit de grond, geisers spugen modder in de lucht, kaal rotsachtig landschap en natuurlijk die verrekte stank. Ik was zo'n beetje de enige aanwezige in het park dus ik had alle tijd en ruimte om eens rustig rond te kijken. Werkelijk wonderbaarlijk fenomeen! Uiteraard heb ik me ook enigszins verdiept in dit fenomeen. Het bleek dat het magma in het binnenste van de aarde in dit gebied dusdanig dicht aan de oppervlakte komt dat het dus zo'n beetje alles wat erboven ligt opwarmt. Waar de zwavel lucht in dit proces precies vandaan komt is mij tot op de dag van vandaag nog niet geheel duidelijk. Elke poel had zijn eigen naam en zijn eigen geschiedenis welke uit de tijd stamt toen de Maori het land nog voor zichzelf hadden. Aan het eind van de rondleiding kwam ik bij een schuur waar je zelf kon proberen te graveren op een stuk hout aan de hand van voorbeelden. De link met de heetwater bronnen ontging mij volledig maar kon het natuurlijk niet laten om het toch ff te proberen J. Moet eerlijk zeggen dat het me niet slecht afging (zie pics). Al met al een erg leuke middag.

Een van de activiteiten welke door mijn reisagent werd aangeraden maar door de meeste backpackers niet interessant genoeg bevonden werd was de Zorb. Zoals jullie op de foto's kunnen zien is dit een grote kunstoffen bal welke een beetje aan van dat bubbelplastic doet herinneren. Binnenin deze bal is een ruimte waarin je geplaatst wordt, een beetje water erbij in en vervolgens wordt je de heuvel afgeduwd. Voordat ik hierheen ging had ik al mijn twijfels of dit wel leuk genoeg was om m'n spaarzame geld wel waard was….maar ik had besloten om toch een kijkje te gaan nemen. Als het dan helemaal tegen viel kon ik altijd mijn geld nog in de knip houden en weer vertrekken. Na het tafereel enige keren aangezien te hebben zag het er niet erg bijzonder uit! Echter de mensen welke uit de bal kwamen vonden het allemaal wel erg leuk. Hmm…what to do??? Uiteindelijk toch maar een ticket gekocht en me de heuvel op laten rijden. Na een casual praatje en tussendoor de veiligheidsinstructies de bal ingedoken. Zoals gezegd, beetje water erbij om het een aangenaam ritje te maken en gaan… Van de buitenkant zag het er allemaal erg rustig uit. Eenmaal in de bal viel dit nog erg tegen. Na alle kanten opgegooid te zijn zat het ritje er naar mijn mening toch te vroeg op…erg leuk!!!

Rotorua en omgeving staat niet alleen bekend om de rotte lucht en z'n heetwater bronnen maar ook om de vele Maori-dorpen welke hier gevestigd zijn. In een ver ver verleden leefden hier daadwerkelijk Maori. Hedendaags zijn zelfs de Maori met de tijd meegegaan en tot de ontdekking gekomen dat er geld mee te verdienen viel. Volgens iedereen welke ik gesproken heb was dit zeker het geld waard. Dus voor deze avond maar cultureel uitstapje geboekt. Voor mijn hostel werd ik opgepikt door een busje en samen met wat andere reizigers naar het dorp Mitai getransporteerd. Daar aangekomen waar je een klein dorpje, bestaande uit niet meer dan enkele wigwams, zou verwachten stond er een heeeeele grote wigwam!!! Tegenwoordig tent genoemd….welke toch wel plaats gaf aan zo'n 200 man. Yep, de Maori hadden het grote geld geroken ;). Na een inleidend praatje van een erg grappige man werd het programma duidelijk. Eerst bekijken hoe de hangi (welke ik ook al eens in Waitaingi geproefd heb) bereid wordt. Dit is een traditionele wijze van bereiden van het voedsel in de grond. Eerst wordt er een gat gegraven, vuurtje gepookt, stenen verwarmd, voedsel erop en vervolgens begraven. Na een uurtje of 3 zou dit een fantastische maaltijd op moeten leveren….ben benieuwd J. Na dit bekeken te hebben kregen we een rondleiding door het bos waar het dorp zich ooit bevond. Uiteindelijk kwamen we aan bij een kleine rivier waar we allemaal ff moesten wachten. Als uit het niets kwam er een kano met traditioneel geklede Maori mannen aangeroeid welke al zingend voorbij roeiden. Dit ging allemaal nogal snel dus voor degenen welke geen foto heeft kunnen krijgen kwamen ze nogmaals voorbij. Aangezien de rivier te klein was om te keren ditmaal in z'n achteruit…haha, erg grappig. Nadat ze zo'n drie keer voorbij gekomen waren, en iedereen een foto heeft kunnen maken, was de voorstelling voorbij! Ondertussen was het donker geworden en werd de groep opgesplitst om in het donker de glowworms te gaan bewonderen. Dit zijn wormen welke een klein web spannen en vervolgens licht geven in het donker om insecten aan te trekken en op deze manier te vangen in hun web. Erg leuk om te zien hoe deze wormen over de gehele rivierbedding oplichten. Helaas was dit, net als de prachtige sterrenhemel, erg lastig om op de foto te krijgen dus kan ik jullie hier niet van mee laten genieten L. Na nog wat info over de Silverfern (het nationale logo van NZ) en andere inheemse planten werd het tijd om een voorstelling van traditionele dansen en gebruiken te bekijken. Enkele haka's werden uitgevoerd en verschillende gebruiken kwamen uitgebreid aan bod ;). Het kwam neer op veel geschreeuw en gedans waarin zelfs de vrouwen bijtijds angstaanwekkend over konden komen ;). Toen dan eindelijk de hangi…J Een groot buffet was ondertussen uitgestald…betwijfel of dit allemaal in de grond was bereid ;). Desalniettemin was het een voortreffelijke maaltijd, heb dan ook meerdere malen opgeschept J. Hierna was het programma dan toch echt teneinde en werd het tijd om terug te keren richting het hostel.

De volgende dag zou ik vertrekken richting Taupo, maar niet voordat ik nog enkele van de mountainbike trails heb geprobeerd. Volgens de Bijbel zou er in het bos Whakarewarewa (nee…ik ben niet op het toetsenbord in slaap gevallen!!) enkele van de beste trails van NZ te vinden zijn. Dus ik naar de dichtstbijzijnde verhuurder van mountainbikes gegaan en mezelf voorzien van een fiets en een kaart. Na me een uurtje 4 vermaakt te hebben begonnen mijn benen het op te geven en werd het tijd om terug te gaan. Werkelijk geweldige mountainbike trails…. De verkoper wist me te vertellen dat ook in Taupo er goede gelegenheden waren om te mountainbiken op Craters of the Moon (klinkt spannend, maar ook dit is gewoon een bos ;)). In mijn bezwete outfit verder gereden om nog een gratis heetwater bron te bezoeken waarin je kon zwemmen. Toen ik de greffelweg inreed om mijn gratis "douche" in ontvangst te nemen kwam een of andere ranger me tegemoet. Bleek dat de weg was afgesloten. Iets met brand aan de andere kant van de berg… Heb er verder maar niet naar gevraagd maar rechtsomkeert gemaakt. Dat werd dus in bezwete toestand naar Taupo…L Eindelijk verlost van die verrekte, irritante, penetrante rotte eieren lucht…J

In Taupo had ik een wwoof baantje geregeld welke mij zou voorzien in gratis accommodatie en voedsel. Dit was echter pas gepland voor 1 april. Had dus nog enkele dagen in Taupo te overbruggen voordat ik aan het werk kon, dus ingecheckt bij een leuk hostel.

De volgende dag eerst Taupo maar eens bezocht. Een erg leuk centrum met erg veel sport- en outdoorwinkels. Heb me er dus prima vermaakt… In het info centrum werd me duidelijk dat er een erg mooie en populaire dagtocht in de buurt was: de Tongariro Crossing. Na me hierin te hebben verdiept bleek dat deze ook uit te breiden was naar een 3 á 4 daagse tocht. Hier had ik wel oren naar. Echter tijdgebrek en het weer werkte niet mee waardoor ik maar geboekt heb voor de dagtocht.

Omdat ik geen zin had om langer te betalen voor accommodatie heb ik het retreatcentre waar ik aan de slag zou gaan maar eens gebeld of ik niet eerder kon komen, met uitzondering van de dagtocht natuurlijk! Dit was geen probleem, de volgende dag kon ik me om 08:30 uur melden.

Op de desbetreffende dag 's ochtends vroeg m'n wasgoed maar eens verzameld. Bleek dat er een shirt en een handdoek pleite waren…gvd! Ook de eigenaar kon niks tussen het wasgoed vinden… Waarschijnlijk gestolen dus!!! Aangezien ik geen tijd meer had om nog langer te zoeken naar mijn eigendommen heb ik mijn tel nr achtergelaten voor het geval er nog iets terug gevonden werd… Op naar het retreatcentre waar er een gratis bedje en bordje voor me klaar stond.

Alle wwoofers en personeel verzamelden zich 's ochtends in de keuken voor de planning van die dag. Daar zittend met z'n had het iets weg van een bij elkaar geraapt zooitje. De een van boven tot onder beschilderd met de permanente inkt de ander zag er totaal verwilderd uit en daarnaast nog een aantal backpackers als ik, welke er vergeleken bij de rest nog vrij goed uitzagen ;). Toen eenmaal het ochtendritueel begon wist ik ff niet waar ik kijken moest. Iedereen zittend aan een grote tafel. Stan (de manager van de keuken en tuin) vroeg iedereen de handen in elkaar te slaan. Dus plotseling hield iedereen in een cirkel elkaars hand vast. "Lets take a few deep breaths in silence to embrace this beautiful morning", waarop iedereen de ogen sloot en naar mijn belevenis een eeuwigheid in stilte in deze positie bleef zitten. Vervolgens: "Welcome to this beautiful morning". Ow s***….in wat voor sekte ben ik nu weer beland!!! Vervolgens toverde Stan een pak met soort van tarotkaarten welke rond ging en iedereen moest er een uit pakken. Bij deze kaarten hoorde een boek met uitleg over de kaarten. Het boek ging rond en van iedereen werd verwacht dat ze de betekenis van de getrokken kaart hardop voorlazen…. Das nog eens een goede binnenkomer op de vroege morgen…haha… Gelukkig ging het vervolgens over op de orde van de dag en werden de taken verdeeld. Het werk voor de wwoofers bestond voornamelijk uit koken voor groepen en het op orde houden van de tuin. Aangezien er op dat moment geen groep aanwezig was stond er voor ons onkruid wieden op het schema.

Na een korte rondleiding werd me een kamer toegewezen…helemaal voor mezelf!!! Woehoe, privacy…. Na 2 maand alles gedeeld te hebben met andere backpackers was het wel eens fijn om een eigen kamer te hebben. Zoals jullie op de foto's kunnen zien was het geen verkeerde verblijfsplaats. Maar goed…onkruid wieden! Na een tijdje bezig te zijn geweest in de tuin en kennis te hebben gemaakt met m'n collega's kwam ik tot de ontdekking dat twee andere reizigers de Tongariro Crossing voor dezelfde dag gepland hadden als ik. Das nog eens toeval J. Onder het motto hoe meer zielen hoe meer vreugd hebben we besloten om dit samen te gaan doen. Daarnaast was het goedkoper dan een bus boeken aangezien we benzine konden delen. Dus 's middags direct maar ff de bus welke ik had geboekt geannuleerd…

De volgende dag errug vroeg opgestaan zodat we op tijd aan de tocht konden beginnen. We hadden gehoopt dat we de grote menigte voor zouden zijn door vroeg te vertrekken. Echter aangekomen bij het beginpunt bleek er geen ontkomen aan. Het is zo'n populaire tocht dat je, ongeacht de tijd, altijd tussen de mensen zult lopen. Het zal ook niet echt geholpen hebben dat hier vele scènes voor Lord of the Rings zijn opgenomen. Op het traject ligt namelijk Mnt Ngauruhoe, bij menigeen beter bekend als Mnt Doom! Overigens was vanuit Taupo vanaf de waterkant deze berg al te zien… Het begin van de tocht was erg vlak. Gezien de omgeving begreep ik waarom Lord of the Rings deels hier was opgenomen. Kale rotsen, bijna geen begroeiing en een eindeloos uitzicht… Na enige tijd te hebben gelopen gingen we de bergen in, vrij steile beklimming welke (helaas) grotendeels was voorzien van traptreden. Dit was tevens het punt waar Nadine (één van m'n collega's) in de problemen raakte. Ze raakte voortdurend achter op ons… Bleek dat ze nogal last had van haar astma en hierdoor ons tempo niet bij kon houden. Dus moesten we om de zoveel tijd ff op haar wachten. Dit gaf mij ruimschoots de gelegenheid om foto's te maken zodat ook jullie van deze prachtige tocht mee kunnen genieten ;). Toen het eenmaal wat vlakker werd kwamen we een bordje tegen welke aangaf dat we vanaf hier Mnt Doom op konden. Ik had vooraf al laten doorschemeren dat ik deze detour ook graag wilde doen. Maar je voelt 'm al aankomen… Nadine kon dit niet aan! Amanda (de andere collega) trouwens ook niet. Op dat moment stond het al vast dat ik hier terug ging komen om deze berg als nog te bedwingen J. Dus werd het gewoon verder lopen net als de rest van de menigte… Na deze beklimming kregen we ineens een paar kilometer ontzettend vlak terrein, het had Nederland kunnen zijn. Zo vlak als een biljarttafel. Erg opvallend om zo midden tussen de bergen ineens op zulk vlak terrein te lopen. Hierna ging het weer vrij steil omhoog tot aan het hoogste punt van de tocht. Vanuit hier hadden we werkelijk een adembenemend uitzicht. Zoals jullie op de foto's kunnen zien konden we genieten van de Red Crater, Emerald Lakes en Blue Lake. Op de snijdende wind na was het weer ons gunstig gezind en konden volop genieten van het uitzicht…fantastisch. Na het nodige beeldmateriaal te hebben opgeslagen zijn we begonnen aan de afdaling richting Emerald Lakes. Hier hebben we even geluncht. Overigens hing hier dezelfde penetrante lucht als in Roturua en deed het me dus heel even onaangenaam terugdenken! Na de lunch hadden we wederom een kegelbaan vlak plateau voor ons en na Blue Lake te zijn gepasseerd werd de afdaling voortgezet. Zo langzaam maar zeker werd het landschap iets leefbaarder en begon ik zowaar hier en daar gras te zien. Gras ging over in struikgewas en voordat we er erg in hadden liepen we in dichte begroeiing… Een uurtje of 7 na de start stonden bij het eindpunt. Een geweldige tocht!!! Kleine bijwerking van deze tocht was een verbrand gezicht… Omdat het dusdanig hard waaide hadden we er geen rekening mee gehouden dat de zon toch nog er sterk was…paar dagen een rood gezicht dus. Maar dat was het wel waard…

Grappig verhaal om ff toe te voegen gaat over Markus. Deze Duitse jongeman, welke zich met recht de meest irritante persoon welke ik in NZ heb ontmoet mag noemen, spreekt dusdanig slecht Engels dat hij zich zo ongeveer altijd moet herhalen. Th is z, r is w… en zo had hij wel meer afwijkingen in zijn accent. Omdat we ongeveer 8 km verwijderd van het centrum van Taupo zaten had Markus de vervelende gewoonte om mij ongeveer dagelijks te vragen of ik nog richting het centrum ging. Tja…op een gegeven moment moest ik het centrum in en kon hem moeilijk weigeren mee te gaan. Meneer moest ff naar de Vodafone shop. Begon hij daar tegen die arme verkoper aan te lullen over iets van internet op z'n telefoon… Verschrikt en zoekend naar hulp keek de verkoper mij aan, op zoek naar iets van een vertaling…haha. Met z'n tweeën kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat Markus geen gebruik kon maken van het internet op z'n telefoon. Elke keer als hij iets wilde downloaden werd er gevraagd of hij wel ouder dan 18 is. Hmm…wat zou hij willen downloaden. Mijn gedachten gingen uit naar films in de xxx-sector. Wederom keek de verkoper mij aan op zoek naar hulp….dit keer kon ik hem niet helpen…haha. Markus spendeerde tevens erg veel tijd op de algemene laptop en een paar dagen na het Vodafone verhaal werden er grote hoeveelheden….laten we zeggen….films in de categorie xxx gevonden op de laptop. Hmm….wie zou dat gedaan hebben????

Maar goed…buiten Markus om vlogen de dagen in het centrum voorbij. We werkten van 08:30 uur, wanneer het hilarische ochtendritueel begon, tot 14:00 uur. Tenzij er groepen waren, dan werd de groep opgesplitst in twee. Een om lunch te bereiden en een voor het diner. Na enige dagen gewerkt te hebben kreeg ik een sms van Laura waar ik mee heb gewerkt in Paihia. Binnen een paar dagen zou ze aankomen in Taupo voor een dag. Uiteraard hebben we even afgesproken om ff wat te drinken. Erg leuk om haar weer eens te zien en bij te praten over hoe de zaken ervoor stonden in Paihia. Bleek dat na mijn vertrek er niet veel bijzonders meer te beleven was. Precies op het juiste moment vertrokken dus…J.

Na zo'n anderhalve week gewerkt te hebben leek het me wel een geschikt moment voor een vrije dag. Zo gezegd zo gedaan. Na wat info ingewonnen te hebben bij een Franse collega welke er al zo'n 7 mnd werkte bleek dat de Huka Falls en de Hotwater Pools toch iets was wat ik gezien moest hebben. Uiteraard heb ik hier even de Bijbel op nageslagen wat er allemaal te doen is. Plan voor de vrije dag was om 's ochtends naar de Huka Falls te gaan en van daaruit een wandeling te maken richting de Aratiatia Rapids. Vervolgens achterin de middag samen met Julien (de Fransman) naar de Hotwater Pools.

De Huka Falls is de bekendste waterval in de buurt van Taupo. Een erg mooie waterval welke absoluut de moeite waard was om te bekijken, zoals jullie op de foto's kunnen zien. De wandeling richting de Rapids bleek echter een van de saaiste welke ik ooit heb ondernomen. Het begin gaf me nog wel aardige uitzichten maar na een tijdje kwam ik aan op een bouwput en vervolgens liep ik de rest van de tijd in de buurt van een fabriek. Viel erg tegen dus! De Aratiatia Rapids waren echter erg mooi om te zien. Het was precies na een dam welke net open was gezet dus viel ik met de neus in de boter…J. Erg mooi… Het vervelende was echter dat ik die saaie wandeling ook weer terug moest nemen L.

Achter in de middag ben ik samen met Julien vertrokken richting de Hotwater Pools om te genieten van een relaxed natuurlijk warm bad. Het ging hier om een klein riviertje welke uit de bergen kwam, en dus door magma werd verwarmd. Deze mond uit in de grote rivier waar ik die middag nog langs heb gelopen. Erg bijzonder om te zien dat er zulk warm water uit een rivier kan komen. Echter, kwam je te diep in de grote rivier dan werd het water ijskoud…;).

Tijdens Pasen had ik het geweldige idee om te gaan mountainbiken op de Craters of the Moon. Zoals me werd aangeraden. Helaas bleken alle winkels gesloten en ging dit me aan de neus voorbij L. Dus heb ik Pasen maar gevierd met de andere wwoofers en collega's. Ineens bleek iedereen bijzonder goed gitaar te kunnen spelen…. Na genoten te hebben van een zeer goed avondmaal samen met wat andere gasten zijn hebben alle muzikale mensen (ik dus niet) een soort van voorstelling gegeven voor de gasten. Markus dacht ook muzikaal te zijn en begon een beetje te trommelen, grappig hoe iemand constant uit de maat kan spelen. Een paar biertjes erbij en de avond was erg geslaagd...

Een dag voor m'n vertrek kwam ik tot de ontdekking dat ik ook mijn zwebroek kwijt was geworden...gvd!!! Nergens teruggevonden, dus wsl ook gestolen. Dit herinnerde mij er wel aan om nog eens een kijkje te gaan nemen bij het hostel waar ik de andere spullen kwijt ben geraakt. Tot mijn verbazing was mijn handdoek nog gered. Totale schade Taupo: een shirt en een zwembroek...helaas!

Zoals eerder gezegd was ik van plan om alsnog Mnt Doom te beklimmen. Dus ben ik op de dag van mijn vertrek wederom errug vroeg opgestaan, m'n boeltje gepakt en voor de tweede maal vertrokken richting de Tongariro Crossing. Het eerste deel snel in sneltreinvaart gelopen (had volgens mij een record kunnen zijn ;)) om aan te komen bij de voet van Mnt Ngauruhoe. Wat denk je….dichte mist!!!! Vanaf zeeniveau ook wel eens gedefinieerd als wolken maar in dit geval mist… s***…heb ik weer!! Maar goed opgeven ken ik natuurlijk niet dus ik besloot even wat te eten en misschien dat daarna de mist overgetrokken was. En zowaar, even later was de lucht weer kraakhelder…J. Op Mnt Doom was geen pad uitgestippeld dus ik moest mijn eigen weg zien te vinden naar de top. Navigeren naar de top was het probleem niet, de makkelijkste weg vinden echter wel. De ondergrond bestond al gauw zand en los gesteente. Dit gaf erg weinig grip en bij elke stap moest ik oppassen of heb mijn gewicht wel kon houden…tja…ik ben nou eenmaal niet de lichtste. Het laatste stuk naar te top wist ik wat vast gesteente te vinden en dit maakte de klim een stuk makkelijker… Na ongeveer anderhalf uur aangekomen op de top. Geweldig mooie krater, echt fantastisch om te zien. Oh ja dat herinnerd me eraan, iedereen krijgt de groeten van Frodo welke hier ook toevallig was…;). Helaas was de mist terug gekeerd en kon ik vanaf de top alleen genieten van het zicht op de krater zelf, heb hier dan ook vele foto's van gemaakt. Beetje teleurgesteld dat ik geen mooi uitzicht had besloot ik om weer af te dalen. Net toen ik hieraan begonnen was bleken de weergoden me gunstig gezind en plotseling had ik een milion dollar view vanaf Mnt Doom…. Geweldig, wat een uitzicht. Toch nog maar ff op de top gebleven om hiervan te genieten!!! En natuurlijk vele foto's te maken…

Toen de mist toch weer terug kwam besloot ik om maar te vertrekken. Zo moeizaam als ik omhoog ging zo snel ging het afdalen. Tot mijn spijt moet ik toegeven dat er in mijn vorige weblog een klein typefoutje is geslopen. Daar waar ik het had over een zwarte piste had het een blauwe moeten zijn. Mnt Doom daarentegen was donkerzwart!!! In tegenstelling tot de klim naar boven waar ik voornamelijk zocht naar grote stenen om op te staan was het nu de kunst om meer het greffel op te zoeken zodat je al glijdend/skiënd je weg naar beneden moest maken. Elke keer als ik tot stilstand kwam zakte mijn been tot over halverwege mijn scheenbeen weg in het gesteente…te gek!!! Bij tijden verplaatste ik zoveel gesteente dat ik het gevoel had mijn roeping gemist te hebben. Misschien had ik toch als mijnwerker aan de slag moeten gaan ;). Het bleef echter wel oppassen, als ik nl plotseling vast gesteente tegenkwam dan viel m'n lichaam voorover en kreeg ik plotseling ontzettend veel vaart… Na een paar keer onderuit te zijn gegaan kwam ik na zo'n 25 min al aan bij de voet van de berg. Het enige wat ik kon denken was….wiiieeej nog een keer, nog een keer!!! Hoewel ik mij tot op de dag van vandaag nog voorhoud dat ik in relatief fitte staat verkeer had ik gelukkig nog wel de zelfkennis dat mijn benen me niet nog een keer die berg op konden brengen. Dus heb ik de terugtocht ingezet richting de auto. In mijn bezwete kleding heb ik koers gezet naar Wellington, toch nog een aardig ritje….

Ik weet het….een erg lang verslag!!!! Maar ik hou jullie dan ook graag gedetailleerd op de hoogte ;). Volgend weblog: Wellington en meer...

Cheers Jos