1 of 2 C's, dat is altijd maar weer de vraag wanneer je iemand het woord, stad of plaatsnaam Matsju Pitsju laat spellen. En waar die Ceetjes dan precies zitten is helemaal tricky zoals ze in Engeland zeggen, waar d'r hier overigens ook een hoop van rondlopen, van die dolgedronken Engelsen die mekaar besmuiken met bier, terwijl onze Hollands - Chileens - Braziliaanse feestgroep zich er gemakkelijker vanaf maakt met gratis drank, de hele avond lang, maar daarover later meer na een ongetwijfeld spannend, bewierookt en mysterieus vervolg op het eerdere verhaal van Buf, die op dit moment zijn epoos (is met 1 o, maar klinkt beter met 2 erin) over de eerste 2 dagen van onze trotse tocht door de bergen naar een van de meest bekende niet bewoonde plaatsen ter wereld aan het tikken is, waarop er na deze woorden nog een punt volgt om de lezer enigszins op adem te laten komen...

Zoals Buf ongetwijfeld heeft beschreven was dag 2, de klim naar 4215 meter hoogte, met daarop enkele danspasjes op de melodien van Danza Kuduro, Waka Waka en Mosa, loodzwaar en een ware hel voor de meesten. "Gelukkig" was het weer goed rusten in de veeeeeel te kleine tent, waar we wel slaapzakken voor hadden gevraagd van 2 meter 30. Formaatje Yoa Ming zeg maar. Om opgevouwen benen en een kromme rug op 27 jarige leeftijd nog proberen te voorkomen met de benen buiten gelegen, alsof het de kroeg betreft en wat denk je: gaat het de hele ganse nacht regenen! Kortom met een buitentent zo klein als de binnentent was het lekker toeven in de tent. Toepen hebben we niet gedaan, aangezien alleen Dos niet kon slapen vanwege het uitgewerkte effect van de door de Chileense mede reizigers uitgeleende Ibuprofen. Zo gaar als een tientje, een totale nachtrust korter dan een american football wedstrijd en met een hoofd dat op exploderen stond op dag 3 weer op de inmiddels gebruikelijke tijd van 5 uur opgestaan (denk je dat je op vakantie bent, sta je nog eerder op dan voor je werk, lekker is dat!) om de eerste drie kwartieren bergop te gaan. Het laatste deel van dag 2 was bergaf, nu weer bergop, beetje raar, gewoon uitvlakken die handel, scheelt een hoop knieklachten, maar ja, het schijnt de charme te zijn... na een krap half uur zat het niet goed in het koppie, het was alsof volledig Rio de Janeiro haar carnaval aan het vieren was in de hersenpan van Dos. De trommels waren hierbij gretig in de uitverkoop gegaan! Zoals iedereen wel weet is er maar een manier om Brazilianen tegen te gaan, en dat is met Argentijnen. Pablo, een man met een Italiaanse opa en de uitstraling van een ware Sylvester Stallone, wist nog wel een trucje. Zonder het koppie aan te raken wist hij iets in of uit te stralen, voor mij een raadsel, er achteraan een nieuwe Ibuprofen en weer volledig gedrogeerd gaan met die backpack onder het mom en gezang van Everything is gonna be allright, heerlijk!

Dag 3 stond in het teken van cultuur en dat zouden we gaan weten ook. We hebben talloze tempels en ruines gezien tijdens onze trek van ruim 16 km, danwel bergopwaarts danwel ervanaf. Vooral ervanaf wordt onderschat, gelukkig heeft niemand geforceerd en is ook de (linker)snowboardknie van Buf nog volledig intact (met 1 c). Onderweg zijn we zelfs nog de eerste lama's tegengekomen, lelijke beesten zijn het eigenlijk maar. Een van onze gids, Ronaldo ookwel Ronny genoemd, wist het beestje nog een beetje op te fokken. Net zo lang totdat je de kaken op en neer zag gaan om een goeie hoeveelheid speeksel te verzamelen. Vervolgens wist Ronny zich snel uit de voeten te maken, helaas geen spitfire gezien.

Dag 4, waar het allemaal uiteindelijk om te doen was, zou ons naar Machu Picchu brengen. Opgestaan om half 4 en een uur later meer dan 3 pannekoeken gegeten omdat er toch iemand als prullenbak moest dienen, stonden we om 10 over 5 in het gelid om te wachten totdat de poort openging om half 6. Daarna zou het nog 6 km lopen zijn. Eenmaal aangekomen bij de Sungate voor een eerste zicht op de al oude stad was er niets dan regen en mist te zien, Watergate zou een betere benaming zijn. Dan maar weer op een lopen gezet, komen we aan bij de top van Machu Picchu, voor een eerste klassieke aangezicht erop en jahoor: mist! Zoals gelukkig elke dag begon het al aardig op te klaren, opeens al die mist weg, mooi om te zien! Gelijk een aantal mistige/vage foto's geschoten, omgedraaid en zowaar een bordje gezien met " Puento Inka", dat niets minder betekent dan Inka brug. Benieuwd, nieuwsgierig en geinteresseerd in bruggen (wat ook de Argentijnse colonne in onze groep wist omdat bij elke brug of bruggetje dat we over moesten het woord "Puente!!!" luidkeels werd geroepen) een aantal mensen gevraagd of ze zin hadden om mee te gaan. Uiteindelijk met z'n twee de bordjes achterna. Komen we bij een registratiekantoor uit na 5 minuten, zou het nog 10 minuten lopen zijn. IN de veronderstelling dat de rest wel zou wachten zijn we doorgelopen, een half uurtje zou wel moeten lukken qua tijd! Lopen, lopen, lopen, verheugend op een enorme brug met de voor die tijd modernste technieken zien we een soort van uithouwing in de wand. STaan er twee toeristen bij, Australiers (goed volk trouwens), met het antwoord "yes, it is" op de vraag "is this the bridge?". Enigszins teleurgesteld vanwege slechts de aanwezigheid van een aantal houten planken over een afstand van ruim 10 meter snel deze negatieve tonen van de rotsen afgegooid en begonnen met een foto maken. Het leuke aan deze brug is dat er een aantal 100 meters verderop nog zo eentje ligt. Indien een vijand dan op het middelste stuk zou zijn haalden de INca's de ene brug weg. Ging de vijand verder, haalden ze andere brug ook weg. GEvangen tussen 2 gaten, een steile wand (meer dan 85 graden) en een afgrond was de oplossing eenvoudig: kiezen tussen uithongeren en springen, briljant concept!!

Uithongeren gold echter ook voor de rest van de groep. Bij terugkomst van de detour naar de brug waren zowel onze kompanen als de backpacks pleite. Gevraagd naar de ingang na een goed inzicht op Machu Picchu en geprobeerd de rest te vinden op basis van gekleurde shirts en backpacks gelijk de oude ruine ingelopen. Het hele stadje in een krap kwartiertje doorgelopen, nergens te bekennen die zogenaamde vrienden en medereizigers van ons. Uiteindelijk via een site-bewaker, is een soort van steward die in dit geval wel alle kanten op mag kijken, dus wat dat betreft kun je beter bij Machu Picchu werken dan bij de plaatselijke FC (voor de rest niks mis mee natuurlijk, leuke club, het gaat nu even puur om het beroep van steward zijn, om hiermee te voorkomen dat de hele Vliert straks in Peru neerstrijkt voor een avondje robben). Vijf minuten later had de steward onze maatjes gevonden, gidsen allebei pissig natuurlijk, schuld op ons genomen, sorry gezegd, d'n Buf weer even bijgepraat over wat we nu weer hadden gedaan en terugkijkend op een leuk avontuur.

Eerst kregen we een rondleiding door Machu Picchu, een nederzetting voor verering van goden en astronomisch onderzoek, geleden tussen twee enorme bergen. Links en rechts, afhankelijk van waar je loopt en hoe je opgesteld staat, interessante details. Zoals bijvoorbeeld afschuining van daken, trapezium vormige ramen, openingen in muren, uitstekende stenen (in uitstekende staat) die als trap dienden, maar dan buitenom en een zonnewijzer op het hoogste. Als extraatje hebben Buf en Dos zich nog getrakteerd op een bezoekje aan Huayna Picchu (spreek uit: Wajna Pitsju), een bergtop gelegen naast deze ruine, met de top een kleine 200 meter hoger. Enorm steil, maar nog steeds lichtelijk gedrogeerd en natuurlijk beide met kuiten waar Gianni Romme jaloers op zou zijn, zijn we naar boven geklommen. Als laatste in de rij (tot 11 uur mocht je naar binnen), als een van de eerste boven. Er zitten namelijk ook dagelijks een hoop dagjesmensen tussen, amateurtjes zeg maar...Boven aangekomen werkelijk een fan-tas-tisch-echt-kicken uitzicht!! Veel mooie plaatjes geschoten, vrijwel allemaal vanaf een meter vanaf de rand. Over de rand kijkend zag je namelijk niets anders dan lucht, de berg ging bijna verticaal de hoogte in, bizar.

Terug naar Machu Picchu vervolgens, de rest van de ruine bekijken, hebben er nog een aantal rondjes gelopen en vooral genoten van de uitzichten, het zonnetje en de tijdelijke rust omdat de rest van de groep niet dezelfde Wajna Pitsju had beklommen maar al richting het verzamelpunt was. Hier zouden we later ook naartoe gaan. Daar terecht gekomen in het genoemde restaurant, waar men natuurlijk de hoofdprijs vroeg omdat het de eerste eetgelegenheid in 50 km was, bleek de eigenaar al dronken, lag een nep-pistool op de bank, troffen we onze Braziliaanse maatjes weer aan, en was gratis pisco sour (nationaal drankje, geen aanrader) geen probleem (als ik een Peruaan was zou ik er tenslotte ook graag van af willen).

De Inka trail was zwaar, door de fysieke kopzorgen van Dos nog wat zwaarder, maar zeker de moeite waard! Het is vier dagen geen internet, geen (warme) douche, goed lopen, bergen op, bergen af, wennen aan de hoogtes, maar onze multi nationale groep was ontzettend leuk en gezellig met alleen maar vriendelijke en goedlachse mensen. Zodoende zijn we die avond nog even door wezen halen in Cusco, de eerste stad in de omgeving. Weer een avontuur op zich, coupons voor gratis drank in overvloed, proppers die aan je armen trekken (niet met 1 maar met een stuk of 5!), op je rug slaan en je beweren dat je had beloofd te komen drinken bij ze, waren een start van de avond. De avond zelf was perfect, met de helft van de groep de disco ingeweest, gedanst alsof je geen berg op bent geweest, 1 gebroken neus van een meisje dat met een van de Brazilianen wilde dansen maar deze haar tijdens het dansen een knietje gaf (had je bij moeten zijn!) en een kroeg waar vrouwen je in de ogen prikten (met hun vinger) omdat ze dat mochten omdat ze vrouw waren/zijn. Kortom, leuke avond (dit is gemeend, niet ironisch!), geen cent uitgegeven, veel dronken mensen gezien en uiteindelijk om 5 uur weer in de koffer beland.

Vandaag, jazeker we lopen voor het eerst deze trip helemaal bij met de blog, nog een dag in Cusco gebleven na een stevig ontbijt. Voor vanavond al een nationale lekkernij besteld...cavia!

Ben benieuwd, morgen gaan we door naar het Titicaca meer, bezoeken het stadje Puno wat aan de Peruaanse kant van dit meer ligt, tot snel weer!

Dos (Metros) en Buf (zo'n doekje dat je om je hoofd en om je nek kan doen)