´Tot snel´ hebben we maar even in Zuid-Amerikaanse begrippen genomen (die zijn wat ruimer dan het Bosch kwartiertje), maar hierbij dan toch weer een nieuwe update.

De laatste gezamelijke excursie: een 2daagse trektocht door de Colca Canyon, 2x zo diep dan de Grand Canyon en als kersje op de slagroom van de appeltaart zouden we misschien nog wel op wat Condors getrakteerd kunnen worden.

Maar eerst 3 uurtjes nachtrust, want om 3u sochtends werden we opgehaald voor een 3 uur durende reis naar het startpunt: Cruce de Condor, oftewel: als er Condors zijn, zouden we ze op deze bergtop moeten zien.

Toen wij aankwamen, stonden er al veel mensen op de uitkijk en aan hun gezichten te zien, nog geen Condor aan de lucht te bekennen. Dus dan maar van het uitzicht genieten. Ondertussen discussierend over de formule p*V/T, vliegt er zomaar een Condor op 3 meter onder onze voeten door! Wat een grote en mooie vogel! En voor de show kwamen er nog 2 rakelings over ons heen vliegen. Precies op dat moment moesten we weer verder naar het begin van de trektocht.

Voor de trektocht was er een 52 jarige Zweedse vrouw (Lena) aan onze groep van 2 + gids toegevoegd. Eerste indruk: Amerikaanse taferelen, oftewel: meteen over vanalles zo gaan zeiken dat het al snel vervelend werd. Op het begin liep Koen met de gids, een mannetje van 20 jaar oud, samen en Joris had al snel genoeg van het ´gepraat´ van Lena.

Tot aan de lunch hadden we een afdaling van 1km, waar we zo´n 4 uur over deden. De lunch was lekker, maar veel te weinig, we mochten geen extra portie en we kregen er ook geen drinken bij. Oftewel: gelukkig hadden we nog een grote zak broodjes bij met Edammer kaas om onze honger te stillen! Voor de lunch speelde Joris zijn knie weer op en na de lunch was het meteen een gradatie erger en ipv 1 moest hij met 2 wandelstokken lopen om nog wat vooruit te komen. Bergaf was kut, bergop was NOG meer kut, en aangezien we continu bergop en bergaf aan het lopen waren, was het dus meer een pijnbank dan dat Joris er van kon genieten en leek het een kwestie van tijd tot de wandelstokken het ravijn en de daarin ¨kolkende¨ rivier in werden gesmeten. Gelukkig kon hij zich nog net inhouden en kwamen we tegen de schemering (met stokken) aan bij onze slaapplek onder in het ravijn bij de rivier. Zo snel mogelijk een verfrissende duik in het zwembad genomen en genoten van de heerlijke spaghetti. Dit keer met coca thee en de gids had speciaal (en alleen) voor Koen een extra portie spaghetti geregeld. Meteen door naar bed, waar we eerst een schorpioen naar het hiernamaals hebben gestuurd. Het was teveel om ook al het andere ongedierte te bestrijden, dus die hebben we maar met rust gelaten.

De volgende dag moesten we weer 1km omhoog. Dus zeg maar dag 2 van de Inka trail. Joris zag de bui al hangen en had een ezel geregeld. Als bonus kreeg hij nog een uur extra slaaptijd omdat de ezels sneller klimmen dan de mensen. Toch wel mooi om al die klimmende en uitgeputte mensen in te halen en die blik in hun ogen te zien als ik vrolijk op mijn ezel voorbij kom klimmen. Het duurde verbazingwekkend lang voordat Koen in het vizier kwam. Sterker nog, hij was 10min eerder aan de top dan Joris en had hiermee de zilveren medaille van de dag gewonnen (alleen een Fransoos was nog sneller).

Daarna ontbeten (onbegrijpelijk dat we pas na de zware tocht ontbeten, gelukkig hadden we nog broodjes met Edammer kaas overgelaten :P ) en door naar de hot springs. In dit geval waren het 5 thermale zwembaden van zon 40 graden celsius.... met een bar! En wanneer het warm is, moet je iets kouds hebben om jezelef op temperatuur te houden, dus meteen maar van een heerlijk helder Cusceñaatje genoten.

Hierna was het tijd om terug te keren naar Arequipa, waar we de laatste stapavond van onze gezamelijke reis in de bar hebben gevierd met 3 potjes pool (Koen was te goed op dreef, dus na 2-1 (K-J) vond Joris het wel leuk geweest)) en Jenga!!!

10 januari was alweer aangebroken. Het was bij beiden nog niet doorgedrongen, maar dit betekende dat onze wegen zich zouden splitsen. Na een goed ontbijt de taxi naar het vliegveld gepakt, waar we dachten dat Koens vliegtuig al wel klaar zou staan. Komt er een Nederlands stel naar ons toe met de mededeling dat tot nu toe alle vluchten al waren gecancelled vanwege teveel mist op het vliegveld van Lima... Maar het toeval en het geluk lieten ons ook ditmaal niet in de steek en het eerste vliegtuig dat wel zou vliegen is precies die van Koen! Klein beetje vertraging, maar dat konden we wel lijden. Naar aanleiding van de laatste berichten van Koen bleek hij ook met de andere overstappen in Lima en Madrid veel mazzel te hebben gehad en is hij heelhuids en op tijd aangekomen in Nederland.

Stay tuned, binnenkort het eerste verhaal van Joris zijn solo-reis in Zuid-Amerika met als eerste hoogtepunt: De Dakar 2012!